YANLIŞ ROL SERİSİ *ADI AŞK OLSUN*(DÜZENLENİYOR)

*SENİN HİKAYEN BEN DEĞİLİM*

"SENİN YERİN DAĞINIKLIĞIM,TOPLA KENDİNİ"...
Eminimki şuan neden burada olduğunu düşünüyordu.haklıydıda.düğün çoktan bitmişti ve gitmemesi için hiçbir sebep yoktu.ama niye gitmiyordu?yada ben neden gitmesini söylemedim?

"Sıkıldım!söyleyeceğin bir şey yoksa gidiyorum bücür?"

Gözlerimi ona dikip dudağımı büzdüm.yeşil gözlerine dahada odaklanarak bay kibire şöyle dedim;

"Defol!"

Umursamaz bir tavırla az önce yaktığı sigarasını yere atıp üzerine bastı.yüzüme bakıp yine o ifadeyi takındı.birşeyler söyleyeceğini düşünürken bana sırtını dönüp caddeye doğru yürümeye başladı.arkasından aptal gibi bakmaya bir son verip arabama bindim.son zamanlarda benden beklenmeyecek davranışlar sergiliyordum.arabayı çalıştırıp hızla önünden geçtim.ve daha sonra aynadan uzaklaşan görüntüsüne baktım.

2014 İZMİR
Çantamı omzuma alıp cam merdivenleri ağır hareketlerle indim.herzamanki gibi kahvaltı masası özenle hazırlanmıştı.üç servis açılmış ama sadece biri doluydu.gözlerimi etrafta gezindirdim.

En son ne zaman ailece kahvaltı etmiştik?

Bana aile değerlerinden bahseden anne ve babam neden burada benimle olmak yerine toplantıda olmayı tercih etmişti?

Benim kalbimi düşünmüşlermiydi?

"Ece hanım,anneniz kahvaltı edip okula öyle gitmenizi istedi."

Bukete bakıp gözlerimi devirdim.onlar sorumluluklarını bilmiyorlarsa bende hiçbir isteklerini uygulamak zorunda değilim.eğitim ailede başlar diye dememişler boşuna!benim için bu kadar özenilmesine gerek bile yoktu.yanlız yemekten hiç haz etmiyordum.

"Buket otur sen ye."diyip evden çıktım.

Telefonumu çıkarıp eymeni aradım ama açmadı.iki gündür mesajlarımada cevap verdiği yoktu.gözlerime dolmaması için içimden emirler yağdırıyordum.bunun için ağlayamazdım.şofor binmem için kapıyı açınca,yürümek istediğime karar verdim.

"Yürümek istiyorum."dedim.

Şoför kapıyı kapatıp yerine giderken bahçe kapısından çıktım.ısrar etmenin insanları sıktığını bilsemde telefonlarıma neden cevap vermediğini merak ediyordum.içimi korkunç bir his kaplamıştı.telefonu tekrar elime alarak eymenin en yakın arkadaşı serdarı aradım.bir kaç çalıştan sonra açtı.

"Alo?"dedi sesi uykulu geliyordu.

"Eymen yanında mı?"

"Hayır.gece birlikte değilmiydiniz?"

"Eve gideceğini söyledi bardan çıkınca."

"Demekki yanlız kalmak istiyor."

"Ama ser-

Lafımı bitirmemi beklemeden suratıma kapattı.vücuduma yayılan öfke ile ayağımı yere vurdum.delirmek üzereydim.içim içimi yiyordu.okul yoluna kadar türlü senaryolar beynimde dönüp durdu.son sürat gelen araba yanımdan rüzgâr gibi geçip okulun bahçesine girdi.bu TUTKU ATAMAN'dı.eymenin kardeşi.
Arabadan indi fakat yanında eymen yoktu.adımlarımı hızlandırıp ona yetiştim ve yanından yürümeye başladım.beni gördüğüne şaşırmamışcasına;

"Bilmiyorum ece."dedi.

En azından serdarın yaptığı gibi kaba bir tonla konuşmuyordu.

"Eve gelmedimi?"

"Hayır."dedi.

"Peki.seni aradı mı?"

"Eymen beni aramaz."