SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 43: No Control

(please, να διαβάζετε τις σημειώσεις στο τέλος. IMPORTANT)

Το χαμόγελό του μόλις αντίκρησε τη τούρτα ήταν ανεκτίμητο. Η καρδιά μου σπαρτάρησε ευχάριστα και μόλις με κοίταξε με φωτεινά μάτια ήθελα να τον αρπάξω και να τον φιλήσω.

Μπορεί να μη κρατούσα εγώ τη τούρτα του, μάλλον τη μισοφαγωμένη τούρτα του, αλλά ένας από τους κολλητούς του. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και το ζεστό του χέρι χάιδευε τη πλάτη μου με τα ακροδάκτυλά του. Ταυτοχρόνος με ηρέμησε αυτό και ξέχασα εντελώς τον λόγο που του είχα θυμώσει.

Φάγαμε τούρτα, όση προλάβαμε, με τα χέρια. Κανείς δεν ήθελε κουτάλια, όλοι απλά όρμησαν και μπορώ να πω πως ήταν αρκετά καλή εκτός από τις δυνατές γεύσεις, αλλά οι άλλοι τη λάτρεψαν. Καθόμασταν και γλύφαμε τα δάκτυλά μας στο τέλος, σαν τα γουρούνια γεμάτοι χρωματιστή σαντιγί στα μάγουλά σαν τα πεντάχρονα, ενώ ο Νάιαλ είχε πάρει αγκαλιά τη βάση και την έγλυφε σαν μπουλντόγκ. Απογοητεύτηκα με τα επιτεύγματά μου, δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα και αναρωτιόμουν αν την έφαγε μόνο και μόνο επειδή ήταν χειροποίητη ή όντως του άρεσε.

Έγλυφε τα περιστέρια ζαχαρωτά που έσωσε από τη κορυφή, δηλαδή το 1,5 από τα περιστέρια αφού το ένα ήταν μισό και το S που δεν έμοιαζε και πολύ με γράμμα πλέον. Έσπασε το ολόκληρο περιστέρι κάνοντας ένα χαμό στο παρκέ και μόνο που δεν λυποθίμησα, όλο το πρωινό η Νοττέ προσπαθούσε να κάνει τον χώρο να λάμπει. Έβαλε το ένα φτερό στην άκρη των χειλιών του κρατώντας το με τα δόντια του και γύρισε να με κοιτάξει όσο εγώ ήμουν εντελώς στα χαμένα. Για κάποιο λόγο ήμουν εντελώς αποκομένη από όλους.

Ο Λίαμ καθάριζε το πρόσωπό της Σοφία, ο Ζέυν κοιτούσε το κινητό του ενώ είχε φάει ένα μικρό κομμάτι από τη τούρτα, ο Νάιαλ ακόμα γλύφονταν, η Τζεμ πάλευε με τον Λου γεμίζοντάς τον το πρόσωπο με τη κρέμα μπανάνα που έσωσε από τα συντρίμια της τούρτας στο τελείωμά της.

Δεν άκουσα ευχαριστώ, με πήραξε καταβάθος, ούτε ένα σχόλιο, παρά τους κόπους μου.
Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να αποσυρθώ για να καθαριστώ από τις ζάχαρες ο Χάρρυ πιάνει το χέρι μου και γυρνάει σε απόσταση αναπνοής το πρόσωπό του στο δικό μου. Μου κόπηκε η ανάσα περιττό να πω, από τον τρόμο, ήταν πολύ ξαφνικό.

Η άκρη από το ζαχαρωτό- φτερό του περιστεριού ακούμπησε τα χείλη μου και η γλυκιά μυρωδιά του σε συνδιασμό με την αναπνοή του με έκανε να κλείσω τα μάτια μου. Μούγκρισε γκρινιάρικα κι άρχισε να χτυπά τα χείλη μου με τη άκρη, γέλασα ελαφρά και δάγκωσα το μισό μέχρι εκεί που εξήχε.