Βιάστηκα να σε αγαπήσω

Εικοστό Έβδομο Κεφάλαιο

Π: Δηλαδή, τι πρέπει να κάνουμε; 

Σ: Να βρούμε ποιος έκανε ψεύτικη καταγγελία. Μόνο έτσι θα γυρίσει η Μαρινέλλα. 

Π: Ωραία, και πείτε ότι δέχομαι, από πού θα αρχίσουμε; 

Α: Αυτά θα τα δούμε μετά. Δέξου πρώτα και όλα θα γίνουν. 

Π: Καλά. Δέχομαι. Μόνο για την Μαρινέλλα όμως. 

Σ: Μπράβο ρε Παναγιώτη! Αλλά μέχρι να βρούμε τον ένοχο, πρέπει να απομακρυνθούμε από όλους τους άλλους. Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. 

Κ: Δίκιο έχει η Στέλλα. 

Π: Εντάξει. Όσο μπορώ θα απομακρυνθώ από την Μαρία. 

Γ: Εγώ πιστεύω πως δεν πρέπει. Πρέπει να είμαστε όπως πριν. Ίσως να καταλάβουν κάτι και αν μάθουμε και τον ένοχο, με τι κίνητρο θα τον πλησιάσουμε μετά αφού δεν θα μιλάμε. 

Κ: Όντως! Έχει δίκιο ο Γιάννης. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ίσως ξέρουμε και ποια ευθύνεται. 

Π: Εννοείς ότι φταίει η Μαρία; 

Κ: Δεν το εννοώ, αυτό λέω. 

Γ: Και εγώ αυτί πιστεύω. Από την Μαρία πρέπει να αρχίσουμε. Ήταν η μόνη που δεν συμπαθούσε την Μαρινέλλα. 

Σ: Ωραία. Τότε από πού ξεκινάμε; 

Α: Αρχικά, πρέπει να δούμε τις λίστες καλεσμένων στο πάρτι. Αυτός που έκανε την καταγγελία, δεν ήταν στο πάρτι, γιατί όλα βρίσκονταν υπό έλεγχο. 

Π: Οπότε, ξεκινάμε από τις λίστες. Όποια ονόματα δεν βρούμε, τα σημειώνουμε και έπειτα βλέπουμε τι κάνουμε. 

Γ: Ναι αλλά έχουμε και το άλλο. 

Κ: Ποιο; 

Γ: Πώς έμαθε τόσο γρήγορα ο διευθυντής για το συμβάν; 

Σ: Ωωω ναι! Οπότε πρέπει να κοιτάξουμε τις κάμερες, τους υπολογιστές και το κινητό του χοντρομπαλά. 

Α: Αυτά θα γίνουν μετά. Ας δούμε πρώτα τις λίστες και βλέπουμε...

Π: Πότε ξεκινάμε; 

Α: Αύριο. 

Γ: Τις λίστες ποιος τις έχει; 

Α: Νομίζω τις είχα δώσει στην Μαρίνα. 

Κ: Ωραία, οπότε κάποιος θα πρέπει να πάει να την ρωτήσει. 

Σ: Ναι, αλλά ποιος; 

Π: Εμένα γιατί με κοιτάτε; 

Α: Έλα ρε Παναγιώτη, στραβός είσαι; 

Π: Όχι μια χαρά βλέπω. 

Γ: Ρε φίλε δεν έχεις καταλάβει ότι η Μελίνα σε θέλει; 

Π: Πότε να το καταλάβω ρε; 

Σ: Α καλά Παναγιώτη! Όλοι το ξέρουν και εσύ κοιμάσαι; 

Π: Πω, δηλαδή πρέπει να πάω εγώ; 

Κ: Κατά κάποιο τρόπο, ναι...

Π: Καλά, θα πάω. Ποιον έχετε την πρώτη ώρα; 

Α: Τον μουσάτο, θα λείπει αύριο, τον άκουσα που το έλεγε στον χοντρομπαλά. 

Π: Καλά. 

ΙΣΠΑΝΊΑ: 

Σ: Να σου πω, κοιμήσου εσύ στο κρεβάτι μου, θα πάω στο διπλανό δωμάτιο. 

Μ: Πας καλά; Ήρθαν τα άγρια για να διώξουν τα ήμερα; 

Σ: Να νιώθεις άνετα θέλω μόνο. 

Μ: Και με εσένα δίπλα μου νιώθω ακόμα καλύτερα. 

Σ: Μην λες τέτοια. 

Μ: Οι γονείς σου είναι εδώ; 

Σ: Όχι. Έχουν πάει στην Ίμπιζα για κάποιες μέρες. 

Μ: Οπότε... είμαστε μόνοι...

Σ: Ναι. 

Μ: Τότε...

Σ: Τότε;

Μ: Να πάω να κάνω ένα μπάνιο. 

Σ: Πλάκα μου κάνεις τώρα; 

Μ: Έχε λίγη υπομονή.

Σ: Με σένα δίπλα μου, πόση υπομονή μπορώ να κάνω; 

Μ: Θέλω να ελπίζω πολλή. 

Σ: Άντε, σε περιμένω. 

Μ: Δεν θα αργήσω. 

Σ: Το καλό που σου θέλω.

Η Μαρινέλλα έκανε, λες και της είπε με το πάσο σου. Ο Σεμπάστιαν δεν άντεξε άλλο και πήγε μέσα να δει τι έγινε. Εκείνη κιόλας την στιγμή τυλιγόταν με την πετσέτα του. Το μοιραίο θα γινόταν, αργά ή γρήγορα. Σιγά σιγά τα χέρια του, περικύκλωσαν όλο της σώμα και η ανάσα του άγγιξε την δική της. Είχε νιώσει άραγε έτσι ξανά; Κι όμως! Είχε νιώσει πολλές φορές με τον Παναγιώτη, που όταν κοίταξε τον Σεμπάστιαν, τον έβλεπε στο πρόσωπό του.