SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 20: Little Black Dress

Harry's POV

Επιτέλους φτάσαμε Καλιφόρνια, η πολύωρη πτήση με κούρασε μαζί με την 18ωρη πρόβα, το βρίσκω πολύ υπερβολικό να τα θέλουν όλα στην εντέλεια, είναι κατί διαφορετικό, ναί το παραδέχομαι, πρέπει να φαινόμαστε επαγγελματείες μα αυτό με έφτασε στα τέρματα και είμαι εξουθενωτικά ταλεπορημένος. Καταρρέω στη σουίτα μου στο king size αναπαυτικό κρεβάτι μου και κλείνω τα μάτια μου. Ακούω την πόρτα να ανοίγει και ο όπως πάντα συγκάτοικος παντού Λου μπαίνει μέσα λαχανιασμένος και με φόρα πέφτει στο διπλανό κρεβάτι μουγκρίζοντας. "Μη με αποτρέψεις από το να κάνω φόνο.", γρυλίζει μέσα από τα δόντια του και χαχανίζω κοιτόντας το μπεζ ταβάνι με το ένα χέρι μου να στηρίζει σα μαξιλάρι το κεφάλι μου και το άλλο να χαϊδεύει τη κοιλιά μου που τραντάζεται από τις έντονες αναπνοές μου. "Θα σου στήσω άγαλμα στη Cabott αν το κάνεις.", γελάει δυνατά και τα αυτιά μου βουίζουν περισσότερο κι από τη πίεση στο αεροπλάνο, σηκώνεται με το ζόρι και σβαρνάει τα πόδια του μέχρι τη πόρτα. "Πάω να βρω σε ποιό δωμάτιο είναι η Έλ.", ενημερώνει και κλείνω τα μάτια μου, ο λήθαργος πλησιάζει και το μυαλό μου σχηματίζει τα χαρακτηριστικά της Μπέλα, oh, δεν της είπα ότι έφτασα. Με τα χίλια ζώρια χώνω το χέρι μου μέσα στη στενή τσέπη του μαύρου μου τζιν και το όνομά της εμφανήζεται πρώτο στα μηνύματα.

"Τελευταίος και καταυδρωμένος! Είμαι στο δωμάτιό μου, πού είσαι; Harry x", τα τελευταία μηνύματα που ανταλλάζουμε έχουν γίνει ενδιαφέρον ασχολία πλέον για μένα και μου αλλάζει όλη τη διάθεση, όλη η κούραση εξασθενεί κι έχω την επιθυμία να μάθω που είναι και να τη συναντίσω μετά από μία μέρα, η κοιλιά μου δονείται από το τηλέφωνο και το παίρνω ξανά στα χέρια μου. "Στο δωμάτιο βασανηστηρίου! Όλα για χάρη σου γίνονται :P", συννοφρειώνομαι στη μήνυμά της και ανασηκώνω τα φρύδια μου στην παιχνιδιάρικη διάθεσή της, χαίρομαι που επιτέλους εξικιώνεται μαζί μου και αυτή με τη παράξενη φιλία μας.

"Ο αέρας των Πολητειών σε πήραξε στο κεφάλι μου φαίνεται!", ελπίζω να μη παρεξηγηθεί με το συγκεριμένο, ξέρει για το πειραχτικό μου χιούμορ που το αποκαλεί "κρύο". Βογκάω καθώς σηκώνομαι κι ένα οξύς πόνος περνάει από τις ωμοπλάτες μου και καταλύγει στους γοφούς μου, η πολύ οροθοστασία δεν μου κάνει καλό. Κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου, κοντεύει μεσημέρι, έχω μία ελεύθερη ώρα για γυμναστική. Πριν σηκωθώ να βγάλω τα ρούχα μου, το όνομά της εμφανίζεται στην οθόνη μου, ξανά πάνω στα παπλώματα.