HOWLINGS AND SHADOWS (Thindrel Howzit Hawthorne)

🐾XXIV. Dare 🐾

Esmeray Vozenilek

Hindi ko maintindihan. Hindi ko inaasahan na pagkalipas ng ilang linggo ay makikita ko siya sa harapan ng aking pinto.

Gusto kong magtatalon sa saya at tuwa na sa wakas ay nagbalik na siya. Ang lalaking pinakamamahal ko.

Pero hindi ko magawa dahil baka guni-guni ko lang iyon. O baka ay nandito lang siya para kunin ang kung ano man ang kanya. His apartment and his car.

I'm scared that he's here for those things and not here for me.

I asked Mikael to play as my boyfriend.

"Ano ba yan, girl. Paano ba yan!", inis na sabi nito at nag iinarte pa.

"Sige na. Tawagin mo ako ng babe ha?", I smile at him at pinasuot sa kanya ang vervain necklace ko.

Naging resulta iyon ng pananaliksik ko sa kakayahan at kahinaan ng mga bampira and I found out that vervain is the most effective one.

Kita ko sa mga mata nito ang lungkot at pagka-ulila ngunit hindi ko naman magawang lumapit sa kanya para yakapin siya. My pride won't let me.

I love him so much. Na kahit siguro ilang taon o dekada siyang mawawala ay manantiling siya pa rin. I never felt this way for anyone kaya hindi ako siguradong magmamahal pa ako ng iba na higit pa sa pagmamahal ko sa kanya.

Kahit pagsapit ng umaga. I want to be with him. I don't want to lie. I actually don't have a breakfast appointment with Mikael. Ang tagal magising nun lagi pang late sa klase.

I just want to show him that I'm mad when I'm actually melting by his stares. Parang kinurot ang puso ko dahil sa paraan ng paninitig niya sa akin. I walk out from my apartment, leaving him there alone with the foods he cooked for me.

Pero pagdating ko sa parking lot ay kaagad akong tinamaan ng konsesnya. Nakaramdam din ako ng gutom. Ang sarap naman kasi ng niluto niya na kahit nagsinungaling ako ay hindi ko maitatanggi na sarap na sarap ako sa pagkain sa amoy pa lang.

Ngunit pagbalik ko doon ay wala na siya. He's gone? Where did he go?

Hanggang doon nalang ba ang pasensya niya? Hanggan doon lang ba ang kaya niyang tiisin? Ngunit ako ay handang patawarin siya kahit na iniwan ako ng walang malinaw na dahilan.

Mad. I went out from the apartment and go to school. Doon na ako kumain habang nag-aaral para sa exam mamaya. Kahit na hindi masyadong pumapasok sa isip ko ay pinilit ko pa rin.

He's occupying my mind. The whole of it.

But the exam turn out well. Nakapasa ako. Nakapasa kami kaya naiisipan naming e celebrate iyon sa bahay.

Unexpectedly, he's here again. This time, I'm with my classmate. Hindi ko maiwasan na mag selos sa kaklase na naglalandi sa kanya.

What if he fell for them? What if he will like them because I push him away? Hindi ko yata kaya.

Ako lang ang nakapansin sa kanya ng lumabas siya. Hinintay ko munang makatulog ang mga kaklase bago ko siya sinundan sa parking lot.

And he's gonna leave again? He's leaving me again?
Gusto kong magalit. Gustong-gusto ko siyang ipagtabuyan na umalis na at wag ng magpapakita sa akin.

But who am I kidding? I barely even survive the past months without him. Paano pa kaya pag tuloyan na siyang aalis? I can't. Hindi ko kaya.

I don't want him to go. I don't want him to leave me again.

Kaya kinabuksan ay pagising ko ay kaagad akong napabalikwas ng bangon ng makitang wala siya sa tabi ko.

"Thindrel!", sigaw ko sa buong kwarto.

Kaagad namang bumukas ang pinto sa balcony at pumasok siya kasabay ng sikat ng araw.

"Hey! What's wrong?", he asked full of concern.

Umiling ako at kaagad silang hinila para mayakap.

"I thought you left", sabi ko.

He kiss my forehead. "Hey! I'm not gonna leave unless you're with me, okay?", he said at binigay sa akin ang isang baso ng gatas. "Pinagtimpla kita kanina. I know you still have a hangover".

Ngumiti ako. "Hindi naman ako naglasing", sabi ko at kaagad na inubos ang gatas. "Are they still outside?", I asked.

Tumango siya. "Still asleep", aniya sa akin. "What do you want for breakfast?", he asked.

"Ano yung kahapon? Iyon nalang din. Di ko natikman yun e", ngumisi ako.

He nodded and smile at me. "Okay. What my queen wants, she'll get it", he said and plant feathery kisses on my lips.

Umamba siyang lalabas ng pinto ng tinawag ko.

"Sama na ako. Baka landiin ka pa ng kaklase ko", ngumuso ako at umirap.

Sabay kaming lumabas at kaagad kong nakita ang mga kaklase kong tulog na tulog pa sa sala.

Napahagikhik ako at dumiretso kami sa kusina para maipagluto niya ako.

Someday, we'll definitely live under one roof. I wonder what his actual home looks like. Are his parents strict? Of course they are vampires, what do I expect.

Should I go with him? Baka maging pagkain lamang ako doon.

"Hey! I heard your thoughts", ngumisi siya sa akin. "You don't have to be afraid. No one will dare to touch their queen", aniya and kiss my forehead.

"Okay, Your Majesty", I laugh at him.