She's A Secret Billionaire (COMPLETED)

CHAPTER 32

SAMANTHA'S POV

Ngayon na ang araw ng schedule namin sa pagpunta sa orphanage. King asked me, na siya nalang daw ang kasabay ko, pero nauna na si Patpat magyaya and sina mommy na rin ang mag suggest na si Patpat nalang daw ang kasama ko since pareho naman kaming tinitirhan, which is okay naman para di na mahirapan si King na pumunta pa dito.

Nag aayos na ako dito sa kwarto ko, suot ko ang highwaist at t-shirt namin sa school at rubber shoes. Naglagay narin ako ng liptint and foundation sa mukha ko. After ng paghahanda ko ay bumaba na ako dahil naghihintay na si Patpat sa baba.

"How's your life in State?" Rinig kung boses ni Mommy. State?

Pagbaba ko sa hagdan isang lalaking naka upo sa sofa na nakatalikod sa akin at kaharap naman nito sina mommy at daddy. Kahit naka talikod siya, alam ko, kilala ko kung sino siya. Rafael.

"It is fine tita Kristine. I am too busy in our company, I actually help my parents to manage our business. It is stressfull but I am happy naman po" magalang nitong sabi.

"That is the most important. You should he happy and enjoy your business everytime" sabi naman ni Daddy.

"Oh here is Sam na pala. Sam, si Rafael he is here in Philippines" ngiting sabi ni Mommy kaya napangiti na rin ako. Lumingon naman si Rafael sa akin at ngumiti pero umiwas lang ako ng tingin. "We should go na, Anyway, Sam pumunta na si Paterson sa orphanage. Mag absent kanalang muna this time. Accompany you childhood bestfriend, I know you miss each other." Ngiting sabi ni mommy pero ano daw?

"Mom, baka magalit yung teacher namin dahil di ako dumalo dun" disappoint kung sabi pero in a malumanay tone.

"Ano kaba, si Paterson na ang bahala mg excuse sayo, sige na mauna na ako. Enjoy iho" sabi ni mommy at nagpalam na rin si Daddy, umalis na sila para pumunta sa company namin. Kaya naiwan kaming dalawa dito sa living room.

Naglakad naman ako papalapit sa kanya at umupo sa harap niya ng walang gana.

"How are you? are you doing good?" Sabi nito sa akin ng maka upo ka. Tinignan ko naman siya ng di makapaniwala

"Are you serious? You ask me, if I'm doing good? After you left without any goodbyes? Are still in your senses?" Di makapaniwala kung sabi sa kanya, kaya napa yoko ako. He should.

Rafael is my childhood bestfriend. Sila lang dalawa ni Patpat ang kaibigan ko back when I was in Elementary. We used to count the stars, yun na kasi yung ginagawa namin noon. We're happy pag mag kasama kaming tatlo maglalaro yung mga parents kasi namin ay close sa business world, dahil parati siyang dinadala ng parents niya dito sa mansiyon ay naging kaibigan narin namin siya ni Patpat kalaunan. Nung una tinarayan ko pa yan kasi naman tinawag akong masungit nung di ko siya pinansin pero di ko akalain na maging close rin pala kami.

Nung grade 6 kami, wala na sa tabi ko si Patpat nun, nawala siya, sobra akong nalungkot walang araw na hindi ako umiiyak dahil na miss ko yung pinsan ko, pero sobrang thankful ako dahil merong Rafael na nagpapatahan sa akin everytime na umiiyak ako, siya yung taong nagpapasaya sa akin nun, kaya tumigil ako sa pagiiyak na 'yun. Palagi niya akong sinasabihan na kaya ko, palagi niya akong binibigyan ng motivation, and it works, nakaya ko because of him.

One day, there is terrible happen in my life. Yung taong akala kung hindi ako iiwan ay iniwan pala ako. Yubg taong nag motivate sa akin, nag papasaya sa aki, nag bibigay sa akin ng hope, yung taong tinulungan ako sa mga problema ko, ay bigla nalang ring aalis, bigla nalang hindi ko makikita, bigla nalang hindi nagpaparamdam at nalaman ko lang sa maids nila na umalis pala sila papuntang States. Nakakatawang pakinggan diba? Pero ginawa niya talaga yun. Para kasing wala lang yung pagkaka ibigan namin sa kanya. Di man lang siya nag message, chat, email or tumawag sa akin. As in wala. Parang multo na bigla bigla nalang mawawal tapos after many years? Babalik siya? As if like there is nothing happen before? Nag isa ako, wala akong kaibigan, dahil natatakot ako na baka iwan rin nila ako katulad ng ginawa nila. Ayokong umiyak at maging miserable, nakakapagod.

"I know saying sorry is not enough to heal the wound that is bleeding that I made in your heart. But Sam, let me explain" pakiusap nitong sabi. I am not that immature to say no to him. Pagbibigyan ko siya ng pagkakataon para magpaliwanag. Gusto ko rin malaman ang dahilan kung bakit siya umalis nang wala man lang paalam. I want to hear his explanation and I also want to forgive him not only for him but also for myself as well. Ayokong isipin na naman 'to, wala na sina Christopher at Claudio, ayokong dumagdag ito sa poproblemahin ko. I want to smile genuinely, I want to smile that etched in my face without any problems to think about.

Kaya tumango ako at nagsimula ng magpaliwanag "First I want to say sorry at hindi ako mapapagod sabihin yan sayo dahil labis kitang nasaktan. Umalis ako dahil gusto kung mapagamot ako at gumaling, para mas makasama pa kita ng matagal at masabi ko sayo na Sam, I love you not as a bestfriend but in a romantic way. May blood clot ako sa utak Sam dahil sa pagkakahulog ko sa hagdan. Have you ever remember nung sinugod ako sa Hospital? Ang sabi ng doctor ko nun kailangan daw biyakin ang ulo ko but he added that if ever that happen, bilang nalang ang buwan ang buhay ko sa mundo. So my parents said no to what my doctor said so they decided na sa State nalang ako ipapagamot ang luckily nakahanap sila ng gamot dun kaya di natuloy ang pagbiyak sa ulo ko. Nung umalis ako, I try to talk to you bago ako umalis, but I was scared that time, natakot ako na baka magalit ka sa akin, na baka pag nakita kita, nakita ko yung mga ngiti mo ay hindi ako pupunta sa State at magbago ang decision ko, kaya I decide na hindi nalang magpaalam sayo.  I tried multiple times to message you Sam, pero naisip ko, ang kapal naman ng mukha ko, kung gagawin ko yun. Hindi na nga ako nag paalam tapos mag message pa ako. Kaya hinintay ko nalang ang time na makita at maka usap kita sa personal. " mahaba nitong sabi. Naiyak naman ako sa sinabi niya.

Masama ba akong kaibigan? Masama ba ako dahil di ko man lang iniisip yun? I thought that he didn't treasure our friendship because he left without any words, but I was wrong, dahil umalis siya for his condition, I should understand him.

Pero nung narinig ko ang confession niya, ay nagulat ako. Ibig sabihin, since we were kids, mahal na niya ako till now. Hindi ko alam kung ano ang isasagot nito dahil ayoko siyang saktan. Kaibigan ang tingin ko sa kanya at hindi na magbabago yun, mahal ko si King bilang boyfriend ko at mahal ko si Rafael bilang kaibigan. Alam kung masasaktan siya but still I have to say him the truth para hindi siya umasa na ayoko namang mangyari.