SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 6: Alive

             

"Χαζ, Χάζ σου μιλάω που να πάρει. Σταμάτα να με αγνοείς επιτέλους, ξέρω οτι μ'ακούς και γελάς αυτή τη στιγμή, πάντα αυτό κάνεις." Τα τρεμάμμενα χέρια του ήταν βουτηγμένα στο δικό της αίμα, πάνω στη ταραχή του, στο κακό που της προκάλεσε την έχωσε στην αγκαλιά του με αποτέλεσμα να λερώσει το δέρμα του με το καυτό κόκκινο υγρό που έβγαινε απο το γδαρμένο δέρμα της. Το μυαλό του ήταν θωλό κι όλη η κατάσταση του προκαλούσε ίλιγγο, δε σκεφτόταν λογικά, παραμόνο το σώμα της να τραντάζεται απο τη πίεση του αυτοκινήτου πάνω του και να σοριάζεται χτυπώντας κάθε σπιθαμή του στην άσφαλτο, να σβαρνιέται και να πληγώνεται άσχημα αυτό το μικροκαμομμένο κι ευάλωτο σώμα της που είχε χωμένο μέσα στα χέρια του. Το πληγωμένο κεφάλι της αιμορραγούσε άσχημα κάτω απο τη μεγάλη παλάμη του σε μία προσπάθεια να φέρει αντίσταση στη ροή του. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η βαθιές αναπνοές του απο το σοκ και οι μικροί λυγμοί πόνου που έπαιζαν οι φωνητικές χορδές του μπροστά σε αυτό που προκάλεσε.

"Μία φορά, πες μου μία φορά που θα ακούσεις αυτά που θα σου πω, μόνο μία. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τις βλακείες σου, Χάζζα, ποτέ δε θα σοβαρευτείς.", ακούστηκε για ακόμα μία φορά η φωνή του Λίαμ πίσω απο το ακουστικό πραγματικά έξαλος με τη στάση του Χάρρυ. Παρ'όλο που τ'αυτιά του ακόμα βούιζαν απο το δυνατό show και το σοκ αμέσως αναγνώρησε το ψύθιρο μέσα απο το αυτοκίνητό του. Την άφησε αργά στην αρχική της θέση κι έτρεξε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου νευρικός. "Λίαμ, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να συζητήσουμε τώρα.", ξεφύσηξε με τη φωνή του βραχνή να ραγίζει σαν το γυαλί. "Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή; Σοβαρά μιλάς τώρα; Πότε θα καταλαβ..", "Εσύ πότε θα καταλάβεις; Πότε θα καταλάβεις οτι είσαι ενοχλητικός; Απλά πάρε τηλέφωνο το 122, σε παρακαλώ!", ξέσπασε η φωνή του μέσα στη νεκρική σιγή του δρόμου. "122; Τί τις θες τις κλήσεις εκτάκτου ανάγκης; Είσαι καλά; Τί έπαθες; Γι'αυτό δε μιλούσες πριν;", τον βομβάρδισε με ερωτήσεις αναστατωμένος χειροτερεύοντας το πόνο μέσα στο στήθος του να κατεβαίνει στο στομάχι του και να φτάνει μέχρι το λαρύγγι του, "Όλο ρωτάς, απλά πάρε!", "Πού είσαι;", "5 μίλια μπροστά απο το Wembley θα με βρουν στα σίγουρα. Βιάσου!", φώναξε στο τέλος, στάθηκε εκεί, όρθιος με τα χέρια του πάνω στη θέση  του οδηγού να κρατάν κόντρα με όση δύναμη είχε πλέον το κορμί του ενώ τα πόδια του έτρεμαν όρθια στη βάση τους πάνω στην άσφαλτο μέχρι να συνεφέρει τις σκέψεις του, ακόμα δεν είχε συνηδιτοποιήσει τι έκανε μόλις στο αθώο κορίτσι και μάλιστα ποιο κορίτσι τυχαίνει να είναι. Ήταν επώδυνο γι'αυτόν, μα φυσικά και για ποιόν δε θα ήταν αυτό επώδυνο;