Zümra -BAŞLANGIÇ

44

Hastanenin verdiği tatsız tuzsuz kahvaltıyı yedim. Kalbim pır pır atıyordu.

Beklediğim gibi Yıldız abla içeri girdi. Kucağında Kamer vardı.

Kamer'i, Ömer'in kucağına verip sıkıca sarıldı ve ağlamaya başladı. Aynı şekilde bende ağlamaya başladım.

"Ömer biz çıkalım. Birazdan Kamer'i getiririz" dedi annem ve çıktı.

Yıldızı abla ellerini yüzüme koydu

"Seni böyle görmeye yüreğim dayanmıyor" dedi

"Deme öyle"

"Ah güzeller güzelim. Bunları hiç hak etmedin" dedi

"Yıldız abla ağlama lütfen" dedim

"Tutamıyorum. Canım yanıyor. Neden sen? Neden canımdan öte canımın bu kadar yaktılar? Kendime gelemiyorum güzel kızım" dedi

O sakinleşene kadar konuyu açmadım.

"Yıldız abla sana birşey söyliyeceğim"

"Söyle güzelim. Birşey mi istiyorsun? Hemen yapalım" dedi

"Biliyorsun ki bana yaşamım boyu yalanlar söylendi. Neden hepsi açığa çıkarken en sonuncusunu saklamaya devam ettiniz?"

"Ne saklamışız saenden?" dedi.

"Babamın babam olmadığını. Amcamın da amcam olmadığını" dedim

"Sana kim söyledi bunu? Ne zaman öğrendin?" dedi

"Vurulmadan 5 saniye önce. Amcamlar konuşurken duydum"

"O iki salak ondan senden kaçıyor. Hepimizi de susturuyorlar. Bak ben o gün Emin, Sergen ve annen ile konuşmak için toplanmak istediğin gün babana söyledim. Söyleyin dedim. Dinlemediler ama sadece senin iyiliğin için." dedi

"Bu mu iyilik?" dedim

"Değil. Ah benim kuzum. Onlar için de çok zor. Bak hak vermiyorum ama empati de yapmak lazım" dedi

"Burdalar dime?"

"Evet. İkiside canlı cenaze olmuşlar. Kapı önündeler."dedi

" Beni 5 dakikacık yanlız bırakır mısın? "

" Yanlız kalmak olmaz. Ben yanında kalıcam "dedi

" Lütfen, sen çok ağladın. Ben de sakinleşmek istiyorum "

"Söz ver ağlamak yok" dedi

"Söz"

"Gidiyorum. 3 dakika içinde gelicem" dedi

O gittiği gibi acı içinde doğruldum. Ayaklarımı aşağı doğru saldım. Zorda olsa ayakta durabildim. Serumun bağlı olduğu direği taşıyarak kapıya kadar gittim. Ciddi bir acım vardı. Kapıyı hızla açıp ilerledim. Tahmin ettiğim gibi ordaydılar. Kapı sesinden dolayı direk bu yöne baktılar.

"Zümra nasıl kalkarsın sen?" dedi Ömer.

"Karşıma çıkamıyacak kimsenin kapımda beklemesini istemiyorum!" dedim

"Zümra hadi yatağına gidiyoruz. Dikişin açılacak" dedi Yıldız abla.

Başım dönemeye başlamıştı. Artık amca dahi demiyceğim kişi beni zorla kucağına aldı.

"Bebeğin için kalkmaman gerekiyordu." dedi

Beni yatağa yatırdı. Serumumu Kontol etti.

"Sergen, Zümra'nın üstünde kan lekesi var" dedi annem korkarak.