Leyl ve Har

12. Bölüm 🥀

Bölüm Şarkıları: Sezen Aksu ~Firuze
Sezen Aksu ~Sen Ağlama

Yorumlarınızı eksik etmeyiniz. İyi okumalar!

Bölüm 12: Kırmızı Kurdeleli Kız

"Bir gün dönüp bakınca düşler
İçmiş olursa yudum yudum yudum yıllarını
Ağla, ağla Firuze ağla
Anlat bir zaman ne dayanılmaz güzellikte olduğunu..."

Kafamı kapının girişine yaslamış annemi seyrediyordum. Yine plaktan ses yükseliyordu. Annem de aynı Atilla amca gibi plağı çok severdi. Bana bu sevgiyi de aşılayan oydu belki de. Hiçbir çaba sarf etmemişti ama yine de onu izleye izleye sevmeye başlamıştım.

Koltukta kendini küçücük yapmış kafasını koltuğun başlığına yaslamıştı. Yine bizleri hiç yokmuşuz gibi geride bırakıp dışarı seyrediyordu. Kara gözlerinden süzülen taneler nasıl benim kalbime damlayabilirdi ki? Oluyormuş işte.

Korkuyordum. Çok korkuyordum hem de. Sürekli üzülüyor, ağlıyordu. Ben daha ufaktım, kaldıramıyordum. O şarkıdaki Firuze, annemin ta kendisiydi. Kendini sevemiyordu. Hep ağlamak istiyordu. Neden böyleydi hiç bilememiştim. Çünkü daha çok küçüktüm. Ruhumdaki ağırlıklar bu ailenin eseriydi ama yine de kabulümdü işte. Onlar olmasa ben ne yapardım ki?

Koyu yeşil elbiseme ellerimi sildim. Kendi evimde bile geriliyordum. Dışarısıydı benim özgürlüğüm ve nefesim. "Annem," dedim. Beni fark ederse artık ağlamazdı. Anında bana belli etmemeye çalışarak yaşları sildi ve gülümseyerek döndü. "Verda'm, kara kızım." Sesi sevgi doluydu. Kocaman gülümseyerek seker adımlarla yanına adımladım.

Yüzünü küçük ellerimin arasına aldım. "Seni çok seviyorum." dedim siyah gözlerinin içine bakarak. Yüzünde tebessüm oluştu. "O nereden çıktı bir anda?" Omuz silktim. "Öyle bir anda içimden geldi. Seni yapraklar kadar seviyorum; ama hiç bitmeyen yapraklar gibi." Dişleri gözükecek kadar gülümsedi. O hep gülse olmaz mıydı? "Ben de seni çok seviyorum gözümün nuru." dedi.