HOWLINGS AND SHADOWS (Thindrel Howzit Hawthorne)

🐾XVIII. Truth🐾

Esmeray Vozenilek

Nagising ako sa isang malambot na kama. Hindi ako familiar sa silid kaya napabalikwas ako ng bangon.

Where am I?

Ngunit nasagot din ang tanong na iyon when I saw Thindrel walk inside the room with a tray of delicious foods and a glass of orange juice.

"Why am I here?", I asked him na nakakunot ang noo.

"Eat your breakfast. We'll talk after you finish this", seryosong sabi niya sa akin at nilapag ang tray sa bed table na nilagay niya rin.

I look at him curiously. He didn't even look at me in the eye. What's wrong with him.

Umamba siyang aalis na when I grab his wrist and slight pull it. Napahinto siya at humarap sa akin.

I smile sweetly at him. I pulled his arms so he will crouch a little closer to me.

"Thank you for saving me last night. I thought I'm gonna die", sabi ko habang nakatitig sa kanyang mga mata.

His eyes glowed like gold. Palaisipan iyon sa akin pero siguro dahil iyon sa sikat ng araw.

I smile more and my eyes flew to his slightly parted lips.

"Thindrel, I love you", I confessed. I should have said it before. Right the first time we met. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa akin. His charms, his everything. He make me fall for him a lot more. Deeper everyday.

Kita ko ang gulat sa mga mata niya. Bahagya siyang umiling at umambang umayos ng tayo when I pulled his nape so our lips would touch. I kiss him passionately and a single drop of tear escaped from my eyes.

Kumalas ako ng halik. I kind of feel down and broken deep within me when I realize I'm the only one who's initiating the kiss. He didn't even kiss me back. Hinayaan niya lang akong halikan siya.

Yumuko ako at bahagyang pinahiran ang luha na pilit kumuwala.

Napakarupok ko namang babae.

"Masarap ba tong almusal? Sige, kakain na ako", sabi ko at pilit na pinatatag ang boses.

I felt him nod his head. "I'll be outside", aniya at walang pasubaling lumabas ng silid.

Pagkalabas niya ay natulala akong nakatitig sa pinto.

What am I thinking. Really. I don't know myself. I don't know what's going on. I don't know what's happening.

And insidente kagabi ang naalala ko habang kumakain.

Pagkatapos kong kumain ay nakigamit ako ng banyo niya. Binuksan ko pa ang mga cabinet sa loob. At ng makahanap ng toothbrush na hindi gamit ay binuksan ko ito at ginamit.

Nakigamit na rin ako ng shower gel niya at naligo. I feel so dirty from last night. And how the fuck did I manage to kiss him earlier. I wonder why he didn't kiss me back is I probably smell awful.

Ray, you dirty bitch. May pa halik-halik ka pang nalalaman e hindi ka pa naman nakapag-ayos.

Ang masaklap pa ay hindi niya alam na naliligo ako dito kaya ginamit ko nalang muna ang puting towel na may kaliitan at itinapis sa aking katawan.

Medyo sakto lang din dahil payat naman ako.

Halos mapatalon ako sa gulat ng makitang saktong pagkalabas ko sa banyo ay siya naman ang pagpasok niya sa silid.

Nanlaki ang mga mata niya sa nakita.

"I used your bathroom. I shower kasi", sabi ko.

Tumango siya sa akin at naglakad papalapit.

Kaagad akong kinabahan sa paraan ng pagtitig niya sa katawan ko. I know may nangyari na sa amin. Isang beses lang iyon at sobrang sakit. He's huge. Ngunit kaagad naman dumaan ang pagka disappoint ko sa dibdib ng lagpasan niya ako. Dumiretso siya sa cabinet niya at kumuha ng malaking t-shirt at binigay sa akin.

"Wear this. Lets talk", aniya sa akin at seryoso pa rin.

Para naman akong robot na sunod-sunuran sa kanya. Bumalik ako sa banyo para isuot ang tshirt niya. Napagtanto ko na wala akong underwear but his tshirt is long enougg to reach my knee so I guess this is fine.

Pagkalabas ko ay wala na doon ang tray ng pinagkainan ko. He's simply sitting on the bed while waiting for me to get out from his bathroom.

Tumikhim ako at inayos ang damit.

"A-Anong pag-uusapan natin?", I asked him at lumapit.

"I'm going back home now", aniya sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya.

"W-What?", halos pabulong na sabi ko.

"I can't live here alone. I'm going back home. To where I actually belong", sabi niya sa akin at seryoso pa rin na nakatitig sa akin.

"But what about us, huh? Are you gonna leave me?", I asked. Gosh! I sound so desperate.

He let out a sigh and look at me in the eye. "Lets end this, Ray. We don't fit to each other. I don't belong here and you don't belong to mine", diretsong sabi niya sa akin.

Para akong nabuhusan ng malamig na tubig at biglang niliyaban ng apoy. Hindi ko alam kung ano ang totoong nararamdaman.

"So that was it? Hanggang doon nalang ba lahat, Thindrel!?", sigaw ko. "Hindi mo na ba ako mahal!?".

Mariin kong pinalis ang luhang kumuwala sa aking mga mata.

"No. Minahal mo bang talaga ako?", nanghihinang sabi ko sa kanya.

"I love---", he said softly but I cut him off.

"But you still choose to leave me!", sigaw ko. "I just confesses that I love you, Thindrel. I love you so much. Kahit na hindi ko alam kung paano mo ako napahulog sayo".

Tears continued to flow. "You shouldn't have saved me last night. You should have let me die", sabi ko. "Kasi ang sakit, Thindrel. Para mo na rin akong pinatay".

"That's the reason why I'm breaking up with you, Ray. The incident last night was the reason why I'm breaking up with you", seryoso at malamig na sabi niya sa akin.

"What do you mean?", I asked. Now, a bit calm.

"Because that was me", mahinang sabi niya.

Umiling ako. No. What? What does he mean he?

"I don't know what you're talking about, Thindrel. What was me?".

"The one who attacked you last night. It was me. I'm a vampire".