Βιάστηκα να σε αγαπήσω

Εικοστό Τέταρτο Κεφάλαιο

Η διαδρομή προς το τμήμα ήταν το χειρότερο πράγμα που είχαν περάσει. Η φίλη τους κατηγορούνταν για αδιανόητα πράγματα, δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο η Μαρινέλλα. Το ήξεραν. Ήξεραν ότι κάτι συνέβαινε αλλά δεν μπορούσαν εκείνη την στιγμή να βρουν λεπτομέρειες. Κινδύνευε να μπει φυλακή με σοβαρές κατηγορίες και έπρεπε να βρουν τρόπο να την βοηθήσουν. Μπήκαν στο τμήμα σχεδόν πετώντας, και ο Παναγιώτης ρώτησε τον πρώτο αστυνομικό που βρήκε που βρισκόταν η κοπέλα του. Ο αστυνομικός τους κατεύθυνε με την απάντησή του έξω από το κρατητήριο στο  οποίο την είχαν. 

Π: Μα τι κάνουν τόσες ώρες; 

Γ: Ηρέμησε ρε φίλε, όλα θα πάνε καλά. 

Π: Τι καλά ρε; Καλύτερα δεν ήταν που δεν το ήξερε; Έπρεπε να το μάθει έτσι; Και κυριότερα, έπρεπε να εμφανιστείς; 

Σ: Και τι να έκανε ρε Παναγιώτη; Να καθόταν έτσι; Να το κρατούσαμε κρυφό; Για πόσο καιρό; 

Π: Δεν με νοιάζει τι θα κάνατε, αλλά έπρεπε στο πάρτι να γίνει; Δεν θα ήταν καλύτερα να με είχατε ενημερώσει; Να ρωτούσατε και την δική μου την γνώμη; 

Κ: Έλα φίλε ηρέμησε τώρα. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να συζητάμε αυτά. 

Π: Ναι καλά! Τα κάνατε μαντάρα και τώρα ρίχνετε και την ευθύνη σε εμένα επειδή το συζητάω. Φύγετε από εδώ. Θα μείνω εγώ μαζί της. Δεν θέλει να σας βλέπει! 

Α: Είσαι με τα καλά σου; Θα αφήσουμε την φίλη μας; Εμείς; Που είμαστε εδώ και καιρό δίπλα της; Εσύ πρέπει να φύγεις. Είσαι ένας ξένος. 

Κ: Αναστασία, μην μιλάς έτσι. Έχουμε περάσει τόσα μαζί. Μην λέτε βλακείες. Σοβαρευτείτε όλοι σας. Μην ξανακούσω βλακείες. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.

Ξαφνικά, εμφανίζεται μία κυρία, με μία κοπέλα γύρω στα 18 και κάθισαν έξω από το ίδιο κρατητήριο. 

Α: Συγγνώμη, περιμένετε κάποιον; 

~ : Ναι! Την ανιψιά μου, την Μαρινέλλα. 

Α: Κυρία Τζο; Εσείς είστε; 

Κ.Τζο: Ναι, εσείς ποιοι είστε; 

Α: Η Αναστασία είμαι. Δεν με θυμάστε; 

Κ.Τζο: Α ναι! Σε θυμάμαι κορίτσι μου. Και εσύ είσαι η Στέλλα, και εσύ πρέπει να είσαι ο Γιάννης. 

Σ: Ναι. Καλά μαντέψατε. 

Γ: Κυρία Τζο, χαίρομαι που σας βλέπω. 

Κ.Τζο: Οι άλλοι ποιοι είναι; 

Π: Εγώ είμαι ο Παναγιώτης, το αγόρι της Μαρινέλλας. 

Κ: Και εγώ ο Κώστας, το αγόρι της Αναστασίας. 

Κ.Τζο: Α μάλιστα! 

Γ: Εσείς γιατί περιμένετε εδώ; 

Κ.Τζο: Για την Μαρινέλλα. Μου τηλεφώνησε να έρθω να την πάρω. Κανόνισα εγώ για όλα. Τα νέα έφτασαν και στο πανεπιστήμιο. Ο διευθυντής έγινε έξαλλος και την έδιωξε. Δεν θα την δεχτούν πουθενά, σε κανέναν άλλο πανεπιστήμιο εδώ στην Ελλάδα. 

Π: Τι; Μα τι είναι αυτά που λέτε; Αποκλείεται! 

Κ.Τζο: Κι όμως. Δεν ξέρω ποιος διέδωσε αυτές τις φήμες στην αστυνομία και ούτε θα ψάξω για να μάθω κάτι παραπάνω. Θα φύγουμε με την Μαρινέλλα. Θα την πάρω στην Ισπανία. Θα είναι καλύτερα για όλους. 

Α: Κυρία Τζο, τι λέτε τώρα; Μα δεν γίνεται αυτό. 

Κ.Τζο: Παιδιά, αυτό μου είπε. Να την πάρω μαζί μου. Σε δύο μέρες φεύγουμε.  

Σ: Όχι, αποκλείεται...

Αστυνομικός: ...και μακριά από σκάνδαλα κορίτσι μου, εντάξει; 

Μ: Εντάξει κύριε. 

Αστυνομικός: Εσείς είστε η υπεύθυνη της μικρής; 

Κ.Τζο: Ναι κύριε αστυνόμε. 

Αστυνομικός: Παρακαλώ ελάτε στο γραφείο μου για να μιλήσουμε λίγο. 

Κ.Τζο: Φυσικά. Γλυκιά μου μείνε με την Αντιγόνη. Επιστρέφω σε λίγο. 

Α: Μαρινέλλα είσαι καλά; 

Π: Αγάπη μου, θες να σου φέρω κάτι; 

Μ: Αντιγόνη, πάμε έξω σε παρακαλώ. 

Α: Ναι καλή μου. 

Σ: Μαρινέλλα, έτσι θα γίνεται τώρα; 

Μ: Και τι θέλετε να γίνει; Να είμαστε όπως πριν; Με κοροϊδεύατε όλοι σας για πόσο καιρό και εγώ δεν ξέρω. Και έχετε το θράσος να μου μιλάτε; Δεν με παρατάτε όλοι σας λέω εγώ; 

Π: Αγάπη μου, κάτσε λίγο να μιλήσουμε. 

Μ: Παναγιώτη δεν έχω τίποτα να πω, και δεν είμαστε πλέον εμείς μαζί. Με χάσατε. Το πρωί θα έρθει η Αντιγόνη να μαζέψει τα πράγματά μου.