SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 17: C' mon C' mon

Harry's POV

«Ψυχολογική Έκρηξη.», μου λέει η Γκονζάλες έπειτα από την εξέτασή της. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι πάει να πει ο συγκεκριμένος όρος αλλά δε μου φαίνεται και πολύ καλό. «Μίλα στη γλώσα μας σε παρακαλώ.», ρολλάρω τα μάτια μου προς το μέρος της και περιμένω με αγωνία μία καθαρή απάντηση. «Υπέστει shock, είναι συνηθισμένο στους ασθενείς με μερική αμνησία από την απότομη αλλαγή και στη ανάκτηση μίας ανάμνησης. Υπό άλλες συνθήκες αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να χαιρόμαστε αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, το γεγονός είναι..δυσάρεστο.», έχω θολώσει, δε καταλαβαίνω τι είναι αυτό. «Τί θέλεις να πεις Κάρμεν;», ξεφυσάει και με κοιτάει με συμπόνια. Κακό αυτό. «Το πρόσωπο που αντίκρησε της επανέφερε κάποιες εικόνες, μάλλον άσχημες εικόνες, το διευκρινίζει η συμπεριφορά της. Άμα δε μιλήσει δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από να της χορηγήσω κάποιο δυνατότερο ηρεμηστικό.», έχω αγανακτήσει, όχι με την Μπέλα, με εμένα. Νιώθω ότι φταίω για όλα αυτά που της συμβαίνουν που εγώ φταίω, αν δεν ήμουν εκεί..

«Προσπάθησε να της τονώσεις το ηθικό, να τη προκαλέσεις να μιλήσει, κάτι.», «Προσπαθώ.», φαίνομαι πιο απελπισμένος και κουραμένος, κουρασμένος από όλο αυτό το φιάσκο που προκάλεσα.

Σήμερα ξεκινάω το πρόγραμμά μου και να πάρει, θα είναι μόνη της, θα έχει την Ελέανορ αλλά δεν την εμπιστεύομαι στα χέρια της. Έχει 2 μέρες που δεν ανταλλάζει κουβέντα, με κανέναν, ξανά. Αυτή τη φορά είναι χειρότερο, κάθε βράδυ ουρλιάζει στον ύπνο της κι έπειτα, τίποτα. Τουλάχιστον δε κλειδώνει τις πόρτες. Έχω την αίσθηση ότι φοβάται μόνη της πλέον και προσπαθώ να καταλάβω τον λόγο. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι δεν έχει φάει τίποτα 2 ολόκληρες μέρες και δεν έχει πιεί ούτε μία γουλιά νερό, εκτός από ψυχικά φοβάμαι πως και σωματικά είναι ράκος. Προσπάθησα να της φέρω στο δωμάτιό της νερό και φαγητό, σε αυτό το δωμάτιο που κάθεται και κοιτάει έξω από το παράθυρό της με γυρισμένη τη πλάτη στη πόρτα και κάθε φορά το ποτήρι συναντά τον τοίχο και το πιάτο το παρκέ.

«Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου.», δηλώνω στη Κάρμεν πριν βγω από το γραφείο της για να συνατήσω στο λόμπι την Ιζαμπέλα. Για μία ακόμα φορά στέκεται αμίλητη, αγέλαστη, ίχνος λάμψης στα μάτια της, το δέρμα της χλωμό και τα χείλη της σκασμένα, άχρωμα. Πού πήγε η λάμψη σου Μπέλα; Αυτό είναι χειρότερο από κάθε άλλη φορά, χειρότερο ακόμα κι όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά σε εκείνο το άψυχο κρεβάτι. Κάτι μέσα μου σβήνει και πέφτει με δύναμη μέσα στο στομάχι μου προκαλώντας εσωτερικό πόνο στα σωθικά μου με το βάρος του ασήκωτο και δύσκολο να το κουβαλήσω. Τί σου φταίει αυτή Θεέ; Γιατί δε τη πληρώνω εγώ;