YANLIŞ ROL SERİSİ *ADI AŞK OLSUN*(DÜZENLENİYOR)

"ÇÜNKÜ BEN KALBİMİN SESİNİ DİNLEMEDİM.VE KEŞKE DİNLESEYDİM."

ARKADAŞLAR HİKAYEMİZ ELLİNCİ BÖLÜME YAKLAŞMAK ÜZERE VE O ZAMAN FİNAL OLACAĞINI BİLDİRMEK İSTERİM.HENÜZ BUNDA KESİN BİR KARAR VERMEMİŞ OLSAM DA BUNUN ÜZERİNDE DÜŞÜNÜYORUM.SİZLERDE GÖRÜŞLERİNİZİ BİLDİRİRSENİZ BANA ÇOK YARDIMCI OLURSUNUZ.ŞİMDİDEN TEŞEKKÜRLER:))

                                           ECE

Yorgun bir şekilde yatağa oturup başımı yatak başlığına yasladım.bu geceden tek çıkardığım kimse dört dörtlük değildi.ama bazen eren doğru şeyler yapsaydı,şimdi olduğundan daha fazla mı severdim onu?yada hepsi bir yana şuan yanı başımda olur muydu?bu soruların cevabını çok merak ediyorum açıkçası.kapım iki kez tıklatıldı ve açıldı.babam seri hareketlerle içeri girip yatağımın önünde durdu.yüzünde eskisi gibi mutlu bir ifade belirmesini isterdim ama son zamanlarda hep hüzünlüydü.geldi ve yanıma oturdu.ben küçükken yaptığı gibi,kolunu omzuma attı ve yanağını yanağıma dayadı.

"sadece kendin ol."dedi."ve kalbinin sesini kulak ardı etme.canın yansa bile."

bir iç çekip yüzümü omzuna gömdüm.

"neden bana bunları söylüyorsun?"

"çünkü ben kendi kalbimin sesini dinlemedim.ve keşke dinleseydim."dedi.

.........................................................................................................................................................

ertesi sabah erken saatlerde uyandım ve hazırlanıp mutfağa indim.henüz babam ve ablam hala uyuyor olduğu için kendime sandviç hazırladım.kapının hemen yanındaki dolaptan bugün ki kıyafetime uygun ayakkabı mı aldım ve giyindim.bir yandan sandviçi yiyor diğer yandan giyiniyordum.arabamın anahtarlarını en üst çekmeceden alıp kapıyı açtım ve ardımdan sessizce kapatarak verandaya adım attım.son zamanlarda giyindiğim tek renk siyah olmuştu.şirkete giderken eskisi kadar özenmiyordum ve çoğu kez gitmek bile istemiyordum.hayatım içinde yaşanılmayacak bir hücre haline gelmişti.korkarım ki,biraz daha burada kalırsam kendimi asabilirdim.

"günaydın efendim."

gür sesle kendime gelip şoföre döndüm.

"yalnız gideceğim."deyip arabaya bindim ve yola koyuldum.önce okula uğrayıp birkaç işimi hallettim ve ardından vakfa uğradım.son zamanlarda buraya gelme işini pek erteler olmuştum.içeri girip toplantı salonuna doğru ağır ağır yürüdüm. pervin hanım elinde ki kağıtlar ile gülerek dışarı çıktı.beni görünce biraz şaşkın ve birazda memnun bir tavırla;

"ececiğim demek geldin.ne iyi ettin sana çok ihtiyacımız vardı."dedi ve sarılıp geri çekildi.

"hoş bulduk pervin hanım.işler nasıl gidiyor?"

"senin sayende mükemmel.bu sene yaptığın bağışlar sayesinde bir sürü evsiz başlarını sokacak bir çatı buldu.çocuklar artık yeni ayakkabıları ile okula gidiyor ve kocasından şiddet gören bir çok kadında sığınma evlerimize yerleştirildi."dedi.

"çok güzel.hepsinin davası ile bizzat alakadar olmak istiyorum.ne oluyorsa bana bildirin."dedim.

"elbette.bu arada seni yeni vakıf üyemizle tanıştırmak istiyorum.oda bugün yüklü bir miktar bağışta bulundu.gelsene içeri."deyip koluma girdi ve beni toplantı odasına soktu.masanın etrafında kağıtlarla uğraşıp bir yandan sohbet bir yandan çay kurabiye keyfi yapan kadınlar bana döndü.aralarında gördüğüm tanıdık sima yüzümdeki gülümsemeyi yok etti ve dizlerimin titremesine sebep oldu.ayağa kalkıp pervin hanımın yanında durunca yüzümde ki donuk ifadeyi silip gözlerimi büyüttüm.