Araba Aşkı(ZeyKer)

29.Bölüm-Eve gidiş

Zeynep'ten...
Tüm vücudum uyuşurken,parmaklarımı hissetmiyordum.Beynimim babamı algılaması uzun zaman almıştı.Ufak çaplı şok geçiriyordum.Uzaktan gelen Kerem'in sesi yakınlaşmaya başladı.
"Güzelim,kim gelmiş?" derken yanıma ulaşan Kerem'de şok yaşadı.
"Baba,sen neden buraya geldin." dedim tepkisizce.Babamın cevabını bilmiyordum,o yüzden tepkisiz bir durumda olmak en doğrusuydu bu durumda.
"Kızım,bak annen ve kardeşin seni çok özledi.Evine gel." dedi gözlerini benden kaçırarak.

Bunun bir sebebi olmalıydı.Kendini bana karşı mahçup mu hissediyordu yoksa?
"Sen özlemedin yani." dedim başımı dik tutarak.Ben bu hayatta bir şey öğrenmiştim,o da ne olursa olsun bir konuşmada kendini haklı hissediyorsan her zaman başını dik tutacaksın.Bunu da bana babam öğretmişti zaten.
"Hayır kızım.Bende seni çok özledim.Size izin vermedim bir arada olmanızı çünkü hep işimi düşündüm öncelik olarak." dedi babam ellerine bakarak.Yüzüme bakmıyordu.Belli ki buna cesaret edemiyordu.
"Ben bilmiyorum.Lütfen şimdi git.Sonra karar vereceğim." dedim sesimin sert tonda çıkmasını umut ederek.Babam kafasını aşağı yukarı salladıktan sonra Kerem ve bana bakmadan arkasını dönerek uzaklaştı evin bulunduğu yerden.Kerem cevap beklercesine bana bakarken,sesimi çıkarmadan kanepelerin olduğu bölüme gidip,kanepeye oturdum.Ellerimle çenemi ovarken düşünüyordum.Babam gerçekten de beni geri istiyor muydu? Yoksa yeni planları var mıydı?
"Güzelim,ne düşünüyorsun?" rahatlatıcı sesiyle Kerem konuştu yanıma oturarak.
"Babam'ı.Sence gerçekten beni yanına istiyor mudur? Yoksa bu bir oyun mudur Kerem? Doğruyu ve yanlışı ayrıt etmekte o kadar zorlanıyorum ki.Bana yardımcı ol lütfen." dedim ellerimi onun elleriyle birleştirerek.
"Bence Zeynep,baban doğru söylüyor.Biraz zaman geçti ve senin değerini anladı.Artık senden hataları için özür dilemesinin vaktinin geldiğini düşünüyor olabilir." dedi Kerem gözlerime bakarak.

Öyle miydi ki? Gerçekten babam hatasını anlamış mıydı?
"Ama ben artık o eve gitmek istemiyorum.Sen varsın ben varım.Bu evde gayet güzel bir hayat yaşıyoruz.Bunu bozmanın anlamı yok bence." dedim yutkunarak.Kerem'le geçirdiğim günler bana o kadar iyi gelmişti ki,hayatım boyunca bu kadar huzurlu hissetmemiştim kendimi.
"Bende seninle hep burada kalmak isterim ama onlar senin ailen ve şimdi oraya gitmen lazım.Hem ileride çok güzel anılarımız olacak bu evde." dedi Kerem gülümseyerek.Başka çarem yoktu,en azından deneyecektim.Belki de babam gerçekten değişmiştir kim bilir.Kerem'e daha sonra sımsıkı sarıldım.Hayatımın kaynağını bulmuşcasına.

~~~
Ertesi gün okula gittiğimizde acilen Melis'i bulmamın gerektiğini biliyordum.O yüzden hızlı adımlarımla Kerem'in yanından ayrılıp,sınıfıma gittim.Melis sırasında oturuyordu.Beni görünce ayağa kalktı.
"Zeynep.Dün neden eve gelmedin?" dedi bana sarılarak.Demek ki Melis bu durumu felan biliyordu.
"Melis,babam bana yalan söylemiyor değil mi?Gerçekten benim geri dönmemi istiyor mu?" dedim ellerimi ovuşturarak.Cevap her ne olursa olsun bunu bilmeye hakkım vardı.Beni kırsa da,üzse de.Kalbim parçalanacağı kadar parçalanmıştı zaten.
"Tabi ki babam seni geri istiyor.O çok pişman Zeynep.Hayatım boyunca sana hiç yalan söylemedim.Ve emin ol,babam da annem ve benim gibi seni yeniden aramızda görmek istiyor." dedi Melis bana hafif gülümseyerek.Duygulanmıştım,korksam da,kızsam da duygulanmıştım.Elimden gelmiyordu.
"Bugün akşam geleceğim." dedim tüm kelimeleri söyleyerek.Artık gitmeliydim.Nasıl olsa babam hatasını anlamıştır diye umarak gitmeye karar vermiştim.Melis'in yüzü gülerken bana sımsıkı sarıldı.
"Canım kardeşim." dedi sımsıcak sarılmasıyla.
~~~

Teneffüste Kerem'i bulmak için kantine doğru ilerledim.Tam kantin kapısına girecekken önüme çıkan kişi beni durdurdu.
"Oo Zeynep.Sen buralarda mıydın ya?" dedi Begüm gülerek.
"Benimle uğraşma.Bu konuyu konuşmuştuk diye hatırlıyorum." dedim kollarımı bağlayıp,tek kaşımı kaldırarak.Ona diklenmek bana ters gelse de,işimi garantiye almalıydım.En azından benim güçlü biri olduğumu görmeliydi.
"Merak etme seninle uğraşmayacağım.Aslında seni takdir ediyorum." dedi bana gülerek.Anlamamıştım,niye takdir ediyordu ki beni. "Yani ben olsam sevdiğim adam için kalkıp da New York'a gitmezdim.Bu büyük cesaret ister." dedi bana bakarak.
"Öyle gerekti.Yine olsa yine giderim.Dediğin gibi cesaret ister." dedim bu sefer ben gülümseyerek.Begüm hafif yüzünü assa da gülmeye devam etti.Onunla arama mesafe koymak zorundaydım.Her ne olursa kendimi ve Kerem'i güvende tutmalıydım.Yoksa bizi tehlikeye atabilirdim.
"Neyse Zeynep'cim.Size mutluluklar canım.Ben kaçıyorum." dedi Begüm gülümseyerek ve yanımdan uzaklaştı.