Oplan: Byaheng Broken Hearted [COMPLETED]

33

Ang inakala namin dalawang linggong bakasyon ay naging dalawang araw lang. Sa isang iglap ay nagsunod sunod ang naging problema namin. Kahapon ng gabi ay umalis si Grant sa sobrang pag aalala at sumunod na kay Che at hanggang ngayon ay wala kaming balita sa kanila.

Tumawag ang katulong nina Gwenny at sinabing nasa ospital si Rakki kaya kailangang umuwi ni Gwenny para alagaan ang asawa niya. Philip needs to come home in Tacloban for the graduation of his sister.

Karran needs to go to Batanggas dahil may naka assign na case sa kaniya which is she will be the prosec in charged. Paula was forced by her parents to took a case abroad at aalis na siya mamaya. And Cess' problem is the unknown. Vaughn came home with Grant last night dahil wala siyang sasakyan at hinahanap si Vaughn ng parents niya.

"I'll be okay. Dadating yung team ko para may kasama ako."tanging sabi ni Cess nang paallis na kami. "Mag iingat kayo."

Nakauwi na silang lahat at ngayon, kami nalang ni Karran ang pauwi. Gaya ng napag usapan namin kanina, kikitain namin si Nate. Makikipag usap na ako kahit hindi ako handa. Gusto kong pakinggan ang sasabihin niya. At kung magkakaproblema, aalis kami kaagad. Usap ang gusto ko, hindi gulo.

"Hello, Nate."maya maya ay narinig kong sabi ni Karran habang nagmamaneho ako. "In the internet café near the Fornax Acad, 2pm."

Ikinagulat ko naman ang sinabi niya dahil sobrang aga noon. Nasa Cebu kami at baka gabi na kaming dumating sa Batanggas. Hindi ko alam ang tumatakbo sa isip ni Karran pero alam komg hanggang ngayon, galit parin siya kay Nate.

"As if dadating tayo ng 2pm don. 1pm na. Hayop ka ba, Karran?"mahinang sabi ko, nag aalala kay Nate.

"Let him suffer. Kulang pa yan sa harap harapan niyang pakikipaghalikan niya sa ibang babae."

Dahil sa sobrang pag aalala ko, walang stop over ang byahe namin. Pinabayaan kong tira tirang sashimi ang kainin ni Karran at hinayaang siyang matulog nang matulog. Ubos naman ang pera ko kakapa gas. We should've travelled by air nalang. Nangangawit na ang binti ko.

Pagkatapos ng mahaba-habang byahe, nakarating din kami sa internet café na sinasabi ni Karran. Naaalala ko pa na dito kami minsan nag aaral bago sumapit ang exams.

Sa oras na ito dahil alas syete na at natraffic kami, siya nalang ang tao sa loob. Nakita kong nakapark ang motor niya sa labas ng café at agad ko naming iniwas doon ang panigin ko.

"Ugh, why do memories don't completely vanish?"bulong ko. "It's making me sick."

Walang umiimik pagpasok namin ni Karran. Nagpaalam siya na lalabas muna at maghahanap ng pagkain sa sasakyan at palihim pang inirapan si Nate bago lumabas.

Napagmasdan ko siya at agad kong napansin ang lahat ng bagay sa kaniya. His mustache grew longer as usual.

I mean, he never grew them before. His eyes are red and his eye bags are telling me how sleepless he is. Gwapo parin naman siya but it is clear na hindi na niya inaalagaan ang sarili niya.

"Amoy alak ka."

"Yeah, yeah. I drink a little, sorry."mahinang tugon niya habang nakatungo parin sa upuan niya. "But I'm not lasing."

"You could have said it para hindi muna tayo nagkita at nakapagpahinga ka."tsaka ako naglapag ng bottled water sa lamesa at itinulak malapit sa kaniya. I saw him smile. "Hell no, you needed to sober up a little kaya kita pinapainom."and just like that, his smile faded.

"I... I didn't mean to say that-."

"You hate me that much, eh?"nakangiting sabi niya. "Well, that's valid. Let us now talk. Let us not waste our own efforts coming here."