TAMAMLANDI ✔✔
《𝑃𝑎𝑟𝑘 𝐽𝑖𝑚𝑖𝑛》
Kırık bir cam gibiydin bana karşı.
Her değdiğinde kesikler bırakmak istiyordun... Ancak şunu hep unutmuştun; Yumuşak görünen bedenimin altında yatan dikenler, senin için çıkmaya her zaman hazırdı.
Ve ne ünlülüğü...
Hatırlatma: Okumadıysanız eğer diğer 4 kitabım *tamamlanmış* bir haldeprofilimde. 🙂💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorum
Yıldızı doldurup başlasak bölüme=)
Keyifli Okumalar ♡
Bugün büyük gündü.
Aylardır hatta yıllardır bitmesini beklediğim ilacın tamamlanma günüydü.
Güne ayrı mutlu kalktığım için keyifli bir banyo yapmıştım küvette. İyice buruş buruş olduğuma emin olduğum zaman bornozumu giyip banyomdan çıkarak kıyafet bakmaya başladım.
Hava sanki bugün o güzel haberi almama saatler kaldığını anlamış gibi parlak ve aydınlıktı. Günlerdir bulutlu ve yağmurlu olmasının ardından bir anda kışın başında güneşin açması kesinlikle Tanrı'nın bana gönderdiği işaret olmalıydı.
Bugün bitiyordu.
İlacın tamamlandığını öğrendiğim gibi Nijerya'ya bile uçmaya hazırdım. Ama teyzem buna gerek olmadığını söyleyerek buraya gelecekti sanırım.
Sorun yoktu.
Öyle ya da böyle ilaç elime bir iki gün içerisinde ulaşacaktı ve ben bu sıkıcı şirket işinden kurutulup hasret kaldığım işime dönebilecektim.
Elbette BTS gibi şirkette olan arkadaşlarımı daha az görecek olmam üzücü olacaktı ama hafta sonları veya özel tatillerde gayet buluşabilirdik. Hem Sara cadısını görmeyecektim artık.
Peki ya Jimin?
O da herhalde buluşmalara gelir ve birbirimizi görürüz iç ses.
Yani...ben oradan ayrıldığımda başka nasıl ve neden görüşecektik zaten değil mi?
Bu düşüncelere son verip üstüme güzel bir mor düğmeli pamuk tulum giydim. Bir kaç aksesuar da taktığımda artık hazırdım. Makyaj yapmak istemiyordum bugünlük. Zaten dün bir kaç gün kalıcı olan dövme ruj sürmüştüm dudaklarıma. Bu yüzden parlak ve canlıydı.
Başka bir şeye ihtiyaç duymamıştım.
Mırıltılı bir sesle şarkı mırıldanarak aşağıya indiğimde ailemin de aynen benim gibi mutlu ve heyecanlı olduğunu görmüştüm. Eh, bu hâlleri çok normaldi. Yıllardır peşimize kabus gibi takılan hastalığımın son günlerini yaşıyorduk artık ve Eylül-Ekim aylarını onlardan ayrı geçirmeyecektim.
"Günaydın!" diyerek dikkat çektiğimde aynı coşkuyla bana karşılık vermiş ve kahvaltıya çağırmışlardı.
Pek iştahım yoktu ama hatıralarını kırmamak için her zaman ki yerine oturdum.
