HOWLINGS AND SHADOWS (Thindrel Howzit Hawthorne)

🐾XVII. Doubts🐾

Esmeray Vozenilek

My friend died just now. Hindi ko alam kung bakit ito nangyayari at kung paano.

But I know something isn't right about this place since...... Since..... I don't know.

Pagka-uwi ko sa bahay ay naroon ang mga magulang at ang mga kapatid ko. They are talking about something in our wide living area. At ng makita ako ni mama ay kaagad siyang tumayo at sinalubong ako.

"Oh! Hija, I see you're different now", aniya sa akin na may kaunting ngiti sa labi. I saw one of my sister smiles at me. Ang isa ay nakatitig lang.

Dad also lift his head and look at me. Without smile on his face.

"Aren't you happy that I'm change?", may halong inis na sabi ko sa aking ina.

Umiling siya. "Of course I'm happy. You're change for the better. Balita ko, you did well in school now", aniya at nakangiti.

"That's good, Ray. Your friends are bad influence. Look at them now. One of your friends died because of drug in take", sabi ni Emerald sa akin.

Kumunot ang noo ko. "She didn't die because of drugs, ate", sabi ko sa kanya.

Nagkibit balikat ito sa akin. "That's why you shouldn't be with them in the first place. Kung ayaw mong magaya sa kanila, stay away from them".

Dad sigh. Nagkatinginan silang dalawa ni mama.

"That's enough. Magpahinga nalang muna kayo at may lakad pa kami ng mama niyo", sabi nito.

"Where are you going, dad?", si Esmeralda.

"Sa bahay nila Vice Mayor. May usapan kami. We might be back late", sabi nito sa amin bago kinuha ang kanyang coat at susi ng sasakyan sa drawer kung saan ito nakalagay.

Mom hurriedly walk towards him at sabay silang lumabas.

Emerald followed them hanggang sa pinto para maisara ito. Esmeralda crossed her arms and walk towards the staircase of our mansion.

Naiwan kaming dalawa ni Emerald sa sala. Nagkatinginan pa kami at kita ko sa kanyang mga mata na hindi siya mapakali. It feels like she wants to say something but she couldn't.

"Era!", rinig kong tawag ng ate namin na alam ko'y kanina pa ito nakalayo ngunit bumalik lang para tawagin si Emerald ng mapagtanto siguro na hindi ito sumunod.

Are they hiding something?

Sumunod naman si Emerald sa kanya sa taas bago ako tapunan ng tingin. Nagkibit ako ng balikat at dumiretso sa kusina para makainom ng tubig.

Nakaupo ako sa may island counter namin sa kusina at natulala. I'm not innocent. May alam ako sa kung ano ang meron sa maliit na bayan na ito. If you think I know nothing at tinatago niyo sa akin ito ay nagkakamali kayo.

Mabilis akong lumabas sa likorang bahagi ng kusina at tumakas sa bahay. I know it's already dark outside and my sisters are in their rooms by now.

Aalis ako. Pupunta ako sa bahay nila Tina. I know my friends are there. Tinawagan ko pa ang isa sa mga kaibigan ko para kompirmahin kung nandoon ba sila.

Pagkadating ko sa bahay ng kaibigan ay nag-iyakan silang lahat. The boys are standing outside the house habang ang iilan sa mga babae ay nag-iyakan sa loob.

Tina's parents are mourning for hr sudden death. Walang ideya kung bakit at paano iyon nangyari.

She got burned outside the cafeteria. Wala namang apoy doon at bakit siya nasunog? Could it be she's a. No! My mind objected. She can't be a vampire, right?

Wala namang patutungohan ang ipinunta ko sa bahay nila Tina. Walang lamay na naganap dahil inihip na ng hangin ang katawan ni Tina dahil naging abo ito matapos masunog.

I called Thindrel multiple times but there's no answer. Nakabusangot akong naglakad pauwi. Hindi ko dala ang sasakyan ko dahil pag nagkataon ay malalaman ng mga kapatid ko na tumakas ako sa bahay. Isumbong na naman ako sa mga magulang namin na nagrereblde na naman ako.

Malayo ang bahay namin sa kanila Tina. Kung kanina ay mabilis akong nakarating doon dahil nakasakay ako ng taxi. Ngayon ay ni isang sasakyan man ay wala ng dumadaan.

Ang mas nakakatakot pa ay dadaan ako sa highway na walang kabahayan at puro punong kahoy lang ang naroon.

Huwag lang silang magkakamaling kalabanin ako. I know martial arts. All kinds of martial arts.

But if a vampire will shows up. Lagot na ako.

I'm in the middle of the road ng may nakita akong tao na nakahiga sa gitna ng kalsada. Kumunot ang noo ko. Nasasagasaan ba ito?

"Hey! Are you alright!?", I called him but it didn't move.

Dahan-dahan akong lumapit sa pwesto niya para tingnan sila. Ngunit ang isang kamay ko naman ay nakahawak na ng patalim na lagi ko'y dala-dala.

"Hey! Are you okay?", I asked when I finally got near him.

Nilapat ko ang kamay sa kanyang dibdib at sa gulat ko ay halos tumilapon ako. He suddenly move and in a blink of an eye nakatayo na ito sa harapan ko.

Nanlaki ang mga mata ko at nanigas sa kinauupuan. His eyes went blood shot and the small black nerves creeps around his eyes. He slightly open his mouth and his fangs grow.

Mas lalong nanlaki ang mga mata ko. A vampire.

Now! My doubts are true. Vampires are real. They are real and they're here.

Mabilis akong bumawi ng pagbangon ngunit hindi pa tuloyang nakatayo ng atakehin niya ako at nadaganan.

Shouted for help even though it is impossible for someone to hear me from here. Pero sa pagiging desperada ko ay patuloy pa rin akong humihingi ng tulong.

I stab his shoulders with the knife I'm holding pero parang baliwala lang ito sa kanya. Their regeneration ability is so fast.

Mas malakas pa ang sigaw ko when he bite my wrist dahil nakasangga iyon sa leeg ko. He gnaw my wrist kaya napaluha ako sa sakit na dulot nito.

I cried and accept that this is my last moment. Ako pala ang kasunod ni Tina? Is this the vampire that killed her?

Pumikit ako ng mariin at tinanggap na ang kataposan ko. The monster that's gnawing my wrist shriek in pain.

Nawala ang nakadagan sa akin. Gusto kong magpasalamat sa milagrong nangyari sa akin. Paano nangyari iyon? Did someone heard me and saved me?

Who is this? And did he win against the vampire?