Araba Aşkı(ZeyKer)

21.Bölüm-Açıklama

Zeynep'ten...

  İki hafta olmuştu tatilden döneli, okula gidip geliyorduk.Begüm tatil boyunca hiç bana bulaşmamıştı hatta gayet beni güler yüzle karşılamıştı.Şaşırmıştım ayrıca biraz da korku da vardı tabi ki.Ama artık takmıyordum onu.Ama tatilin tek hatırlamak istediğim kısmı sadece Kerem ile geçirdiğimiz gizli ama güzel anılarımızdı bu tatilin tek hatırladığım kısmı 'Kerem' di ve hep öyle olmasını isterim.

  Okulda dolaşırken Kerem'i gördüm.Bana yavaş adımlarla yaklaştı.

  "Canım, konuşalım mı?" gözlerini bana dikerek baktı.Meraklanmaya başlamıştım.

  "Tabi canım noldu?" diyerek Kerem'e soran gözlerle baktım.

  "Zeynep, artık ailemize söyleyelim.Gizli saklı olmasın.Bizim aşkımızı artık daha rahat yaşamamız lazım.Biz bunu hak ediyoruz." dedikten sonra Kerem'e kafamı salladım.

  "Biz bunu hak ediyoruz Kerem.Artık söylemeliyiz.Haklısın." dedim ve hafifce gülümsedim.Biraz korkuyordum hatta çok korkuyordum.Babam ve annemin tepkisi ne olacaktı? Peki ya Ahmet amca ve Sevim teyze ne diyecekti? Hepsi aklımı kurcalarken Kerem gülümseyerek bana baktı.

  "Ne düşünüyorsun güzelim?"

  "Gelecek tepkiler nasıl olacak diye düşünüyorum.Ya kötü tepkiler gelirse ne yapacağız Kerem?" diyerek elimi boynumun altına götürdüm.Kerem gözlerimin içine daha dikkatli bakmaya başladı.

  "Korkma Zeynep.Her şey çok güzel olacak." dedikten sonra onun her zamanki ikna edici sesi beni etkilemeye çoktan yetmişti.Kafamı hafifce salladım.

  "Umarım." sözleri ağzımdan döküldü.

Zil çalınca hemen sınıfa doğru gittik.Aklımı derslere veremiyordum.Korkudan kafamda kurduğum planlar beni mahvediyordu.Aceba nasıl demeliydim ki hiç bir zaman aşık olmamıştım, aşık olmaktan öte sevgilim olmamıştı ki benim.Ben bir tek arabaları severdim başka kimseyi sevemezdim.Ama Kerem başka o benim ilk ve tek aşkım.Gerçek aşkı bulmuşken bırakmak asla istemiyordum asla.Ben bunları kafamda planlarken dersin sonu gelmişti bile.Yağmur yanıma gelerek oturdu.

  "Zeynep,iyi misin? Bir sorun var gibi." hafifce ofladım.

  "Kerem ile her şeyi ailemize açıklayacağız."

  "Hadi.Ne güzel işte gizli saklı kalmayacak.Niye üzgünsün ki?" kafamı Yağmur'a doğru çevirdim.

  "Ama korkuyorum işte.Ya ters tepki verirlerse ya bizi kabullenemezlerse ne yapacağım.Ben Kerem'den vaz geçemem ki." dedikten sonra gözümden bir damla yaş aktı.İşte buna engel olamıyordum.Yağmur göz yaşımı silerek.

  "Canım korkma sakın.Siz birbirinizi seviyorsunuz.Babanlar da kabullenir sakın endişelenme." diyor ve bana sarılıyor.Yağmur'a sarılıp rahatlıyorum.

~~~

  Akşam oluyor.Evde yatağımda uzanırken annemin yanına gidip konuşmaya karar veriyorum.Sonuçta her şey artık açığa kavuşmalı.Anneme söylemeliyim en azından.

  Merdivenlerden yavaşca aşağı doğru indim.Mutfaktan sesler geliyordu.Melis odasında,babamda daha işten gelmediğine göre annemdir diye tahmin ettim.Mutfağa gittiğimde tahminimin doğru olduğunu gördüm.

  "Annecim kolay gelsin." annem bana bakarak elindeki tabağı bıraktı.

  "Sağol kuzum." kendimi toparlamaya çalışarak kelimeleri aklımda kurmaya çalıştım.Evet hazırdım tam anneme her şeyi diyecekken annem beni susturdu.