Leyl ve Har

17. Bölüm 🥀

Bölüm Şarkısı: Kaan Boşnak ~Böyle Güzelsin Hep Böyle Kal
Ersan Erdura ~Çocuk Gözler

Yorumlarınızı eksik etmeyiniz. İyi okumalar!

Bölüm 17: Yarım Kalmış Sevdalar

Hayat aslında söylediğimiz her kelimenin içinde gizliydi. Başımıza gelecek şeyleri bilmeden dile getiriyorduk. Kaderimiz belliydi bu doğru; fakat kelimelerimiz ve seçimlerimizin gidişatı şekillendirdiği de bir gerçekti. Anıl her zaman boğulmaktan bahseder ve bundan korktuğumu bildiği için üstünde özellikle dururdu. Sonunu da boğulmak getirmişti. Lisa sürekli gözüm açık gidecek derdi istediği şey olmadığı zaman. Dediği olmuştu, gözleri açık terk etmişti bu dünyayı. Böyle verebileceğim sayısız örnek vardı ve bu örnekler beni kahrediyordu.

Gökyüzünde olan bakışlarımı ağırca soğuk mermere çevirdim. Kara saçlarımdaki şal geriye doğru uçmuştu ama dönüp bakmadım, gidip de almadım. Yüzümdeki yaşa çarpan ılık rüzgâr, yaşları kaskatı yapmıştı. Yüzüm gerilmiş, çatlamaya hazır bir ayna gibi hissettirmişti.

"Merter seni çok seviyor. Onun seni sevdiğini hiç fark ettin mi, heyecanlandın mı, onu ya da başka birini düşünüp heyecandan uyuyamadığın günler oldu mu çok merak ediyorum. Nasıl bu kadar yakınken ben hiçbir şeyi anlayamadım? Oysaki sen, beni sözlüğüm gibi iyi biliyordun. Ben ablalıkta sınıfta kaldım değil mi?" Mermerde siyah harflerle yazılmış ismini sevdim. "Senin için kaderin ağlarıyla oynuyorum. Sonunu bilemiyorum ama başaracağım. Yerle bir olsan yine de seninle bir olmayı bırakmayacağım ve bu intikam yerde kalmayacak." Kendimden emindim fakat çok yorgundum. Yolun başında yorgunken sonunu nasıl getirecektim bilmiyordum.

"Düşünmeden edemiyorum, Lisa senin böylesine intikamın içine düşmeni ister miydi?" Arkamdaki sesle irkildim. Sesin sahibine döndüğümde içli bir nefes çektim. "Lisa ölmek de istemezdi." diyebildim. Elinde tuttuğu şalımla bana doğru yürümeye başladı. Mavi gözleri soluk bakıyordu bayağıdır. Sanki onun yaşama hevesini almış gibi hissediyordum. Bu yolda başıma gelecek olan şeyler onu korkutuyordu bunu görebiliyordum.

"Onu senin kadar ben de özlüyorum. Cıvıl cıvıl hallerini, seninle yakınlaştırmaya çalışmalarını, geceleri gizli numaradan aradığını sanıp seni övmelerini çok özlüyorum. Ben de kız kardeşimi kaybettim ama aynı zamanda seni de kaybettim. Hem de her anlamda..." Lisa'dan bahsederken yüzünde tatlı bir tebessüm varken sona doğru silinmiş ve kelimeleri bastırmıştı. "Sana böyle mi yapıyordu gerçekten?" Yüzümde silik bir tebessüm oluşmuştu. Yaştan gergin olan yüzümde pek bir değişiklik bu sebepten ötürü olmamıştı. Konunun üzerinde bilerek durmadığımı anlayınca diretmedi ve o da tebessüm etti.

Elindeki şalı omuzlarıma ağırca bıraktı. Bu sırada yaptığım en güzel şey Korhan'ın kusursuz suretini izlemekti. Şalın iki ucunu tuttu ve beni bir anda kendisine çekti. Nefesim kesilmiş bir şekilde onu izlemekten öteye geçemiyordum. Sanki beni dibine hiç çekmemiş gibi umursamazca şalın altında kalan saçlarımı özgür bırakmıştı

"Aklımı karıştırıyorsun, yapma." dedim. İçim giderek bakarken bunu söylemek benim için çok zordu. "Bırak karışsın." İşte bunu duymayı hiç beklemiyordum. Karmakarışık bir şekilde yüzüne baktım. "Ne?" Sesim şaşkınlık yüklüydü. "Bırak aklın karışsın, bırak biz birbirimize karışalım artık. Yoruldum. Bak bir nefes kadar yakınımdasın, hep de öyleydin ve ben sana el gibi uzak olmak istemiyorum." Bu itirafları kalbim kaldırmıyordu. Duygularını saklayan biri hiç olmamıştı ama böylesini, böyle bir anda beklemiyordum.

"Zamanımızdan çok çaldık. Ben sana geldikçe sen benden kaçtın. Eğer ki bana, benim sana hissettiğim gibi şeyler hissetmiyorsan buradan ayrıl ve bu an hiç yaşanmamış gibi yapalım; fakat sen de benim hissettiklerimi hissediyorsan şimdi bunu bana belli et." Gerçekten aradan çok zaman çalmıştım ama onun benden soğuduğunu düşünmüştüm. Anıl'ı kurtarabilecekken buna engel olmuş ve hep bunun vicdan azabıyla yaşamıştım. Onun bana hissettiklerini düşündüğüm şeyleri aslında ben kendime karşı hissediyordum. Bunu itiraf edemediğim için birliktelik bağımızı zedelemiştim.