Baśniobór. Wszystko & nic.

Wyjdź.

(Pov Papek)
Paprot zapukał do drzwi pokoju Kendry.

-Proszę!

-Nie uwierzysz, co się stało! Moja siostra...-Przerwał, gdy zobaczył wróżokokrewną. Dziewczyna siedziała na łóżku, przykryta kocem i przytulała się do poduszki.-Czy ty... Płaczesz?

-Nie.-Warknęła i obróciła się do niego plecami.

-Coś się stało?

-Nie.

Podszedł do niej i dotkną jej ramienia.

-Przecież widzę. Co się stało?

-Mówię przecież, nic się nie dzieje!-Krzyknęła, wstając z łóżka i patrząc na niego ze złością.

-Nie krzycz na mnie! Chciałem pomóc!

-Ah tak?-Głos jej się uspokoił, jednak oczy zabłysnęły jeszcze większą złością.-Chcesz wiedzieć co się stało?-Oddychała szybko, wpatrując się w niego z nienawiścią.-To wszystko twoja wina!

-Moja wina! A co ja niby takiego zrobiłem?!

-No właśnie nic! I to jest najgorsze!-Obróciła się od niego i podeszła do okna. Chyba próbowała się uspokoić.

-O co ci chodzi?!

Spojrzała na niego z wściekłością. Nic jednak nie powiedziała. Naprawdę nie wiedział o co jej chodzi! Jak mógł ją skrzywdzić, nic nie robiąc?!

-Wyjdź.

Wpatrywał się w nią ze złością. Super. Obrócił się do niej placami i wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. Gdy był na korytarzu, usiadł załamany na podłodze, opierając się plecami o drzwi. Naprawdę nie miał pojęcia o co jej chodziło, ale nie chciał jej zranić.

(Pov Kedra, trochę wcześniej)

Kendra siedziała na łóżku, wypłakując się w poduszkę. Paprot jej nie zauważa, nadal jest dla niego tylko przyjaciółką.

Usłyszała pukanie do drzwi.

-Proszę!

To Paprot. I po co go w ogóle wpuszczała?

-Nie uwierzysz, co się stało! Moja siostra...-Zamilkł, przyglądając się jej.-Czy ty... Płaczesz?

No łał, punkt za spostrzegawczość.

-Nie.-Mruknęła i obróciła się, żeby nie widział jej twarzy.

-Coś się stało?

Czemu on jest taki upierdliwy?!

-Nie.

Chłopak dotkną jej ramienia. Wzdrygnęła się pod wpływem jego dotyku.

-Przecież widzę. Co się stało?

To przekracza wszelkie granice upierdliwości.

-Mówię przecież, nic się nie dzieje!-Krzyknęła, wstając z łóżka i patrząc na niego ze złością.

-Nie krzycz na mnie! Chciałem pomóc!

Nie. Tak nie pozwoli się traktować. Chciał pomóc?! Tylko zaszkodził!

-Ah tak?-Starała się uspokoić.-Chcesz wiedzieć co się stało?-Oddech miała przyspieszony. Była na niego wściekła.-To wszystko twoja wina!

-Moja wina! A co ja niby takiego zrobiłem?!

Udaje że nie wie o co mi chodzi?! Pewnie specjalnie mnie ignoruje, a potem odwala takie coś!

-No właśnie nic! I to jest najgorsze!-Podeszła do okna, aby ukryć łzy. Nie chciała na niego krzyczeć. Mimo że to ją bolało, potrzebowała tego.

-O co ci chodzi?!

Spojrzała na niego. Teraz potrzebowała chwili samotności. Potem mu to wszystko wytłumaczy.

-Wyjdź.

Chłopak wyszedł. Oparła się o drzwi plecami, zsuwając się na podłogę. Ukryła twarz w dłoniach.

No to jest pierwsza część ff, zamówionego przez Justi3323. Będzie jeszcze jedna część, ewentualnie dwie.

Ps. Ostatnio trochę przedawkowuję "tylko przyjaciela", ale odkąd zaczęłam oglądać Miraculum, zrozumiałam jak taka ślepota może zaboleć.