Kayıp Bedenler (2)

Bölüm 21: Yeni başlangıç

Medya : Chase Atlantic - Into it

iyi okumalar :)

*

| Bölüm 21: Yeni Başlangıç

İki el kurşun sesi, salonun içinde yankılanıp duvarlara çarptı. Ne yaptığımın bilincindeydim, onu göğsünden vurmadığımda da biliyordum, sadece iki omzuna aynı anda sıkarken de biliyordum.

Bu kesinlikle, benden beklenen bir şey değildi.

Kurşun sesiyle beraber yankılanan çığlıklar eşliğinde, Nevzat şok olmuş gözlerle bana döndü. Gözümü bile kırpmadan, silahı bize doğru yürüyen dörtlüye çevirdim.

"Yaklaşırsanız, iki kurşunla durmam."

Kaan en önde, bana şok olmuş gözlerle bakarken aynı zamanda ellerini havaya kaldırdı. Bir yandan Nevzat'ı kontrol ediyordu. "Tamam anladık tamam! Lanet olsun sadece sakin ol!"

Başımı hafif sağa eğdim. "Gerçekten... Daha sakin olmamı bekleyemezsin. Size yeterince tevazü gösteriyorum."

Yeniden Nevzat'a döndüğümde daha fazla ayakta kalamadığı için dizleri üzerine çöktüğünü gördüm. Omzundan sızan kanlar büyük bir hızla yere düşüyor ve göl oluşturuyordu. O, asla sesini çıkarmıyordu.

Silahı elimden bırakmadan, ona doğru eğilip yanına çöktüm. "İlk gün..." dediğimde, kenetlendi gözleri gözlerime. "Sana diz çökmüştüm, hatırlıyor musun?"

"Yapma,"  demiştim önümde duran Nevzat'a bakarken. Ağlıyor ve durmaksızın bağırıyordum. Karnımda taze kurşun yarası vardı. "Yalvarıyorum sana, yapma..."

"Yalvardım sana. Yapma dedim." Gözleri gözlerimde, sert aldığı solukları bile hissediyorum. Nefes alışverişi zayıflıyor ama o asla gardını indirmiyor. "Dinlemedin, Nevzat. Her zaman beni duydun, ama asla dinlemedin. Şimdi ne haldeyiz, görüyor musun?" Alaylı bir gülümseme oluştu dudaklarımda.

"Ne oldu?" dedim gözlerimi büyütüp sinirle tıslamalarına bakarken. "Yoksa sende bana mı yalvaracaksın?"

Hala sessiz, hala beni anlamaya çalışıyor. "Sen ne yaparsan yap, ben bundan sonra durmayacağım." Elimdeki silahı yavaşça uzanıp beline yeniden koydum. "Durmam için yalvaracaksın, ama ben asla durmayacağım."

Sağ omzuna sertçe tutunup sıkarken kulağına eğildim yavaşça. Acı dolu inlemeleri doldurdu bu sefer etrafı.

"Sana nasıl bir canavar yarattığını göstereceğim..."

Elimi omzundan çekip ayağa kalkarken hala bana dehşet ve korku dolu gözlerle bakan arkadaşlarıma son kez bakıp salondan çıktım. Koridorda yürürken sadece birkaç adım atmamla aşağıdaki merdivenlerden çıkan bir kadınla karşılaşmam bir oldu.

Bir kadın, evde?

Kaşlarımı çattım ona bakarken. O ise beni gördüğü anda birkaç adım geriledi. Sertçe yutkundu, bakışlarındaki tedirginliği gördüm.

Bu evde bizden başka yaşayan kim vardı?

O anda buna kafa yormakla uğraşmadım. Bu her neyse, umurumda bile değildi. Koridoru devam edip yukarı çıkan merdivenlere yöneldiğimde arkamdan bir ses duydum.

"Güneş!"

İlk basamakta adımlarımı durdurup omzumun üzerinden arkamı döndüm. Kaan, hızlı solukları ve endişeli bakışlarıyla bana bakıyordu. Başımı hafifçe eğip ona baktığımda birkaç adım daha yaklaştı bana.

"Biraz konuşalım mı? Lütfen..."

Şaşkınlıkla baktım ona. Gerçekten, sırası olduğunu mu düşünüyordu?