Βιάστηκα να σε αγαπήσω

Εικοστό Κεφάλαιο

Περνούσαν οι μέρες. Όλοι ήταν πολυάσχολοι σε σχέση με τον χορό. Η Μαρινέλλα με το συμβούλιο, προσπαθούσαν να κανονίσουν τον μπουφέ και τον στολισμό του χώρου ενώ η Αναστασία, με δύο φίλους δίπλα της, προσπαθούσαν να βρουν έναν καλό dj για να οργανώσει την μουσική. Ωστόσο, η ομάδα ποδοσφαίρου, προετοίμαζε κάτι πολύ καλό και ευχάριστο. Η έκπληξη όλων ήταν πως η Στέλλα πλέον έβγαινε, και μάλιστα για αρκετές ώρες κάτι το οποίο ανησύχησε τα παιδιά και έκατσαν να της μιλήσουν. Αυτή δήθεν απάντησε, πως της κάνει καλό να βγαίνει και να κάνει μόνη της βόλτες, γιατί ξεχνάει τα προβλήματά της αλλά ποιος να ήξερε ότι στο ξενοδοχείο που πήγαινε συναντούσε τον αγαπημένο της; Έτσι ακριβώς όπως της είχε πει. Δεν είχε αναφέρει τίποτα σε κανέναν. Ήθελε όλα να πήγαιναν βάση σχεδίου. Όμως οι φίλες της δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Την είδαν να πηγαίνει σε ένα φτηνιάρικο ξενοδοχείο και ανησύχησαν. Ρώτησαν την ρεσεψιόν και τους απάντησε πως έρχεται και κάθε φορά πηγαίνει στο μπαρ. Ακολούθησαν τα λόγια της κοπέλας από την υποδοχή και την είδαν να κάθεται στην μπάρα με έναν καλοντυμένο νεαρό. Δεν ήθελαν να ψάξουν περισσότερο. Την είδαν χαρούμενη μετά από τόσο καιρό και δεν τους ένοιαζε με ποιον έβγαινε, αρκεί να περνούσε καλά. 

Δύο μέρες πριν τον χορό: 

Π: Τελευταία βλέπω την δικιά μας πολύ χαρούμενη. 

Κ: Ναι το παρατήρησα και εγώ. 

Μ: Εμ, ναι. Πρέπει να το μάθετε και εσείς. 

Π: Τι έγινε; 

Α: Βγαίνει με έναν. 

Κ: Πλάκα μας κάνετε; Πώς το μάθατε; 

Μ: Την ακολουθήσαμε προχτές και την είδαμε σε ένα ξενοδοχείο με έναν νεαρό. Φάνηκε πλούσιος. 

Π: Ποιος είναι; 

Μ: Δεν είδαμε το πρόσωπό του. Ούτε μάθαμε όνομα. 

Κ: Κάτι ύποπτο κρύβεται εδώ. Μετά από τόσο καιρό, γιατί να βγει τώρα; 

Α: Θα της πέρασε. Τι να πω; 

Π: Εγώ λέω πως πρέπει να μάθουμε ποιος είναι. Μπορεί να είναι κανένας που να την εκμεταλλεύεται. Να μην εκδίδει. Να...μην πω και εγώ τι άλλο! 

Μ: Ντάξει Παναγιώτη, καταλάβαμε τι εννοείς. 

Α: Έχει δίκιο όμως. Λοιπόν σήμερα πάμε για παρακολούθηση. 

Μ: Αα, εγώ δεν μπορώ. Πρέπει να μιλήσω με τον σεφ. 

Π: Και εγώ να πάω για κοστούμι. 

Μ: Α ναι έχουμε και αυτό.

Α: Τότε θα πάμε εμείς Κώστα! 

Κ: Ωραία! Δεν έχω να κάνω κάτι. 

8.00 μ.μ :

Κ: Περίμενε καλέ! Δεν μπορώ να τρέχω και πολύ. 

Α: Άντε Κώστα! Καλό θα σου κάνει. Θα σου πέσει και η κοιλιά. Τώρα τελευταία έχεις πάρει κιλάκια. 

Κ: Που τα είδες κιλάκια; Δεν βλέπεις εδώ φέτες;

Α: Άντε τελείωνε...

Κ: Άκου εκεί κιλάκια;

Α: Σταμάτα εδώ. 

Κ: Τι έγινε τους πιάσαμε; 

Α: Ποιους να πιάσουμε παιδάκι μου; 

Κ: Που να ξέρω; 

Α: Εδώ πάμε πιο αργά. Περπάτα φυσιολογικά. 

Κ: Ποιος παίρνει τώρα τηλέφωνο;

Α: Η Μαρινέλλα είναι. Έλα! 

Μ: Τι γίνεται; 

Α: Τι να γίνεται; Με έχει κάνει ρεζίλι ο Κώστας. 

Μ: Γιατί τι κάνει; 

Α: Και τι δεν κάνει! Όχι από εδώ παιδί μου. Ευθεία! 

Μ: Άσε κατάλαβα. Σε κλείνω. Συνεχίστε. 

Κ: Ορίστε τους τσάκωσα Αναστασία! 

Α: Ποιους τσάκωσες παιδί μου; Άσε τους ανθρώπους! Θεέ μου. Ρεζίλι. Μας συγχωρείτε! 

Κ: Δεν ήταν αυτοί; 

Α: Κώστα! Εσύ μόνο πρέπει να με ακολουθάς. Τα άλλα άστα σε εμένα. 

Κ: Αα εντάξει. Όμως είδες! Είμαι ο πρώτος ματάκιας!

Α: Ο πρώτος μ@λ@κ@ς είσαι αλλά τέλος πάντων. 

Κ: Τι είπες;

Α: Συνέχισε λέω! Θεέ μου, τι του βρήκα πες μου. 

Κ: Την γοητεία μου. 

Α: Αυτό το άκουσες! 

Κ: Ε τι; Για ποιον με πέρασες; 

Α: Παραλίγο Di Caprio. 

Κ: Ναι σιγά. 

Α: Να τος! 

Κ: Ωχ ναι! Θα γυρίσει τώρα να την αγκαλιάσει. Έλα...

Παγωκολόνες και οι δυο τους. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. 

Κ: Αγάπη...Αυτός δεν είναι ο...

Α: Ο Γιάννης! 

Κ: Μα καλά, εδώ είναι; 

Α: Φαίνεται πως δεν έφυγε τελικά ποτέ. Μας το έκρυβε τόσο καιρό που βγαίνει. 

Κ: Πω πω... Κοίτα πως έγινε. 

Α: Κώστα άκουσέ με! Δεν θα πεις σε κανένα τι είδες; Εντάξει; 

Κ: Εντάξει. 

Α: Θα πάμε σπίτι να την περιμένουμε. Τα παιδιά θα αργήσουν να γυρίσουν. Ελπίζω να μας εξηγήσει τι παίζει, αλλιώς...