Limerence | Taekook

Final

"Taehyung yardıma gelir misin?" Diye bağırmamın ardından kısa bir sessizlik oluşmuş, ardından birkaç tıkırtı duyulmuş, sonrasında ise taehyung kapıda belirmişti.

"Efendim?" Demişti nefes nefese kalmış haliyle cok tatlı görünüyordu.

"Yürüyemiyorum. Yardım eder misin?" Dememin ardindan hemen yanıma gelmiş, oturduğum yatağımızdan kalkmama yardımcı olmuştu.

Taehyung normal halimde beni tasiyabiliyordu ama 9. Ayımda olmanın verdiği kocaman göbeğimle yalnızca belimden destek verebiliyordu.

"Of, ben bugün gerçekten iyi değilim. Gitmesek mi ki?"

"Kötüysen gitmeyelim bebeğim."
"Ama şimdi olmaz ki. Namjoon hyung özellikle gelmemizi rica etti. Ayrıca bunu kaçıramayız da."

"Gerçekten kötü hissediyorsan gitmeyiz. Her an doğumun olabilir."

"Daha 6 gün var. Doktor bir sıkıntı çıkmazsa erken doğumun olmayacağını söylemişti. Çünkü gününden zaten 1 hafta önce belirledi doğumu."

"Her şey olabilir bebeğim. Biz yine de çantamızı arabada taşıyalım."

Onu onayladıktan sonra elimizde büyük el çantamızla dışarı çıkmıştık.

Gerçekten bugün cok değişik hissediyordum. Bebeğimiz karnıma sürekli baskı yapıyor, hiç durmadan oradan oraya dolanıyordu. Ayrıca hiç bu kadar yürümekte zorlandığımı da hatırlamıyordum. Gerçekten bugün önemli bir gün olmasa ve üzerimdeki açık kahve elbisemin pislenmeyeceğini bilsem zeminin sert olduğunu bile umursamaz şu an olduğum yere yığılır kalırdım.

Birkaç zorluk ve merdivenlerden inerken önümü göremeyişimden kaynaklanan kazaları saymazsak sıkıntısız bir şekilde arabaya geçmiştik. Taehyung beni oturttuktan sonra kapıyı kapatmış, ben de o arka koltuğa hastane çantamızı koyarken kemerimi takmıştım.

Bebeğimle birlikte artık oturmak bile zor olmuştu benim için. Oturduğumda bile kasıklarım acıyor, kocaman karnım yüzünden nefes alamıyordum.

Ama tüm sıkıntım Birkaç gün sonra kızımızı kucağıma alacağımı hatırladığımda uçup gidiyordu resmen. Onun o minicik hallerini hayal ediyor ve kendimden geçiyordum. Onunla şimdiden bir oyunumuz dahi vardi. Uyanıkken karnımın bir bölgesine hafifçe bastırdığımda hemen oraya minik ayaklarını getiriyor ve hafif gözükecek bir iz bırakıp geri çekiliyordu. Bazen çok şiddetli tekmeler atıyordu ve eğer üzerimdeki kıyafet inceyse dışarıdan belli bile oluyordu.

Karnımda yaşayacağı son günlerde minik kızımla çok iyi anlaşıyorduk ve ben onunla ayrılmak bile istemiyordum.

Namjoon hyungun mezuniyeti kırsal bir yerde yapılmıştı, bizim evimize de biraz uzaktı. Bir süre sonra varabilmiştik oraya ama arabadan inişimiz de resmen ayrı bir kaostu. Benim için kızımla oturmaktan daha zor bir şey varsa o da oturduğum yerden kalkmaktı.

Oturduğumda çok zor bir şekilde kalkıyordum. Taehyung olmadığı zamanlarda -özellikle yere oturmuşsam- yerde yuvarlanmaktan başka bir şey yapamıyordum.

Bir 5 dakikanın sonunda sevgilim beni bulduğu ilk sandalyeye oturtmuştu ve hemen namjoon hyungu görüp geleceğini söylemişti.

Ben de o sürede biraz etrafı incelemiştim. 2-3 kişi dışında kimseyi tanımıyordum. Bazı insanlar gelip geçerken kocaman göbeğime bakıyor ve daha da yerimde küçülmeme neden oluyorlardı.

Kurdum tanıdık olmayan herkesi bebeğime zarar vereceklermiş gibi tehdit olarak görüyor, ve beni de sürekli olarak bebeğimi korumam konusunda zorluyordu. Bu yüzden parmaklarım bir saniye olsun karnımın üzerinden ayrılmıyordu.