YANLIŞ ROL SERİSİ *ADI AŞK OLSUN*(DÜZENLENİYOR)

•EVLİLİK BENİM İÇİN HİÇBİRŞEY•

"Yine bir hikayem daha yarım kaldı"...

fikrimizi sormadan verdikleri habere göğüs kabartıyorlardı ama bu gurur duyulacak birşey değildi.uluç kalabalığı yarıp babasının yanına gitti bende peşinden gidip kolunu tuttum göz ucuyla baktı bende konuşmak istiyordum fakat bu kadar insanın içinde bunu yapamazdık.

"şimdi değil".

"asıl şimdi bu saçmalığı bitirmeliyiz!"

öfkeyle başını çevirdiki etraftaki insanlar yanımıza gelip tebrik etmeye başladılar. kendimi formalite evliliğin içinde bulmadan paçayı sıyırmanın bir yolu olmalı.

"şu işe bak!"

şakaklarını ovalayıp ellerini cebine soktu ılgazda şokla yanımıza geldi bizim kadar oda son anda öğrenmişti.

"sakin ol uluç burada olmaz!"

kaşlarını çattı heran öfke patlaması yaşayıp bir yerleri kırıp dökecek gibi duruyordu. kolunda olan elimi itikledi ve yüzünü görebileceğim bir şekilde bana döndü.

"sen bu durumdan memnun olabilirsin güzelim ama çıkarlarım için hayatımı seninle evlenerek mahvedemem!"

tamam evlilik saçma bir plan olabilirdi ama bundan nefret ettiğini bukadar belli etmemeliydi bende hayatımın en güzel anlarını onunla geçirmeye meraklı değildim.omzuma sertçe çarptı yalpalayarak masaya tutundum.

"sen ona aldırış etme sinirden ne söylediğini bilmiyor".

sinirdenmi kesinlikle kasti yaptığı ortada! bende benimle evlenmenin iyi bir seçim olduğunu idda etmiyorum ama düşününce evlenilmiyicek kadar kötü birimiyim???

1 YIL ÖNCE

saçlarımı kurutup yatağa uzandım eymeni son bir kaç gündür göremiyordum sanki köşe bucak saklanıyor gibiydi. telefonu çıkartıp arama tuşuna bastım meşgule verince benden kaçıcağı yada hoşuna gitmeyen birşeyler yapmış olduğumu düşündüm.

"gelebilirmiyim?"

annem kapı aralığından seslenirken başımı hafifçe salladım gelip yatağa oturdu.

"hasta olucaksın tatlım neden giyinmiyorsun?"

"niye evdesin?"

onun evde olmasına alışık değildim beş yaşında beni yanlız bırakmaya alışmış olan bir aileyi genç olduğum bir dönemde evde görmek istemiyordum. hiçbir şey beş yaşında karanlık bir evde çocuğunu yanlız bırakmanın sebebi olamazdı.

"işlerim erken bitti ".

korku dolu anılarım beynime hücum etti önce sessiz bir odada uyanışım ve ardından karanlık kolidorlar küçük bir çocuğun hayali canavarları geriye titrek korku dolu bir beden bırakıyordu kulağım çınladı.

annecimmm neredesinn??

bu hayatımdaki ilk çaresiz anne diye haykırışımdı. yanımda olmasına okadar çok ihtiyacım vardıki. dudağımın kenarındaki ize dokundum gözümü yakan yaşlar hızla akmaya başladı ve yanaklarımı ıslattı.

sığınıcak en iyi kucağınızı beş yaşında kaybettiğinizi hayal edin ve asla o sıcak kucağa  bir daha sahip olamıyıcağınızı. işte o kolidordan sonrası kesik ve karanlık bir anıydı ablamın odasının kapısının aniden açılışı ve benim merdivenlerden yuvarlanmam sanki bir hayal ürünüydü. elimi dudağımdan uzaklaştırdım ve gözlerimi kapattım.

"neyin var ece? birşeymi oldu?"

"çok şey oldu anne ama bunları dinlemek için fazla geç kaldın".