SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 31: Best Song Ever

Isabella's POV

Εκείνο το βράδυ ήταν το καλύτερο της ζωής μου, χαμένοι στο Τόκιο πιωμένοι να τρέχουμε μέσα στα σοκάκια. Ήθελα να κοπώ στα δύο μόνο και μόνο από το ανεπαίσθητο συναίσθημα που είχα στο στομάχι μου, αυτός ο άνθρωπος. Είμαι ηλίθια που πίστευα πως είναι κάποιος κακομαθημένος που σκέφτεται τα λεφτά. Στη μνήμη και μόνο όταν άκουγα την αδερφή μου να μιλάει για εκείνον κι εγώ να χλευάζω τον "έρωτά" της γελάω με τον εαυτό μου, που τώρα τον έχω όποτε θέλω μόνο για μένα.

Έχω σχεδόν επανέλθει στη πραγματικότητα της κατάστασης με καθαρό μυαλό και προσπαθώ να εμπεδώσω να νέο τρόπο ζωής μου με δυσκολία, μιας και όλα φαίνονται άγνωστα για μένα, μέχρι και τα ρούχα μου, πότε θα φορούσα εγώ κάτι δερμάτινο;

Όλες οι μνήμες μου είναι μπερδεμένες μεταξύ τους ακόμα, αλλά το αφήνω πίσω για τώρα, μιας κι επιστρέφω πίσω στον πραγματικό εαυτό μου, με τη μόνη διαφορά τα συναισθήματα που έχω για τον Χάρρυ να μένουν ακριβώς τα ίδια, τίποτα δεν έχει αλλάξει και ούτε πρόκειται.

"Ξύπνησες;", διακρίνω το κεφάλι του πίσω από τη πόρτα του μπάνιο μέσα στο δωμάτιο ξενοδοχείου όπου διαβαίνουμε τη τρίτη μέρα μας στο Τόκιο. Χαμογελάω στραβά στο αγουροξυπνημένο πρόσωπό του με τα κόκκινα χείλη του να με καλούν να τα φιλήσω. "Καλημέρα!", λέω βραχνά ακόμη από τον ύπνο μου.

Πλησιάζει γυμνός από τη μέση και πάνω με μόνο ένα αθλητικό σορτσάκι γύρω από τους γοφούς του. Ακουμπώ τους φουσκωτούς γεμάτο ταττού μυς του και κλείνω τα μάτια μου στο ζεστό οικείο δέρμα να με ακουμπά. "Θα πρέπει να φύγω νωρίτερα σήμερα.", κατσουφιάζει ελαφρώς και μένω ακόμη χαμογελαστή χωρίς να με επηρεάζει αυτό που μόλις είπε παραζαλισμένη από τις λίγες ώρες ύπνου, αλλά εκείνος να παραμένει φρέσκος.

Αρχίζω να εκτιμώ περισσότερο τις μικρές στιγμές που αναβιώνουμε περισσότερο από πριν, κάθε άγγιγμα, κάθε φιλί παραμένει μοναδικό και τα κρατώ σαν φυλαχτό, νιώθω πως θα μου φύγει ανά πάσα στιγμή από τα χέρια και δε το θέλω αυτό. "Κανένα πρόβλημα. Τί έχει το πρόγραμμα σήμερα;", μου χαρίζει ένα φιλί στον κρόταφο πριν σηκωθεί να πιάσει τη βαλίτσα του για πιάσει το μαύρο του τζιν και μία πουκαμίσα, μόνο σε εκείνον θα μπορούσαν να δείχνουν τόσο γοητευτικές.

"Μία μικρή συνέντευξη σε τοπική εκπομπή και 5 με 6 τραγούδια, για τη παρουσίαση του δίσκου.", μου κλείνει το μάτι όταν κουμπώνει τα κουμπιά του πουκαμίσου του αργά και τραβά προς τα πίσω τα άχαρα μαλλιά του με τον τρόπο που μ'αρέσει πάντα να τα βλέπω. "Σε κανέναν δίωρο θα περάσει η Έλ από εδώ να έρθετε.", χαμογελώ ξανά μέσα στην νύστα μου και κλέβει ένα φιλί από τα χείλη μου που το αφήνει λίγο περισσότερο μακροχρόνιο. Κρατάω την αναπνοή μου όσο κρατά τα χείλη του πιασμένα στα δικά μου και απομακρύνεται κλείνοντας τη πόρτα πίσω του.