فیکشن یعنی خیال ، فن فیک یعنی خیال یه طرفدار . خیالی که اون از ایدلش داره . این خیال میتونه تورو به دنبال خودش ، به دنیای خودش ببره . میخوام تورو به خیال خودم دعوت کنم . اجباری نیست ، حتی اگه نخوای بیایی ، حتی اگه بیایی و تو مسیر در سکوت همراهیم کنی ، من دعوتت میکنم به خیال خودم . خیال من یه دنیای سوپر نچرال نیست ، در مورد گذشته و آینده ام نیست . من میخوام زندگی پارک جیمین رو یه پسر معمولی بنویسم . با یه زندگی معمولی . البته ، فکر میکنم معمولی بودن رو نمیشه به زندگی نسبت داد . مثل طعم نعنا که هیچوقت با شکلات جور نمیشه ، شاید از روی ظاهر آدما بشه گفت زندگی معمولی دارن اما ذاتا معنیش این نیست که برای خود اون آدم هم زندگیش این معنی رو داشته باشه ... زندگی آدما پر از درد و غمه . به خاطر همین میگن از هر فرصتی برای خندیدن استفاده کن چون غم خودش میاد سراغت . جیمین من یه ایدل نیست ، اون عضوی از بی تی اس نیست ، جیمینِ من کاملا با دنیایی که جیمین واقعی داره فرق میکنه . جیمینِ من زیاد لبخند های درخشانشو به بقیه نشون نمیده . بقیه رو بغل نمیکنه ، دوستای زیادی نداره .اون تو لاک تنهایی خودش فرو رفته و میخواییم ببینیم آدمایی که یه روز خودش از هیچ کمکی بهشون دریغ نکرده ، چطور قراره کمکش کنن ، و یکم چاشنی عشق ، که وجودش با سختی در هم تنیده شده
منتظرش باشین ...
2Jun
YOU ARE READING
『 MY DAILY 』
Romanceکتابفروشی سر خیابون سوم برای سوریم جذاب بود ؛ اما نه به اندازه صاحبش پارک جیمین ... پسری که به خاطر حادثه ای که براش پیش اومده بود خودشو لا به لای قفسه های کتاب حبس میکرد ... داستان من یه عاشقانه لوس و شیرین کلیشه ای نیست ... در مورد زندگیه واقعیِ...
