BITCH SERIES 1: Say I Love You!

Chapter 22

Chapter 22

Tapos na siyang maghugas ng plato at ngayon ay nasa sala na kami. He said that I can ask him anything for me to know him more.

Akala ko ay tatanggi siya kanina. Kaya naman sobrang saya ko na pumayag siya.

"Ilang taon ka na?" umpisa ko kaya napailing siya.

"I'm twenty-two. You?" aniya kaya ako naman ang natawa.

"Eighteen." sagot ko kaya tumango siya. "Favorite color mo?"

"Black and Red."

"Halata naman." wika ko kaya napailing siya. "Ako White and Yellow."

"Hmm. Nakailang girlfriend ka na?"

"You're the third." aniya kaya napangiti ako.

"You're my first." wika ko kaya napatingin siya sa akin.

"Why?"

"Because I fell in love with you. Isang beses pa lang tumibok ang puso ko." wika ko kaya napatango siya. "Ilan kayong magkakapatid?"

"I have a little brother."

"Ay oo nga pala. Nasabi mo na 'yon sa kotse dati." wika ko kaya tumango siya.

"Only child?" tanong niya sa akin.

"Yes." sagot ko. "I'm an adopted child." paglalahad ko sa kanya kaya napatingin siya sa akin. Ngumiti ako sa kanya at tumango. "I was three years old when my parents Adopt me. Sa bahay ampunan ako until I was three. And I am thankful at minahal ako ng totoo ng mga umampon sa akin." wika ko at ngumiti pa sa kanya.

My friends knew it. We became friends because we have a common denominator.

Ako na ampon, si Jane na anak sa labas, Si Venice na may broken family and si Polla na laging kinukumpara sa kapatid niya.

I think we get along to each other because we understand one another.

"Do you ever think of finding your real parents?" tanong niya kaya napabuntong hininga ako.

"Yes. We already look for them. I asked my adoptive father about it. Sinamahan nila ako sa bahay amupunan. There we've learned that my biological mother is already dead and my father died a year before we went there. Siguro kung kaagad akong nagkaroon ng lakas ng loob para hanapin sila ay baka naabutan ko pang buhay ang totoong tatay ko. Ang sabi ng madre doon ay namatay daw sa panganganak ang nanay ko. And my father? Hs's alcoholic. Wala daw siyang ipambubuhay sa akin kaya iniwan niya ako sa ampunan. But then sabi nila ay paminsan-minsan daw ay dinadalaw ako ng tatay ko doon hanggang maampon ako nina Mommy. He stop visiting me." mahabang salysay ko.

"Did you get mad at them?"

"Yes. I will be hypocrite if I said no. Syempre nagtanong ako kung bakit nila ako iniwan sa ampunan. Nagalit ako... A-Anong klaseng magulang ang iiwan ang anak nila?" wika ko na naging emosyonal. Mabilis kong pinunasan ang luha na dumausdos sa pisngi ko. "Pero habang tumatanda ako narerealize ko na hindi tamang magtanim ako ng sama ng loob sa mga magulang ko. They brought me to this world. I need to thank them. Siguro ay mas pinili ng tatay ko na maghirap siya ng mag isa kaysa isama ako sa paghihirap niya. Sa ampunan maaalagaan akong mabuti. It might be a hard decision for him." wika ko kaya tumango siya at pinunasan ang luha sa pisngi ko.

"You've been love by your adoptive parents. It was a good thing." aniya kaya tumango ako.

"Yes but sometimes I hate it...Being adoptive.." wika ko at huminga ng malalim "Mga kamag anak ni Mommy ay ayaw sa akin. They always makes me feel na sampid lang ako sa buhay nila. Kapag nandyan ang mga kamag-anak nila ay kumikilos ako sa kung anong gusto nilang makita sa akin para wala silang masabi kina Mommy. My Mom always tell me na hindi ko kailangan gumawa ng mga bagay-bagay para lang matanggap ako ng mga kamag anak nila. They say that they already love me for what I am but I cant help it. I want her relatives to recognize me as part of their family." wika ko kaya niyakap ako ni Riggs.