SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 29: Happily

HARRY'S POV

Κλείνω το σάκο με τα ρούχα που θα πάρω μαζί μου και τραβάω τη καμπαρντίνα από τη θήκη της μέσα από τη ντουλάπα. Επιβεβαιώνω με το βλέμμα μου παρατηρώντας το χώρο πως δε ξέχασα κάτι και αρπάζω τον σάκο στον ώμο μου βγαίνοντας έξω. Παρατάω τα πράγματά μου στη πόρτα μου απ'έξω και τα βήματά μου οδηγούνται στο επόμενο πάτωμα να πάρω τη Μπελ από το δωμάτιό της. Χθες ήταν η πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε ξεχωριστά, χθες κοιμήθηκε νωρίς από το άγχος της για το μεγάλο ταξίδι, αφού θα αναγκαστούμε να σταματήσουμε στο Άμπου Ντάμπι για εφόδια.

Χτυπώ το χέρι μου στη πόρτα με την αναστροφή της παλάμης και η φωνή της ακούγεται μέσα από το δωμάτιο, πίσω από τη πόρτα. "Πέρασε.", κατεβάζω το χερούλι κι πλέον έχω πρόσβαση στον χώρο, κουνιέται πέρα δώθε νευρική με ρούχα στα χέρια της και ξεφυσάει καθώς της πέφτει ένα παπούτσι. Ρίχνει εκνευρισμένη πίσω τα μαλλιά της πιάνοντας τα με το χέρι της και κάθεται άγαρμπα στο κρεβάτι. "Τί σου συμβαίνει;"¨, τη ρωτάω και τη πλησιάζω περίεργος. Πιάνω το χέρι της κι από τραβιέται, είναι η πρώτη φορά που απομακρύνεται από το άγγιγμα του και συνοφρυώνομαι με τη κίνησή της. "Τίποτα, τίποτα.", λέει γρήγορα και σηκώνεται ξανά, κουνώντας τα χέρια της πέρα δώθε. "Πρέπει να φύγουμε σε λίγο.", της λέω ψιθυριστά και γυρίζει να με κοιτάξει απότομα με τα μάτια της να πετάνε φλόγες. Τί στο καλό γίνεται τέλος πάντων, είναι αρκετά εκνευριστική σήμερα. Είχαμε μαζί 3 υπέροχες μέρες και τώρα η συμπεριφορά της τα αλλάζει όλα.

Ξεφυσάει και συνεχίζει αυτό που κάνει αγνοώντας τη παρουσία μου. Πηγαίνω προς το μέρος της και αρπάζω το πήχη της λίγο πιο απότομα και άγρια από ότι ήθελα. "Τί σου συμβαίνει;", γρυλίζω και αναπνέει απότομα τρομαγμένη κοιτώντας το χέρι μου, το σώμα της αρχίζει να τρέμει. Δε θα τολμούσα να σε χτυπήσω Μπελ. "Δεν πιστεύω να νόμιζες..", λέω ξέπνοα και αποτραβιέται από μένα με ένα βήμα πίσω. "Όχι!", τραυλίζει και μαζεύει το μπορντό μπλουζάκι από τα πόδια της. "Έτσι φάνηκε.", κλείνω τα μάτια μου και τα ξανανοίξω. "Όχι, συγγνώμη. Είμαι λίγο ταραγμένη. Δε κοιμήθηκα καλά.", πνίγεται κατταπίνοντας και τη παρακολουθώ. "Έχω τρελό άγχος για τη πτήση και..", ξεφυσάει πριν γυρίσει το βλέμμα της μακρυά από εμένα, μοιάζει με άγνωστη, παντελώς άγνωστη απέναντί μου.

"Θέλω να μου μιλάς.", της ψιθυρίζω και τη πλησιάζω χαϊδεύοντας τα μάγουλά της, το κοιτάει συνοφρυωμένη αλλά το αγνοώ όταν τα χείλη της σφαλίζουν τα δικά μου με έναν περίεργο αλλά ωραίο τρόπο. "Αλήθεια, δεν συμβαίνει κάτι.", μου χαμογελάει όσο μπορεί και της ανταποδίδω. "Δεν έχω μαζέψει ρούχα ακόμη.", κλείνει το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της και γρυλίζει. Τη χώνω στην αγκαλιά μου χαχανίζοντας και τη νιώθω να αποτραβιέται, αλλά τη κρατώ ακόμη μέσα στα χέρια μου. "Έλα, πέτα 5-6 σύνολα και διάλεξε παπούτσια, αυτό είναι όλο. Ο καιρός εκεί θα είναι δροσερός.", την ενημερώνω και με κοιτάει με το φρύδι της ανασηκωμένο. "5-6; Θα είμαστε σχεδόν ένα μήνα μακρυά από το σπίτι Χάρρυ.", στριφογυρίζει τα μάτια της και ακολουθώ κι εγώ κάνοντας ήχους με το στόμα μου. "Σου αγοράζω καινούρια.", χαχανίζει χαιρέκακα και βάζει το χέρι της γύρω από τη μέση της πριν με πλησιάσει. "Ούτε να το σκέφτεσαι.", φιλάει τη μύτη μου και δαγκώνω τη γλώσσα μου για να μην της επιτεθώ από τη κίνησή της.