Araba Aşkı(ZeyKer)

30.Bölüm-Mezuniyet

MERHABA ARKADAŞLAR.ÖNCELİKLE HEPİNİZE DESTEĞİNİZ İÇİN ÇOOK TEŞEKKÜR EDİYORUM.VE BUGÜN ÇOK DEĞERLİ KİŞİNİN DOĞUM GÜNÜ OLMASI NEDENİYLE BÖLÜMÜ YAYINLADIM.MUHTEŞEM ADAM 'KEREM BÜRSİN'.ONU ÇOOK SEVIYORUZ VE İYİ Kİ DOĞDU, İYİ Kİ VAR.♡♡KEYİFLİ OKUMALAR...:)
Zeynep'ten...
Evimde geçirdiğim huzur dolu bir hafta geçmişti.Babam ile aram düzelmişti hatta babam Kerem ve ailesini yemeğe davet bile etmişti.Çok şükür ki bu yemek olaysız geçmişti.Gayet sıcak bir aile ortamı oluşturmuştuk.Bu da bana gelecekte düşüncelerim için iyi bir zemin hazırlamıştı.

Bugün okulda öğleden sonra mezuniyet vardı.Yani ilk önce kep töreni olacaktı.Yarın ise balomuz vardı.Çok heyecanlıydım çünkü değişik bir lise dönemi geçirmiştim.Özellikle Antalya'dan İstanbul'a gelmem ve burada hayatımın aşkı ile tanışmam,benim hayatım için önemli adımları olmuştu.

Odamda hazırlanırken içeriye annem girdi.
"Canım kızım benim demek mezun oluyorsun ha." dedi gülümseyerek ve yanımdaki koltuğa oturdu.
"Ee Demet Sultan,napalım oluyoruz mezun." dedim gülümseyerek.Ve annemin yanağına kocaman bir öpücük bıraktım.
"Siz var ya siz.Melis'te sende beni ağlatacaksınız." dedi annem gözlerinden yaşlar dökülürken. "Zaten şimdi Melis' in odasına gittim.O da ağlattı beni,sende." dedi konuşmasını devam ettirerek.Anneme sımsıkı sarıldım.
"Bizim bir yere gittiğimiz yok,anne.Sadece mezun oluyoruz." dedim annemin yaşlı gözlerine bakarak.Onun ağlamasına asla dayanamazdım.
"Ama giderseniz.Ya şehir dışında bir okul kazanırsanız." dedi annem ağlamasına devam ederek.

O ne beni ne de Melis'i farklı şehirlerde görmek istemezdi.O yüzden ben New York'a gittiğimde,ne kadar acı çekmiş olduğunu tahmin ediyordum.Ve onun korkularını da anlayabiliyordum.
"Annecim her zaman için hayırlısını dile.Bu hayatta ne olabileceğini hiç kestiremiyoruz." dedim annemi yatıştırmak istercesine.Annem ellerini yanağıma götürdüğünde hafifçe okşadı.
"Güzel kızım benim.Hep öyle diliyorum zaten.Hem senin okulun için,hem de gekeceğin için." dedi annem.Gelecek kısmını vurgulayarak söylemişti.Buradan anladığım kadarıyla 'Kerem ve ben' kısmını kast etmiş olmalıydı.
"Biz birbirimizi seviyoruz.Ve birbirimizi söz verdik.Asla ben onu bırakmayacağım,o da beni bırakmayacak." dedim anneme gülümseyerek.

Annem yine benim için endişeleniyordu ama ben o kadar çok seviyordum ki,endişelenecek bir durum görmüyordum.
"Peki kızım." dedi annem ve beni odamda yalnız bıraktı.Son kalan hazırlıklarıma da devam ettim böylece.

***
Ailecek okula geldiğimizde bahçenin her tarafı tıklım tıklım doluydu.Etrafta dolaşan cüppeli insanlar ve onları sabırsızlıkla bekleyen aileleri.Tıpkı bizim gibiydiler.Herkes heyecanlı gözüküyordu.Gözlerim Kerem'i ararken,onu annesi ve babası ile arabasından çıkarken gördüm.Siyah güneş gözlükleriyle bir insan ancak bu kadar cool olabilirdi.Bana bakıp gözlüğünü kaldırarak hafif göz kırptı.Ve ailecek bizim yanımıza yaklaştılar.
"Nasılsın güzelim?" dedi kulağıma fısıldayarak Kerem.Hafifçe başımı ona kaldırdım.Aramızda bulunan boy farkı bana bunu yaptırıyordu.
"İyiyim cool adam." dedim fısıldayarak ve imalı biçimde.Kerem bu sefer beni anlamış gibi gözlüğünü gülerek,gözlerine yerleştirdi.Hafif onu kıskansam da kafamdaki kepi düzeltmeye koyuldum.O anda annem ve babama baktığımda onların Ahmet amca ve Sevim teyze ile sohbete daldıklarını gördüm.Melis ise çoktan yanımızdan ayrılmıştı zaten.Aksel'inin yanına gitmişti tabi ki.Şaşkınlıkla onların sohbetine katılmak istemiyorken,Kerem kolumdan tuttu.
"Herhalde burada kalıp onların anlamayacağın sohbetlerini dinlemeyeceksin,değil mi?" dedi Kerem sessizce kulağıma.
"Evet,sanırım anlamayacağım.Bir planın var mı?" dedim gözlerimi kısarak.

"Var.Bizim çocukların yanına gidip,onları yalnız bırakmak.Güzel plan değil mi?" dedi Kerem göz kırparak.
"Fena değil." dedim sırıtarak.Onu sinir etmek hoşuma gidiyordu.Çünkü sinir olunca bile o kadar tatlıydı ki.Her daim seviyordum ben bu adamı.
"Biz gidiyoruz." dedi Kerem annemlerin tarafına bakarak.Ama onlar konuşmalarına ara vermemişlerdi.En sonunda fazla uğraşmadan yanlarından ayrıldık.