Leyl ve Har

2. Bölüm 🥀

Bölüm Şarkısı: Zeki Müren ~Elbet Bir Gün Buluşacağız

Yorumlarınızı eksik etmeyiniz. İyi okumalar!

Bölüm 2: Hayal Kalanlar ve Geçmişe Tutunuş

Damla damla süzülüyor sonra büyük bir denize yol açıyordu yalanlar. Önemsiz görüp attığımız her yalan ayağımıza dolanmakla yükümlüydü. Benim yalanım yıllar öncesine dayanıyordu. O zaman çok eğlenmiştim ama bir kere o yalan ağına düşmüştüm. Sonraki yalan ise hayatımızı darmadağın etmişti. O ilk yalanın olduğu günü düşündüm. O hesapsızca hareket ettiğim günü.

○○

Kafamı sıraya yan bir şekilde yaslamış dışarıyı izliyordum. Zemin katta olduğumuz için bahçe tam önüme seriliydi. Ders çalışmayı da, okulu da seviyordum ama Korhan ve Anıl olmadan eğlenemiyordum. Bu sınıfı sevmiyordum ve onlarla aynı sınıfta olmak istiyordum. Fakat ikisi de benden iki yaş büyüktü. Sadece teneffüste yan yana gelebiliyorduk ama o da bana yetmiyordu. Keşke hep onlarla olabilseydim.

Pencerenin önünde Anıl gözüktü. Serseri bir çocuk gibi yürüyüp karşıma geçmişti. Yavaşça dikleştim. Beni güldürmek için komik yüzler yapıyordu. Ellerimi dudaklarıma örttüm gülmemek için. Eliyle gel işareti yapmıştı. Bir an tereddüte düşsem de onun yanına gitmek daha cazip gelmişti. "Öğretmenim karnım çok kötü, tuvalete gidebilir miyim?" Böylece ilk yalanımı da söylemiş olmuştum. İnandırıcı olsun diye karnımı tutup yüzümü ekşitmiştim. "Git ama çabuk gel." deyince bir an karnımı unutarak sevinçle kalkmıştım. Ardından hemen geri karnımı tutup ağırca sınıftan çıkmıştım.

Kapıyı kapatmamla koşarak bahçeye çıkmam ise aynı anda olmuştu. Bizim sınıfın önünde değildi de diğer taraftaydı. "Nasıl da rol yapamıyorsun." deyip güldü. "Yalan söylemeyi sevmem çünkü." Sevmezdim ama söylemek zorunda kaldığım günler de sıkça olmuştu. O masumluğum benden alınmıştı. "Barajın oraya gideceğim, sıkıldım. Sen de gelsene benimle çiçeğim?" dedi şefkatle bana bakarak. Onu kırmak hep zor gelirdi bana. Düşünürken alnına düşen siyah saçlarına bakıyordum. "Korhan'ı da çağıralım, onsuz olmaz." Yüzü düşmüştü ama bir şey dememişti.

"Demek bensiz kaçma planları kuruyorsunuz?" Korhan'ın eğlenen sesini duyunca ona döndüm. Dönmeden önce fark ettiğim şeyse Anıl'ın hoşnut olmayan yüz ifadesiydi. Korhan merdivenlerden hızla inip yanımıza geldi. "Arka taraftan atlayıp kaçıyoruz tamam mı?" İkimiz de Anıl'ı onayladık. Ardından koşar adım arkaya geçtik. İlk önce Korhan aşağıya indi. O daha uzun olduğu için beni tutacaktı. Mavi okul önlüğümü açılmasın diye sıkıca tutup duvara çıktım. Kollarını açık tutan Korhan'a baktım. "Düşürme olur mu?" dedim ona güvenerek bakarken. "Asla. Bana güvendiğin vakit seni asla yarı yolda bırakmam ben." diyerek kafasını iki yana salladı. O mavi gözlerindeki güvene inandım ve kendimi bıraktım. Yanıltmadı da beni. Yavaşça yere indirirken Anıl da yanımıza gelmişti.