- Czuję się głupio, bo chyba tylko ja nie wiem kto to Katy- warknął Luke, z uwagą przyglądając się całej sytuacji.
Przełknęłam głośno ślinę i uniosłam na niego swój wzrok.
- Moja mama.
- Jems, powiem, że zasnęłaś, przecież i tak nas nie sprawdzi- rzekła Yas.
- Dam radę- burknęłam, patrząc na niewielki napis suka.
Nazwa kontaktu idealnie odzwierciedlała, kim tak naprawdę była moja matka. Zdecydowanie nie była nadopiekuńczą kobietą, każdego dnia wypytującą mnie o chłopców. Różniła się od wszystkich typowych mam, martwiących się o swoje dzieci 24 godziny na dobę. Cudem było, gdy poświęciła mi swoje 5 minut i chociaż często nasze rozmowy opierały się jedynie na krzykach, czułam, że wie o moim istnieniu.
Później pamiętam już tylko głuchą ciszę. Powroty do domu były straszne, siedziałam w pokoju, płacząc na łóżku.
Ona nie kochała mnie, ale ja kochałam ją bardzo.
Często chciałam się do niej przytulić, ale widząc jej beznamiętny i wręcz wymuszony wzrok, bałam się odrzucenia, które po czasie i tak się wypełniło. Miała mnie po prostu w dupie.
A ojciec? On jeden próbował mnie zrozumieć. Pamiętam jak każdego wieczoru, wychodziłam z nim na ganek i opatulając nas kocem, usypiałam na jego kolanach. Byłam taką egoistką, mówiąc, że wszystko jest w porządku.
Jestem typem człowieka, który chowa się za uśmiechem.
Ja tylko nie chciałam zniszczyć człowieka, który jako jedyny w tej rodzinie, chciał by na moich ustach pojawił się uśmiech.
- Jemma? Wszystko okej?- mruknął Lucas, kładąc dłoń na moim kolanie, na co momentalnie się ocknęłam i nieprzekonująco kiwnęłam głową.- Odbierz- dodał po chwili, wskazując dłonią nadal zablokowaną rozmowę. Cała objętość moich płuc gwałtownie napełniła się powietrzem. Przesunęłam palcem po wyświetlaczu, i jasne światło oświetliło moją skórę.
- Cześć- rzekłam delikatnie.
- Jutro masz odebrać dokumenty z psychiatryka, przeskanują je od nas- warknęła od razu po usłyszeniu mojego głosu.
- To nie psychiatryk- wyszeptałam zmieszana tak, by Luke nie był w stanie tego usłyszeć.- Jakie dokumenty?
- Szpital dla psycholi, lepiej? O zakończeniu leczenia, potrzebują jakiegoś podpisu- powiedziała z niesamowitym wyrzutem tak, jakby to była moja wina.
- Dobrze, pójdę.
- To nie była prośba, więc i tak byś poszła- warknęła.- Dom jest w porządku?
- Tak, jest piękny. Poznałam już kilka osób i wła..
- Mniejsza z tym, Twój brat właśnie wrócił, znów najlepszy na roku- powiedziała, a po chwili wsłuchiwałam się w głuche dźwięki rozłączonego połączenia.
- Tak, ja Ciebie też- rzekłam, chociaż doskonale wiedziałam, że nikt po drugiej stronie mnie nie usłyszy. Odsunęłam telefon od twarzy i odsunęłam go w stronę obserwującej mnie Yasmine.
- Znowu?- usłyszałam jej cichy i zmartwiony głos.
- Przywykłam- wzruszyłam ramionami i lekko się uśmiechając, spojrzałam na Luke’a.
- Przywykłaś do czego?- zapytał.
- Oj daj spokój- machnęłam ręką, sprawiając, że chłopak przestał drążyć temat. Czułam jednak, że nadal pozostał czujny.
