Βιάστηκα να σε αγαπήσω

Δέκατο Ένατο Κεφάλαιο

Μ: Πω πω ρε παιδιά! Τελικά πού θα πάμε; 

Π: Δεν ξέρω. Όλα είναι γεμάτα, εκτός αν...

Α: Εκτός αν τι Παναγιώτη; 

Π: Να πηγαίναμε στο σπίτι που έχω στην εξοχή. 

Κ: Έχεις εσύ σπίτι στην εξοχή; 

Π: Για τι με πέρασες;

Μ: Καλή ιδέα Παναγιώτη. Πάμε εκεί. Είναι ήσυχα και θα είμαστε μόνοι μας. Τι τον θέλουμε τον κόσμο; 

Α: Εγώ έλεγα να γυρίζαμε σπίτι και να παίρναμε κάτι για να είμαστε μαζί με την Στέλλα. 

Κ: Αφού  είπε ότι θα είναι εντάξει. Πιστεύω πως χρειάζεται να είναι μόνη. Ίσως έτσι ξεχάσει τον Γιάννη και προχωρήσει. 

Π: Ναι, ο Κώστας έχει δίκιο. Θέλει χρόνο για να ξεχάσει και εν τέλη να προχωρήσει. Λέω να την αφήσουμε στην μοναξιά της. 

Α: Ντάξει, εγώ είπα για να είμασταν μαζί της να της μιλούσαμε λίγο.

Μ: Αφού ξέρεις πόσο πεισματάρα είναι. ότι και να της πούμε δεν αλλάζει γνώμη για αυτό το θέμα. 

Α: Οκαυ, πάμε στο σπίτι του Παναγιώτη και παίρνουμε κάτι από έξω. 

Κ: Μόνο παιδιά, να μην είναι μακριά, σας παρακαλώ, λυπηθείτε με. 

Μ: Άντε παραπονιάρη, προχώρα. 

Έπειτα από κάποια λεπτά περπατήματος και με τον Κώστα να μην σταματάει την πολυλογία του, έφτασαν στον εξοχικό του Παναγιώτη και παρήγγειλαν κάτι πρόχειρο να φάνε. Αναρωτιόντουσαν συνεχώς για την συμπεριφορά της Στέλλας και για το πως έχει χειριστεί μέχρι στιγμής την κατάσταση με τον Γιάννη. 

Α: Κάτι πρέπει να κάνουμε. Είναι κρίμα τέτοιο κορίτσι να περνάει έτσι. 

Π: Δίκιο έχεις. Να της κανονίσουμε κρυφά ραντεβού με κάποιον από την ομάδα. 

Κ: Ναι ρε! Από ότι ξέρω ο Φίλιππος και ο Μάριος είναι ελεύθεροι, και ήταν και στο λύκειο συμμαθητές με την Στέλλα. Θα της έκανε καλό να μιλήσει με δύο παλιούς φίλους. 

Α: Όντως, η Στέλλα έκανε πολύ παρέα με τα παιδιά και της ψιλοάρεσε ο Μάριος, παλιά. 

Π: Ορίστε η ευκαιρία μας. 

Μ: Έλεος! Σταματήστε επιτέλους! Δεν θα κάνουμε τίποτα. Αν επέλεξε να ζει έτσι κανένας δεν θα μπει εμπόδιο σε αυτό. Δική της είναι η ζωή και ότι θέλει θα κάνει. Έχει λόγους για να είναι έτσι. Σταματήστε με τα προξενιά.