SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 14: They Don't Know About Us

Isabella's POV

  Δε κατάλαβα για πότε είχε περάσει η ώρα, διασκεδάζαμε πραγματικά κάτι που δε περίμενα να γίνει από μέρος μου. Ένιωθα καλά για πρώτη φορά από την ώρα που ξύπνησα, ένιωθα την καρδιά μου να χάνει ρυθμό από χαρά, πονούσε η κοιλιά μου από το γέλιο, έζησα τις πρώτες μου στιγμές σε αυτό το σπίτι που αγάπησα μα δε θυμάμαι τίποτα από αυτό που θα θυμάμαι τώρα. Οι χαζές ερωτήσεις του Λίαμ, τα ανέκδοτα του Χάρρυ που μόνο εμένα εντυπωσίαζαν για κάποιο λόγο, η φλυαρία της Άλισον για τις παιδικές αναμνήσεις μας και οι ντροπιαστικές εκφράσεις της Μελίσα για την όχι-και-τόσο-αγαπημένη-μου-μπάντα ήταν αρκετά για να ξεχαστώ τελείως από την πραγματικότητα κι ένιωσα σαν να βρήκα κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό μου.

  Κόντευε σχεδόν απόγευμα, τα κορίτσια δεν με άφησαν να έρθω στο αεροδρόμιο, δε θα μπορούσα να γυρίσω μόνη μου με το ταξί λέγανε, κατά κάποιο τρόπο με πλήγωσε αυτό που είπαν. Σκοπός μου να αρχίζω να συνηθίζω, αλλά είχαν και ένα δίκιο, αν χανόμουν; Άν δε θυμόμουν τη διεύθυνση; Τί θα έκανα; Ούτε αυτό..το..iPhone δε ξέρω να χειρίζομαι. Πήγα να ακουμπήσω την οθόνη με το νύχι μου και μόνο που δε κόντεψαν να με φάνε, σαν να σκότωνα. Η Μελίσα λέει αν ο προηγουμένως εαυτός μου με έβλεπε αυτή τη στιγμή θα με έκανε ταμπλέτα για το μπάνιο, γέλασα με το χλευασμό της μα μάλλον είχε δίκιο, αγαπώ παράφορα την Apple λέει, όπως και να την λένε. Έχω πολλές συσκευές από ότι κατάλαβα και μόνη μου με το logo του δαγκωμένου μήλου. Μα ποιός το σκέφτηκε; Φρόντισε να εξαφανίσει πρώτο τον μεγάλο φαντασμαγορικό iMac, που θεωρείτε επιτραπέζιος υπολογιστής και θα εμφανιστεί στο  δωμάτιό "μου" μαζί με ένα..MacBook, ναί, έτσι το λένε, νομίζω. Είναι τρομαχτικό πως όλα αυτά τα μικρά πράγματα που είναι αδιανόητο να μη τα ξέρει κανείς εγώ να μην έχω ιδέα, είναι λες και ήρθα από άλλο πλανήτη, από άλλη εποχή, έτσι νιώθω. Είναι..είναι παράξενο να..ξέρω μόνο να μιλάω, να γράφω, να κινούμαι και να τρώω ότι βρω μπροστά μου.

  Χάζευα τη τηλεόραση ένα μουσικό κανάλι αφότου είχαν φύγει τα κορίτσια. Ο Χάρρυ μάζευε τα σκουπίδια μετά τη προσπάθειά μου να του τα πάρω από τα χέρια και φυσικά δε με άφησε, ο Λίαμ μιλούσε στη τουαλέτα πάνω από μισή ώρα στο τηλέφωνο, απ' ότι κατάλαβα έχει κοπέλα και σήμερα δε βρέθηκαν, δε το καταλαβαίνω αυτό, είναι σαν να μην έχω λόγο όσον αφορά τις ανθώπηνες σχέσεις, είναι σαν αυτό το κομμάτι να είναι κενό, σαν να είμαι..ανώριμη; Δε ξέρω πως θα το έλεγε κανείς, δεν έχω λόγο πάνω σε αυτό, για όλα τα άλλα μπορεί μα γι' αυτό καμία, σαν να μη ξέρω τι είναι η λέξη "αγάπη" και "έρωτας" ανάμεσα σε 2 ανθρώπους που έχουν..δεσμό. "Πάντα έτσι κάνει;", ρωτάω ψιθυριστά τον Χάρρυ καθώς έδενε τη σακούλα απορριμάτων. Κρυφογέλασε μέσα από τα δόντια του και κοίταξε προς το μέρος του διαδρόμου, λογικά για τον Λίαμ. "Έχει τύψεις που τα έριχνε στην Άλισον.", λέει πριν φύγει για τη κουζίνα. "Τα έριχνε;", λέω στον εαυτό μου και με κοροϊδεύει σιγανά. Εμ, που να ξέρεις εσύ τι είναι αυτό. "Τί εννοείς;", του λέω όσο περπατούσε μέσα από το χολ που χώριζε τη κουζίνα από το σαλόνι. Σταματάει απότομα και με κοιτάει με ύφος, σαν να βλέπει εξωγήινο. "Δεν..εμ..δε ξέρεις τι είναι.", αυτό ακούστηκε περισσότερο σαν δήλωση. Γνέφω θετικά χωρίς να μιλήσω για τί αν μιλήσω θα πω κάτι που δε πρέπει και έχω πολύ διάθεση για να μαλώσω και να ξαναμπώ μέσα σε εκείνο τον θάλαμο. "Φλέρταρε, εμ, την Άλισον. Δεν το κατάλαβες;", φλέρταρε, οου! Ναί, αυτό μπορώ να το καταλάβω και κανονικά δε θα έπρεπε με τη "μικρή" μου γνώση πάνω σε αυτό.