TAMAMLANDI ✔✔
《𝑃𝑎𝑟𝑘 𝐽𝑖𝑚𝑖𝑛》
Kırık bir cam gibiydin bana karşı.
Her değdiğinde kesikler bırakmak istiyordun... Ancak şunu hep unutmuştun; Yumuşak görünen bedenimin altında yatan dikenler, senin için çıkmaya her zaman hazırdı.
Ve ne ünlülüğü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fazla güzel bir erkek...
Erkeklerin ağzından fazla yazılmıyor kitaplarda. Ben fazla yazdım umarım rahatsız olmamışsınızdır iki de bir kişi değişince.
2K olmuş kitap bu arada. Çok teşekkür ederim bunun için♡
Yıldızı doldurup başlasak bölüme=)
Yorum
Keyifli Okumalar♡
Arabamı geçtiğimde yüzümde ki ifadesizlik silinmiş ve yerini saf bir kızgınlık almıştı.
Dişlerimi o kadının yanında o kadar sıkmıştım ki artık ağrımaya başlamışlardı ama kızgın olduğum asıl insan Jimin'di.
Benimle son ana kadar gelip Sara'nın çağırması ardından yolundan dönmesi beni aşırı şaşırtmış ve sinirlendirmişti ayrıca.
Tamam, Sejin menajer de oradaydı ve benim olanları ona söylememden sonra Jimin'in itiraz etme şansı azalmış olabilirdi ama ben onun sinirli veya o an yanında olmasını istemediği insanlara nasıl davrandığı bizzat kişisel olarak görmüştüm.
Sara ve Sejin menajere şimdi gitmek istemiyorum dememişti. Ayrıca Pd-nim'in söz konusu olduğu tonlarca anda hayır demek zor değilken az önce kapıya kadar gelip pat diye dönmesi hiçte Park Jimin'lik bir hareket değildi. Shin Hye için o önemli ortaklar toplantısına katılmamıştı mesela? Pd-nim o gün Jimin'e kızmıştı bunun için ama Jimin'in umursamadığını sanmıyordum.
Şimdi değişen neydi?
Neden gitmişti? Hem de o kadın bana yol al dercesine kapıyı gösterdiğinde Jimin'in benim adıma cevap vermesinden hemen sonra!
Jimin Sara'ya hayır diyemiyordu.
Bu gerçek canımı iyice sıkarken çalıştırdığım arabamı park yerinden çıkardım ve eve doğru sürmeye başladım.
Ben çok kısa bir an Min Seo ve Justin'in dediklerine inanacaktım ama yanıldıklarını çok net bir şekilde görüyordum.
Jimin Sara'yı hala affedebilecek bir mal potansiyeline sahipti.
•••
"Abla sen iyi misin?"
Odamın aralık kapısından kafasını sokan kardeşim benim ayaklarımı duvara dikmiş halimle resim çizdiğimi görünce sesinde ki garip tınıyla konuştuğunda elim durdu ve bakışlarım ona döndü.
"Evet iyiyim, neden iyi olmayayım?"
Dışarıdan nasıl görünüyordum ki?
Hala garipçe bana bakarken odaya girip kapıyı kapatmıştı.
