SINIRLAR AŞMAK İÇİNDİR,KURALLAR ÇİĞNENMEK İÇİN.
HAYATTA HERŞEYİN BİR NEDENİ VARSA;
"BENDE SANA AŞIK OLABİLİRİM".
"YOL GÖSTERİCİM SANA AŞIĞIM".
YANLIŞ ROL SERİSİ-ADI AŞK OLSUN...
SON BİR BÖLÜM KALDI ARKADAŞLAR YORUMLARINIZI VE DÜŞÜNCELERİNİZİ BEKLİYORUM:)) FİNALDEN BEKLENTİLERİNİZİDE YAZARSANIZ DEĞERLENDİRECEĞİM.
EREN
Deponun kapısını iterken büyük bir gürültü ile duvara çarpıp yeniden kapanışını izledim.duygularımı kontrol altında tutamıyordum.öğrendiğim hiç bir şeyin gerçek olduğuna inanmıyordum.yada çok net inanmak istemiyordum.kendimi koltuğa bırakırken bir travmanın eşiğindeydim.kuruyan dudaklarımı ıslattım ve geriye yaslandım.her şey gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyordu.ben bu hikayenin neresini kaçırmıştım?neresinde gerçek bir şeyler vardı ki?her şey bu kadar yalan olmak zorunda mıydı?hayatımda bir şeyde mi yolunda gitmez!
"patron?"gelen sesle başımı kaldırdım.
tilki hemen önümde ki koltuğa yerleşirken gözlerini üzerime sabitledi.bir tür çözmeye çalışır bakışının ardından;
"iyi misin?"diye sordu.
bana her zaman,"sen iyi değilsin,"yada,"evet anlıyorum,"gibi cümleler kurup sorunu anlamış ve sıkmamış pozisyonuna girerdi.şimdi ise ilk kez,"iyi misin?"diyordu.
"değilim.hiç olmadığım kadar."
başını salladı,"belli oluyor."
"diğerleri nerede?"
"yunus uyuyor.hakan abide bir kaç işi olduğunu söyledi.akşama barda buluşacakmışız."
"kızlar?"
ece onları eve çağırdı.bir tür kız günü gibi bir şey olacak."derken ayağa kalktı ve tekrar dönüp;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"ha birde,eve gelmemeni söyledi."
dudaklarımı birbirine bastırdım.ne dese haklıydı.kızı iki gündür ekiyordum.bugün onu rahat bırakmaya karar vermiştim.zaten bu kafayla yanına gidersem sadece kavga edebilirdik.koltuğa uzanıp gözlerimi yumdum.keşke her şey rüya olsaydı..
...........................................
ECE
Kızları eve çağırmıştım.yemek yiyip sohbet etmek için ve birde kafa dağıtmak için.gerçekten sinirlerim tepemdeydi.ılgaz ile birlikte benim odamda çamaşırları katlıyorduk.bu tür şeyleri daha önce hiç yapmamıştım.çamaşır yıkamak,asmak,katlamak ve dizmek.bunları bizim evimizde hep çalışanlar yapardı.ama artık erenle yaşıyordum ve o herkese güvenmediği için işlerimizi kendimiz hallediyorduk.
"sakinleş biraz.artık bu duruma şaşırmamalısın.alışman gerekiyor bu eren ve onun hayatı bu.sende o hayatın bir parçasısın.ya ayak uyduracaksın yada yürütmeyeceksin."dedi.
elimde ki kazağı buruşturup kucağıma koyarak yatağa oturdum.
"sorun bu değil ki! sorun bize özel bir alanın olmaması.sorun sürekli etrafımızdaki insanların bize dahil olması.pınar ereni benden daha çok görüyordur.bunun ne kadar sinir bozucu olduğunun farkında mısın?"dedim öfke ile.
