DOLUNAY

BÖLÜM 13

KEYİFLİ OKUMALARRR BEBİŞLER

Apar topar hastaneye gelmiştik. Ayakta duracak halim yoktu. Aras abim diğer abilerime göre biraz serttir ama  nasıl vurulabilir, nerde vurulabilir? Gerçekten aklım almıyor.

Düşündükçe kafayı yiyecektim. Nasıl ya nasıl? Böyle bir olay nasıl başına gelebilir ki?

Batu bana destek olmak istercesine elimi hiç bırakmıyordu. Her an yanımda olan arkadaşım...
Yine yanımdaydı...

Annem perişan haldeydi. Babam annemle ilgileniyordu. Ege ağlamaktan yere çökmüştü. Mert abim elini sıkmaktan elini beyazlatmıştı. Ayaz abim Ege gibi yere çökmüş ağlıyordu.

İlk defa onları bu kadar kötü görüyordum. İlk defa bu kadar yıkılmışlardı.

Doktorun ameliyatı bitirmesini bekliyorduk. Yaklaşık iki saat oldu. Zaman geçmiyordu.

İnsanın sevdiği birinin başına bir şey gelince kitlenip kalıyormuş. Bugün ilk defa sevdiğim biri kaybetme korkusu yaşadım. Geldiğimizden beri aynı pozisyonda oturuyordum. Hareket edemiyordum.

Artık kendime gelip ayağa kalkmam gerekiyordu. Abimlere destek olmam lazımdı. Ama beynim bu düşünceyi harekete geçirmemek ister gibi uyuşmuştu.

"Biraz dışarı çıkalım?" Batu'nun ne dediğini zor algılamıştım.

Kafamı iki yana salladım.

Ayağa kalkmaya çalıştım. Bacaklarım uyuştuğu için sendeledim. Batu belimden tutmuştu.

Ege'nin yanına gitmek istiyorum.

Bunu dediğimde Ege bana bakmıştı. Buruk bir gülümseme oluştu suratında.

Abimlerden tarafa adımladım. Mert abimin yanına çöküp gözyaşını sildim.

Ayaz abim daha perişandı.

Mert abim ayağa kalkıp Batu'ya döndü.

"Dolunay'ı eve götür. Yarın okulunuz var. Sende bu gece yanında kal."

"Abi.. Hayır.. Ben de burada kalacağım." gitmek istemiyordum. Bırakmak istemiyordum onları.

"Ben dakika başı seni ararım. Aras abim çok güçlü ona bir şey olmayacak." elini başıma sabitlemiş güven verircesine gözümün içine bakıyordu.

Onları daha fazla yormak istemiyordum. Zaten çok kötüydüler. Bir de ben zorluk çıkarmamalıydım.

"Tamam. Ama beni sürekli ara saat kaç olursa olsun. Beni haber et." buruk bir şekilde gülümsedi.

Alnımı öpüp sarıldı. Daha fazla güvende hissetmiştim.

Batu'yla eve gelmiştik. Kapıdan girişteki aynaya baktığımda çok kötü görünüyordum.

Üstüm başım dağılmış. Ağlamaktan gözüm şişmiş, dudağım morarmıştı. Saçlarım özgürlüğünü ilan etmişti.

"Aç mısın güzelim?" açlığımı bile hissetmiyordum. Batu sormasa farkında bile değildim. Şu an hissettiğim tek duygu acı. Evet acı. Her yanım acıyor. Kalbim yanıyor.

Kafamı iki yana sallayarak "Hayır." dedim.

"Dolunay seni tanıyorum akşam yemeği mutlaka yersin.  Ve bugün yemedin aç olduğunu biliyorum. Ayrıca abin iyileştiğinde seni böyle görmemeli."

İyileşecek miydi abim? Bundan emin değildim. Kalbine yakın bir yerden vurulmuştu. Bunu Mert abim babama derken duymuştum. Kalbine yakın bir yer...

"Lütfen Batu uyumak istiyorum sadece." Beni anlamasını istiyordum. İlk defa başıma böyle bir olay geliyordu.

"Sen duş al ben yemek hazırlıyorum." diyip beni odama yönlendirdi. Bugün kurtuluşum yoktu Batu'dan. Pes ettim.

Duş almış yatakta boş boş oturuyordum.

Batu kapıyı çalıp içeri girdi.

"Ama saçını kudurmamışsın sen." azarlar gibi konuşmuştu. Banyoya girip kurutma makinasını getirdi.

Önce saçımı kuruttu. Sonra da yemek yedik.

Uyumadan önce abimi aramak istemiştim. Batu benden önce davrandı. Mert abimi aradık.

"A-abi." sesim titremişti. Umarım bana iyi bir haber verirsin abi.

"Güzelim.. Hâlâ bitmedi ameliyat. Az önce hemşire geldi. Bilgi vermedi ama ben inanıyorum. Aras çok güçlü." ağlamaya başlamıştım.

"T-tamam."

"Sen uyu şimdi. Söz veriyorum sabaha her şey düzelicek."

Yatağa girdiğimde aklımda tek bir cümle dönüyordu. 'Sabaha her şey düzelicek.'

Rüya olmasını diledim bugünün sonunun...

Bölüm Sonu...

Kısa bir bölümdü ama atmak istedim. Bugün bir kaç bölüm daha atacağım. Tek bölümde bütün olayları toparlayamıyorum :((