Βιάστηκα να σε αγαπήσω

Δεύτερο Επεισόδιο

Καθώς προχωρούσε η Μαρινέλλα στον διάδρομο για να πάει στην αίθουσα, ουψ καταλάθος κουτούλησε με έναν από μια παρέα

Μ: Πρόσεχε λίγο αγόρι μου! ( έπεσαν τα βιβλία κάτω )

? : Ώπα ρε κο....πελιά.... ( άρχισε να λέει νευριασμένα, αλλά όταν την αντίκρισε... )

Μ: Όλοι τόσο αγενείς είστε εδώ; 

? : Παρασύρθηκα για λίγο. Συγγνώμη..

Οι φίλοι του : Άντε θα έρθεις; 

? : Πηγαίνετε. Έρχομαι σε λίγο. 

Μ: Δεν χρειάζεται να με βοηθήσεις, θα τα μαζέψω μόνη μου τα βιβλία. Πήγαινε.

? : Πας καλά; Εγώ σου τα έριξα. Κάτσε να σε βοηθήσω....Με ποιον έχεις τώρα; 

Μ: Τον Σαββόπουλο. Μπαίνω σε δύο...

Π : Χάρηκα πάντως, Παναγιώτης. 

Μ: Παρομοίως. ( και αρχίζει να περπατά ) 

Π : Το ονοματάκι σου; Δεν θα μου το πεις; 

Μ: Μαρινέλλα. Ευχαριστώ για τα βιβλία... 

Π : Ελπίζω να τα ξαναπούμε... ( είπε και ξέφυγε ένα χαμογελάκι )

Ο Παναγιώτης, έφυγε και πήγε να βρει την παρά του. 

Φίλος 1: Τι έγινε ρε; Γιατί γελάς; 

Π: Σαν τι να γίνει; 

Φίλος 2: Σου έσκασε χαμόγελο η κοπελιά; 

Π: Ίσως...Να μην σας νοιάζει..

Φίλος 2: Πήγαινε να την βρεις στο σχόλασμα ρε. 

Π: Τι λέτε ρε; Απλά την βοήθησα με τα βιβλία που της έριξα. 

Φίλος 1: Ναι ναι. Για να γυρίζεις με γελάκι μετά από συνάντηση με κοπέλα, αρχίζεις να καψουρεύεσαι. 

Π: Μην λέτε βλακείες. 

Φίλος 1: Πώς την λένε ρε; 

Π: Μαρινέλλα...

Φίλος 2: Αααα, ναι και λέμε εμείς βλακείες. Για να πήρες και όνομα, το προχώρησες. 

Π: Ντάξει ρε σεις. Ωραία κοπέλα, εντυπωσιακή, αλλά είναι ήπιων τόνων. 

Φίλος 1: Πήγαινε ζήτα το τηλέφωνό της στο σχόλασμα...

Π: Λες; 

Φίλος 1: Ναι ρε σου λέω. Αφού θα σκάσεις αν δεν το πάρεις..

Π: Καλά καλά. Θα την βρω μετά. 

Η Μαρινέλλα μπήκε λίγο απότομα στην αίθουσα χωρίς να αργήσει όμως. Ήταν η πρώτη φορά, μετά από καιρό που ήρθε σε επαφή με αγόρι. Τους απέφευγε όλους εδώ και πολύ καιρό. Χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Είχε όμως πολλές κατακτήσεις από πολλούς. Άρχισε να σκέφτεται τον Παναγιώτη και την σύγκρουση που έγινε μεταξύ τους. Και η ώρα περνούσε και περνούσε, ώσπου χτύπησε επιτέλους το κουδούνι. Βγήκε αρκετά χαρούμενη, και ας προσπάθησε να το κρύψει, και πήγε να βρει τα κορίτσια. 

Α: Ώπα, η δικιά μας έρχεται χαρούμενη..

Σ: Θα πήρε καλό βαθμό στην εργασία.

Α: Όχι καλέ. Αποκλείεται. Γκομενοδουλειά είναι, είμαι σίγουρη. 

Μ: Γεια σας αγάπες! 

Σ: Πολύ χαμόγελο βλέπω... 

Α: Για πες. Τι έγινε; 

Μ: Τίποτα. Τι να γίνει; Πρέπει να υπάρχει λόγος για να γελάω; 

Α: Δεν είσαι και χαζοχαρούμενο να γελάς συνέχεια...

Μ: Μπορεί και να είμαι...Άντε. 

Σ: Πω πω σταματήστε ρε! 

Μ: Ακούστε καλέ! Πρόσεξα το αρνάκι μας και τον καθηγητή. 

Α: Ωωω για πες..

Μ: Της έδωσε ένα χαρτάκι, καθώς περνούσε από δίπλα της. 

Α: Ραβασάκι είναι. 

Σ: Σουτ μαρή! Συνέχισε..

Μ: Και μόλις το πήρε αυτή, το άνοιξε, γέλασε και φτιαχνόταν..

Α: Τι άλλο θα δούμε...Θα συναντηθούν στην αποθήκη για να της δώσει ένα μαθηματάκι. 

Σ: Γουστάρετε να πάμε να τους βγάλουμε φωτογραφίες; Να τους διώξουν από το σχολείο. Να μην τους βλέπω. 

Μ: Όχι καλέ, με τίποτα. Αφήστε τους να ζήσουν τον έρωτά τους. 

Α: Αν λέγεται αυτός έρωτας εμένα τρύπα μου την μύτη. 

Σ: Είναι ένας πρωτόγνωρος έρωτας..

Μ: Άντε ρε σεις. Σοβαρευτείτε λίγο... 

Και καθώς προχωρούσαν τα κορίτσια ξαφνικά ακούστηκε...