"Perişan..." Kulağıma fısıltısı ulaşırken kulak mememi dişlerinin arasına aldı ve kışkırtıcı bir şekilde emdi. Ellerimi saçlarına çıkarıp avuçlarken kendime doğru çektim. "Sen perişan olacak en son insansın İlteriş Kara!" Fısıltılı ve hırlamaya benz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın, çaresiz hissettiği anlar çok sınırlı ve bir o kadar da acı vericidir.
Bunu yaşayan ve iliklerine kadar hisseden biri olarak söylüyorum. O anların içindeyken çektiğiniz acı, çok korkutucu ve bir o kadar da ürpertici olur.
Bunu, yakından deneyimleyen biri olarak çaresiz hissedip acı çeken birini anlayabiliyordum.
Yaralanıp kendi kendini saran ve ağır darbeler almamı umursamadan ayağa kalkan kadın olarak anlayabiliyordum. Lena'nın gözlerindeki çaresizliği, acıyı ve korkuyu anlayabiliyordum. Yaşadığı hisleri açık bir şekilde görüyordum.
Arkasında duran silahlı adamın kolları arasında hapsolan beyaz saçlı kadının yaşadığı şeyleri anlıyor ve aynı zamanda görüyordum.
Ağlıyordu. Beyaz yüzünden süzülen damlalar mavi gözlerini buğulandırıyordu. Yine korkmuştu. Çok korkuyor ve elleri titriyordu. O gün olduğu gibi çok korkuyordu.
"Bırak beni, lütfen." Lena'nın sessiz mırıldanışı, sakinliğe bürünen sokakta duyulmaya yeterken arkasında duran esmer adamın gülümsediğini gördüm. Hastalıklı bir gülümsemeydi bu. İçten değildi. Güzel hiç değildi. İğrenç ve bir o kadar da korkutucuydu. Lena'nın hemen karşısında ama aralarında mesafe olan Alparslan'ın elleri titriyordu. Keskin nişancı olmasına rağmen şu an silahını tutamıyordu. İlteriş'in benim için endişelendiği gibi o da Lena için endişeleniyordu. Belki de şu an bizi anlıyordu. İlteriş'i, özellikle de beni anlıyordu. Onun bizi anlaması için böyle acı bir olay mı olması gerekiyordu?
"Bırak onu!" İlteriş'in gür sesi sessiz sokakta yankılanırken etrafımı çevirip beni koruma kalkanına alan kalabalığa baktım. Şu an korunması gereken ben değildim ama onlar benim etrafımdaydı. Mahalledekiler büyük bir halka oluşturup bana etten duvar örmüş ve dışarıdan gelebilecek her tehlikeye karşı korunur hâle getirmişlerdi. Bu, çok değişik bir histi. Kendimi güvende hissediyordum. Bugün hissediyordum ama o, bardaki gece İlteriş gelene kadar kendimi güvende hissetmemiştim. Onlar mahalleden değildi. O yüzden mi öyle hissetmemiştim?
"Yok ya, anan güzel mi senin?" Lena'yı tutan esmer, sakalları uzun adam alayla İlteriş'e bakarken yutkundum. İlteriş bile şu an bunu fark etmeyebilirdi ama söyledikleri ağırdı. Annesini konuşmaya bile tahammülü olmayan adamı çıldırtırdı bu cümleler.
İlteriş, "Güzel." diye mırıldanırken en ufak bir ayrıntı vermedi. "Aklını alıp senden çocuk yapacak ve o çocuğu sokağa bırakabilecek kadar güzel!"
