Someday

Chapter 1

Chapter 1

Cieron's Pov

I ran away from my family for 5 years, hindi dahil hindi sila ang pinili ko. Dahil gusto kong patunayan sa kanila na sa lahat ng pangarap, walang imposible, hindi ko ito makakamit. Naalala ko noong bata ako, parang numero ang bawat galaw ko. Natatakot akong ipakita sa pamilya ko ang totoong nararamdaman ko. Alam ko sa sarili ko na iba ako at iba ang kinikilos ko sa kanila. Hindi ako katulad ng ibang lalaki na macho sa kanila. Ako yung, sa tuwing may nakikita akong babaeng mahilig sa fashion, parang gusto kong subukang magsuot ng pambabae, make-up, at lahat ng lipstick. Gusto ko lahat ng makukuha ko. Bata pa ako at nalilito sa aking nararamdaman hanggang sa natuklasan ko ang aking sarili noong ako ay 12 taong gulang. Pagkatapos ay natanto ko na hindi ako bata; Isa akong babaeng may pusong may crush sa isang lalaki na madalas akong tuksuhin sa mga kaklase kong lalaki, pero hindi ko maamin na lalaki ako at may crush sa kapwa lalaki. Paliit ng paliit ang mundo ko, at hindi ko maiwasang itago sa kanila. Isang araw, nahuli ako ni mama na naka-make-up. Akala ko magagalit ang mama ko, pero nagkamali ako; tinanggap ako ng pamilya ko simula nung inamin ko sa kanila kung ano at sino ako. Hindi na ako nahihiyang ipakita sa lahat kung sino ako, pero isang bagay na hindi matanggap ng buong pamilya ko simula nung pinakilala ko sa kanila ang taong mahal ko ay galit sila sa akin kung hindi ko hihiwalayan ang mahal ko, pero dahil sa pagmamahal ko, sumama ako sa mahal ko para tumira sa Brgy Magiliw at tumakas sa aming lugar. Nagpakalayo ako hanggang sa maabot ko ang limang tao na namimiss ko sila. Kahit sa social media, hindi nila ako pinapansin. Hinintay kong i-video call nila ako, pero wala. Tiniis nila ako sa paghihirap habang sila ay nagpopost pa ng masasarap na pagkain habang ako ay hindi makakain ng maayos dahil ako ay nagpupursige sa aking trabaho habang nag-aaral sa araw. Masaya akong nagtatrabaho kasama ang aking mahal. Nagtiyaga akong tapusin ang aking pag-aaral sa edad na 25; ngayon ay isang event designer na ako. Mahal ko ang ginagawa ko. Ang hilig ko ay ipakita ang aking talento. May mga event na nagawa ko, lalo na ang mga kasalan, na minsan napanaginipan ko, pero imposibleng pareho kami ng kasarian.

"Natulala na naman diyan, mahal." Napatingin ako kay Bee, yung lalaking tanggap ako hanggang ngayon at hindi ako iniwan.

Tinatawag ko siyang Bee; siya si John Andrew, isa sa mga may-ari ng J&A Construction Company, na pag-aari ng kanyang mga magulang dito sa Brgy. Paraiso, ngunit iniwan din niya ito.

Umalis siya na may sama ng loob sa kanyang mga magulang sa pagpilit sa kanya na pakasalan ang taong hindi niya mahal, at dahil doon, pareho kaming tumakas sa kanila sa murang edad na 18; natuto kaming maging independent sa sarili namin, at pareho kaming nagtutulungan.

"Bee, by all means, ipakilala mo ako sa parents mo. Tatanggapin ba nila ako?" Natahimik si Bee sa sinabi ko.

"Iyan ba ang iniisip mo, Bee?"

"Wala, Bee, naisip ko lang." Tinignan niya ako ng seryoso.

"Pagod ka na ba sa akin? Iiwan mo ba ako?"

"Bakit ko naman gagawin sa'yo 'yon? Ngayon na ba? Naabot na natin pareho ang mga pangarap natin. Ngayon may sarili na tayong negosyo."

"Pero aminin mo sa loob ng limang taon na hindi mo kasama ang pamilya mo, Cie; hindi mo ba sila naisip?" Bigla akong umiyak.

Aaminin ko, ilang taon kong nami-miss ang pamilya ko. Araw-araw hawak ko 'yong CP na baka. Siguro na-miss nila ako, pero hindi! Hindi man lang nila ako nami-miss o kumustahin. Hindi naman kasi madali ang lahat. Si Bee na kahit may hindi pagkakaintindihan pero nakakausap niya ang ate at kuya niya.

"Gusto mo samahan kita? Kaya tayo bumalik kasi para ipakita na may naabot ka. Baka mapatawad ka nila.

"Kilala ko ang pamilya ko. Makakabalik lang ako kapag wala ka sa tabi ko. Ikaw ang hindi ko kayang gawin, Bee," sabi ko sa kan'ya.

Niyakap lang ako ni Bee. "Let's eat. Marami tayong nilinis, at pagod ka na Cie."

Ito ang bagay na nagustuhan ko kay Bee dahil maalaga siyang tao.

"Halika, Bee." sabay hila ko kay Bee.

Nagtawanan kaming dalawa nang makarating kami sa kusina. Bee ang taga luto ko araw-araw. Sa aming dalawa, mahilig siyang magluto.

"Ang sarap talaga ng adobo mong baboy, Bee."

"Oo, binola mo pa ako. Ako na dito." Natawa na lang ako kay Bee.

Kilala niya ako, at kapag may gusto akong gawin, hinahalikan ko lang si Bee.

"Narito ako, aking prinsesa." Hinalikan pa niya ako sa noo.

Kapag inaasar niya ako, tinatawag niya akong prinsesa. Nakasimangot lang ako, humarap sa ka'nya.

"Oh! Bakit may nasabi akong masama?" Tawa pa siya ng tawa.

Nakatalikod ako sa ka'nya. Nasa loob na ako ng malinis kong katawan; halos alikabok na ang lagkit dahil sa dami ng inayos namin. Nang matapos akong maligo ay inayos ko ang mahaba kong buhok. Pinahaba ko ang buhok ko kasi sabi ni Bee, bagay sa akin ang mahabang buhok at para akong babae. Actually, noong bata pa ako, napagkamalan kaming kambal ng kapatid ko. Male version daw ako ng kapatid ko, pero hindi naman daw ako lalaki ang totoong lalaki. Humarap ako sa salamin, at bigla kong namiss ang kapatid ko na pinoprotektahan ako noon, pero nung nalaman niyang may iba akong boyfriend, nagalit siya, nagwala, at hindi na ako kinakausap simula noon. Tumingin ako sa phone ko for the second time kaso

duwag ako. Madalas kong subukang tawagan ang aking mga magulang at mga kapatid, ngunit wala akong lakas upang sabihin sa kanila. Pero wala! Masyado akong mahina para harapin sila. Para akong tanga na kinakausap ang sarili ko. Napahawak ako sa mga kamay ko hanggang sa nakatulog ako kakaisip sa pamilya ko.