SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 11: Gotta Be You

 Isabella's POV

  Τριγυρίζω τα μάτια μου στο δωμάτιο και διακρίνω μόνο σκοτάδι με την μόνη πηγή φωτός το φεγγάρι έξω απο το μεγάλο παράθυρο. Ένα ρίγος με διαπέρασε απο το ψυχρό αεράκι που έμπαινε μέσα στο δωμάτιο. Πήγα να σηκώσω το αριστερό μου χέρι για να κουκουλωθώ καλύτερα, το ένιωσα ελάχιστα βαρύ και μουδιασμένο, σαν κόποιος να είχε κάτσει πάνω του με όλο του το βάρος. Προς στιγμήν νόμιζα ότι ήταν απο τη βλάκεία καρφωμένη στη φλέβα μου που θεωρείτε ότι μου κάνει καλό, ενώ το νιώθω σα να με  καταστρέφει σιγά σιγά. Το σκοτάδι με εμπόδισε να διακρίνω το σώμα που όντως ήταν πάνω στο χέρι μου. Τραντάχτηκα ελαφρώς όταν το κατάλαβα κι αυτό άρχισε να κάνει έναν ήχο πάνω στα σεντόνια, τα μαλλιά που έπεφταν πάνω στο χέρι μου με γαργάλησαν καθώς κουνιόταν, η παλάμη μου ήταν σφραγισμένη και την ένιωθα ιδρωμένη απο το σφικτό και ζεστό κράτημα, άρχισε να κουνάει τα δάχτυλα, σαν χάιδεμα και απελευθερώθηκα, ανακουφίστηκα ελαφρώς απο τη ζέστη που έλουζε το σώμα μου όταν ξαφνιάστηκα, ο δροσερός αέρας χτύπησε ελαφρά τη μισή παλάμη μου κάνοντας το συναίσθημα απερίγραπτα τέλειο.

  Δεν είχα καταλάβει ακόμα ποιός είναι πάλι αυτός δίπλα μου, "Συγνώμη αν σε ξύπνησα.", ψιθήρισα με την φωνή μου ασταθής. Το πρόσωπο γύρισε ελαφρώς στη θέση του που ήταν το άλλο μισό του σώμα τοποθετημένο στη καρέκλα που σύρθηκε ελαφρώς, μου κόπηκε η ανάσα απο τον τρόμο, πράγμα που έγινε εμφανές απο τον ήχο που δημιούργησα. Άκουσα ένα σςςς κι ένα σκούντηγμα, στη καρέκλα το 'λεγε; Μούγκρισε ελαφρώς κι αμέσως κατάλαβα ότι ήταν άντρας..άντρας; Τί στο καλό; Ποιός είναι αυτός; "Ξύπνησες;", η βραχνή φωνή του έκανε τη καρδιά μου να αυξήσει κάπως τους ρυθμούς της, με τρόμαξε ελαφρώς φαίνεται μα μόλις αντίκρισα τα γνώριμα πράσινα και τώρα ελαφρώς σκούρα στο χρώμα τους μάτια αμέσως ένα βάρος έφυγε μαζί με μία ανάσα που δεν ήξερα οτι κρατούσα τόση ώρα. "Συγνώμη αν σε τρόμαξα.", προφανώς και με κατάλαβε, τα δάκτυλά του πήραζαν τα δικά μου, προσπάθησα να ελέγξω το τρέμουλο στα χέρια μου μα ακόμα ήμουν ελαφρώς φοβησμένη. "Τί ώρα είναι;", ψυθήρισα με την φωνή μου να τρέμει  και δε ξέρω αν κατάλαβε ακριβώς τι είπα. "Είναι 2 το πρωί. Κοιμάσαι απο χθες το απόγευμα. Πολλές ώρες, ε;", γελάει ελαφρώς και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι πέρασε μία ολόκληρη μέρα έτσι; Αλήθεια κοιμάμαι τόσες ώρες; Οι μέρες εδώ περνάνε γρήγορα όταν κοιμάσαι και σαν αιώνας όταν είσαι ξύπνιος, μία ώρα μου φαίνεται με μισή μέρα εδώ μέσα όσο έχω τα μάτια μου ανοιχτά, είναι πιο εύκολο να κοιμάμαι, γλιτώνω τις ατελείωτες εξετάσεις σε αυτό το στρόγγυλο πράγμα που δε θυμάμαι πως το είπε η ιατρός μου, κάτι με μαγνήτη (μαγνητική τομογραφία εννοεί :Ρ)  Είναι ένα θετικό τελικά το να παίρνω ηρεμηστικά τελικά, είμαι και πιό ήρεμη, μα δεν μ' αφήνουν να παίρνω παρα πάνω, θα κάνει το μυαλό μου πολτό είπε, ναί, κάτι τέτοιο, από την άλλη συνηδειτοποίησα ότο μπορεί να φταίει και ο ψηλός με τα μαύρα δίπλα μου. "Καλό για μένα αυτό.", βγάζω τη σκέψη μου σε μία πρόταση και τον ακούω να γελάει σιγανά για ακόμα μια φορά. "Πώς νιώθεις;", αυτό ήθελες να πεις μόνο; Από την ώρα που ξύπνησα συνέχεια με ρωτάνε αυτό το πράγμα, βαρέθηκα απλά, λες και δε ξέρεις πως νιώθω, κάτι άλλο πες μου, να πάρει! Εξαγριώνομαι χωρίς λόγο και αυτό γίνεται εμφανές στο πρόσωπό μου, μάλλον δεν τα πάω καλά με τη θεραπεία, δε φταίω εγώ, όλοι οι άλλοι φταίνε.