#Kaderlerini ölümün kollarına bırakmak istemeyen bir grup insan... İstedikleri şey ise karşılarına çıkan fırsatları kullanıp, dünyalarını koca bir yıkımdan kurtarmak ancak her biri geçmişlerine o kadar takıntılı ki birbirlerini göremiyorlar. Bu yo...
Büyük bir güçle koşuyorduk. İkimizin de istediği tek şey terminale ulaşmaktı ve ayağım tökezleyip düştüğümde Akel elimi tekrar tutup beni ayağa kaldırdı ve koşmaya devam ettik. Peşimizden gelen hastalıklar ile aramız oldukça kapanmıştı. Akel koşarken ateş etsede ıskalamıştı ve yine de durmadık. Yapabildiğimiz tek şey koşmaktı. Filmlerdeki zombiler yavaş olmuyor muydu? Çünkü bunlar oldukça hızlılardı.
Akel; Bana söz vermeni istiyorum.
- Ne?
Akel; Eğer birbirimizden uzak düşersek yine de pes etmeyeceksin.
- Bunu neden diyorsun?
Akel; Söz ver bana savaşacaksın! Güçlüsün savaşacaksın duydun mu! Önemli olan ne varsa savaşacaksın! Söz ver!
- Söz veriyorum... Kahretsin!..Söz veriyorum savaşacağım.
Akel; Güzel...şimdi sadece koş!
Daha ben ne olduğunu anlamadan elimi bıraktığında arkamızdan gelen hastalıklıyı omzuyla yere devirdi.
Akel;Koooşşş...
Kaçabilmem için kendini feda ediyordu ve bunu istemiyordum.
-Hayır! Ne yapıyorsun! Seni bırakamam...
Akel; Terminale git yardım iste...Sözünü unutma! Git!
Öylece onu izlerken işleri daha kötü yaptığımın farkındaydım ama elimde değildi. Onu bırakmak istemiyordum ama tekrar bağırdığında ayaklarım harekete geçmişti ve koruya doğru deli gibi koşmaya başlamıştım. İki el silah sesi duysam da arkamı döndüğümde kimseyi göremiyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tekrar koşmaya devam ettiğimde adeta gözyaşlarımda boğuluyordum. Nefesimi ne kadar kontrol etmek istesem de heyecandan ve korkudan kalbim çok hızlı atıyordu. Terminale çok az kala bir silah sesi daha duydum ve ayaklarım beni taşıyamamıştı. Toprağa düştüğümde gözyaşlarım yere akıyor ve kendimi kandırmaya çalışıyordum. O Akel değil! O hayatta! Silah sesi onun içi değil! Nefes alıp tekrar kalktım, devam etmek zorundaydım! Akel için devam etmek zorundaydım. Terminalin çitlerle sarılmış duvarına ulaştığımda tırmanmaya başladım. Ellerim kesiliyordu, canım acıyordu ama hiç biri umurumda değildi. İstediğim tek şey Akel'e yardım edebilmekti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
