HOWLINGS AND SHADOWS (Thindrel Howzit Hawthorne)

🐾XXIII. Leave🐾

Thindrel Howzit Hawthorne

Kahit na masayang-masaya ang party nila ay hindi man kahit ni isang beses nakitang tumawa si Esmeray.

Sumasali naman siya sa pag-uusap ngunit hindi mo makitaan ng talagang saya ang kanyang mga mata.

Her boyfriend is casually talking to her when she get silent from the crowd. Minsan ay nahagip niya naman ang titig ko sa kanya.

Kaagad siyang iiwas ng tingin at ibinigay sa kanyang boyfriend ang buong atensyon.

Although, her friends are asking me questions. Nasagot ko naman iyon ngunit talagang inilaan ko halos buong atensyon sa kanya kaya talagang mapapansin ko na hindi siya nasisiyahan.

At alam ko kung bakit. Iyon ay dahil sa akin. Kanina lang ay ang lakas niyang tumawa pagkapasok niya dito kasama ang mga kaibigan. Ngayon naman ay halos hindi na ngumingiti dahil nandito ako.

I heave a sigh. Talagang ayaw na niya sa presensya ko. She really did hate me so much for leaving her. At kahit anong paliwanag ko ay hindi niya iyon maintindihan.

I left because I need to. I left to find myself and to be better for her. All I do in the past to just play games according to my mood and interest. Ni kahit siya ay isa sa mga naging laruan ko noon.

Not until I found the feeling deep within me. And the realization and lesson from Dwayne's life.

Kung hindi ako umalis. Kung hindi ko siya iniwan. At kung hindi ako umuwi sa bahay ay hindi ko matutunan ang lahat ng iyon.

Pumikit ako ng mariin at dahan-dahang tumayo. Walang nakapansin dahil lahat sila ay abala sa pakikipag-usap. They are all drunk kaya sa sobrang ingay nila ay ni kaluskos ng pagtayo ko ay hindi nila namalayan.

I open the door and close it ng makalabas na. Sumandal muna ako aa gilid ng pinto kung tama ba itong iniisip ko.

Should I leave again or should I stay this time?

I never felt this unwanted before. Everyone wants me. Everyone is willing to sacrifice just so see me happy. Everyone wants me to experience real happiness.

Ni isang beses sa buhay ko ay hindi ko naranasan na may isang nilalang na gugustohing saktan ako.

I badly want to turn my humanity off. I want it so hard pero kapag ginawa ko iyon ay baka hindi na babalik sa dati. Na baka ay tuloyan na siyang mawala sa akin.

Malalim na ang gabi. The noise inside the apartment is gone now. Siguro ay tulog na ang mga iyon dahil sa kalasingan.

I breath deeply at umayos ng tayo. Nilingon ko muna ang pinto bago kusang tumulo ang luha ko.

"I love you, Esmeray. If your happiness isn't me, you're free", sabi ko at mabilis pa sa kidlat na bumaba. Dumiretso ako sa aking sasakyan.

I feel so weak. My body feels numb. Kinuha ko ang isang pack ng blood bag sa cooler na dala at ininom iyon. Unlike my parents time, they are old fashioned. Ngayon, it's modern. Ang dating nakagawian nila ay nahaluan na ng modernong pamamahala at kagamitan ngayon.

I sip the blood and emptied two of it. Lumabas ako ng sasakyan para itapon ang walang laman na plastic. Pabalik na sana ako sa sasakyan ko ng namataan si Esmeray na naglalakad papalapit sa sasakyan ko.

Kaagad nagtagpo ang mga mata namin. Her rapid walk becomes slow. Kita ko ang paglunok niya ng marahan.

"You're leaving? Good", she coldly said.

"I'm sorry if I stayed too long", iyon ang kaagad na sagot ko sa kanyang sinabi.

"Ha! I shouldn't have let you spent a night there. Sige na, umalis ka na! Salamat nalang sa libreng bahay at sasakyan", she said so heartless.

"I'm sorry", mahinang sabi ko. Tama lang na marinig niya at maramdaman niya ang sinseridad sa boses ko.

Tears pooled in my eyes again. Love is the greatest weakness of us vampires. Dad is right. Mom's right. Everyone is right.

"Ano!? Hindi ka pa aalis!?", she said firmly and almost shouting.

Dahan-dahan akong tumango. I get it now. She wants me gone. She wants me off her life.

Tinalikoran ko siya kahit na sobrang sakit nun para sa akin. Tears escape my eyes as I open my car's door.

I heard her gasp for ear na parang kinapos siya ng hangin.

"AT TALAGANG AALIS KA!? MATAPOS MONG IPARAMDAM SA AKIN NA NAGBALIK KA! AALIS KA NA NAMAN?!", malakas na sigaw niya sa akin.

The parking lot is so close na nag echo ang boses niya.

Napalingon ako sa kanya. Kita kong nahihirapan siyang huminga at punong-puno ng luha ang kanyang pisngi sa kakaiyak.

"WHY ARE YOU SO GOOD AT LEAVING ME!? HUH, THINDREL!?", she gasp for air. "YOU MAKE ME FEEL LAST NIGHT THAT YOU'RE HERE AGAIN! YOU HAVE NO IDEA HOW MUCH I LONG FOR THIS! YOU HAVE NO IDEA TO HOW MUCH I WANT YOU BACK!----".

I run to her and hug her tight. She cried on my chest. Mas hinigpitan ko pa ang pagyakap sa kanya.

She punch my chest so hard multiple times.

"I'm so sorry. I thought you want me gone", I whisper. "You have a boyfriend now and--".

She hissed. "He's not even my boyfriend. He's gay!", pagmamaktol niya.

I laugh a bit. "I'm sorry, baby. I'm so sorry. I'm here now, okay?", sabi ko.

"Aren't you gonna leave?", she asked innocently.

"I'll still leave", sabi ko. May kaunting ngiti sa labi.

She eyed me daggers now. Bahagya siyang lumayo sa akin at tinulak pa ako. Pero hindi ko siya hinayaang makawala sa akin.

"I'll leave this town with you with me", I told her.

Kita ko ang panlalaki ng mga mata niya. I nodded.

"Yes, baby. We'll leave together. I'll introduce you to my parents".