DOLUNAY

BÖLÜM 21

Sabah alarmdan önce uyanmıştım. Saat 07.30'du. Bir şeyleri sabırsızlıkla beklediğim zamanlar genelde hep böyle olurdum.

Banyoya ilerleyip kısa bir cilt bakımı yaptım. Kot şort ve lila crop giyerek ikizimi uyandırmaya gittim. Elbisemi abimlerden önce o görsün istiyordum bu yüzden onunla konuşmam gerekiyordu.

Kapısını aralayıp içeri girdim. Hâlâ uyuyordu. Uyandırmak ve uyandırmamak arasında git gel yaşasam da uyandıracaktım sanırım.

Ben düşüncelerimle boğuşurken aşağıdan sesler gelmeye başladı. Camdan dışarı baktığımda uzun bir kamyonetten eşya indiriliyordu. Sanırım yan villaya birileri taşınıyor.

Neyse ben işime odaklanayım şu an ki hedefim ikizimi uyandırmak.

"Ege.. Ege.. Ege.." üç kez seslendim ama kıpırtı yok. Ölmediğine göre niye uyanmıyor bu ya.

"Egeeee!" bu sefer resmen cırlamıştım.

"Hasssikkktt.. kızım ne yapıyosun sabah sabah burada ya?" gülümseyerek ikizime baktım.

"Yaa ikiz seninle konuşmam gerek."

"Sabah sabah rüyanda mı gördün beni yaa ne konuşacağız." yatağa bende oturdum.

"Elbisem biraz dekolteli ve yırtmacı var abilerime karşı beni yalnız bırakmazsın değil mi?"

"Neeee!! Dolunay, annem ve sen çıldırdınız mı yaa Ayaz'ı bir şekilde atlatırsın ama Mert abim ve Aras abim hayatta izin vermez."

"Yaa deme öyle ya.. Hiç elbise bulamadım ki.." üzülmüştüm böyle düşünmesine.

"Asma suratını annem halleder." güven verircesine sarılmıştı bana. Bu ikiz olayı çok iyi ya abimleri de seviyorum ama ikiz bir başka oluyor.

"Hadi kalkalım canım ikizim." diyip yanağını öptüm.

"Tamam sen in hazırlanıp geliyorum."

İkizimin odasından çıkıp bahçeye inmiştim. Salıncağa oturmuş kendi kendime sallanıyordum. Yan taraftan gelen sesler kesilmemişti. Umursamamaya çalışarak gözlerimi dinlendiriyordum. Babamın yeni ortaklarını hiç görmemiştim bugün tanışacaktım. Öğlen davetin yapılacağı mekana gidecektik.

"Dolunay kahvaltı yapacağız gel hadi." annemin seslenmesiyle yerimden kalktım.

Kahvaltımızı etmiş hazırlanmak için yukarı çıkmıştık. Kısabir duş alıp saçımı kuruttum. Makyajımı yapıp elbisemi giymiştim. Fermuarı zorda olsa çekmeyi başarmıştım. Saçımı da hafif dalgalandırmıştım. Gerçekten güzel olmuştu.

Aynaya baktığımda gördüğüm afet ben miyim? Evet benim..

Son olarak ayakkabımı da giyip odadan çıkmıştım. Kendimi hemen ikizimin odasına attım. 

"Nasıl olmuşum ikiz." etrafımda dönmeye başlamıştım.

"Ç-çok güzel olmuşsun." Ege kekelediğine göre kesin güzel oldum.

"Ya biliyordum. Muaaahhh.." havadan öpücük attım.

"Hemen havalanma. Daha abimler görmedi." moralimi neyin bozacağını nasıl da biliyor. Ama ben bunu belli etmeyeceğim. İstediğimi giyerim kimse de karışamaz hııhh.

"Eee gidelim de görsünler o zaman." diyerek içten bir kahkaha patlattım. Bu gereksiz öz güven nereden geldiyse iyi ki gelmiş.

Ege'nin koluna girerek aşağıya indik. Bizimkiler kapının önünde bekliyordu. Tek bir kişi hariç.. Annem.. Şu an burada olmalıydı yaa. Neyse pes etmek yok tek başıma da gelebilirim üstesinden.