"Perişan..." Kulağıma fısıltısı ulaşırken kulak mememi dişlerinin arasına aldı ve kışkırtıcı bir şekilde emdi. Ellerimi saçlarına çıkarıp avuçlarken kendime doğru çektim. "Sen perişan olacak en son insansın İlteriş Kara!" Fısıltılı ve hırlamaya benz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Günaydın fıstıklı lokumum." Uykulu çıkan sesimleİlteriş'e doğru sokuldum. Kaslı kolları beni anında sıkı sıkıya kavrayıp göğsüne doğru yatırırken huzurla içime güzel kokusunu çektim ve gözlerimi yeniden kapattım. "Günaydın fıstığım." diye bana karşılık verirken bacaklarını bacaklarımın üstüne atıp beni kendine doğru çekti.
"Göt kadar yatağınla ikimizi de perişan ediyorsun. Gel, evimize geri dönelim işte."
"Yatağımdan memnun değilsen gelme ve evindeki geniş yatağında rahat rahat yat." Uyanır uyanmaz ona nazlanırken kocaman gülümsedi. Çıplak ayağını ayağıma sürterken açıkta duran boynuma dudaklarını bastırıp öpücüklerini sırasıyla aldı.
"Senin olduğun her yer benim evim ve yatağım. Sen nereye, ben oraya."
"Rüzgar seni evden attığında göreceğiz evin neresiymiş."
Üzerimdekiaskılıya parmaklarını geçirip kenara doğru sıyırdı. Açıkta bıraktığı omzuma dudaklarını bastırıp içine derin bir nefes çekerken aklıma gelen detayla arkama doğru döndüm.
Duvarla tamamen bitişmiş olan bedenim beni korkuturken hızla yataktan kalktım. Bakışlarım, oluşturduğum boşluğu incelerken, "Çocuğu mu ezdik, kalk!" diye endişeyle konuştum.
İlteriş, ne olduğunu anlamamış bir şekilde bana bakarken "Kalk!" dedim yeniden. "Buğlem'iezdik sanırım. Yarım saattir öpüp koklaşıyoruz çocuğun üzerinde!"
İlteriş, yataktan doğruluğunda bakışlarımBuğlem'i aradı ama bulamadım. Endişeyle İlteriş'e döndüğümde çoktan altına pantolonunu geçiriyordu.
"Kaçmış olma ihtimalleri var mı?"
Soruma, buz mavisi gözlerini üzerime dikerek karşılık verdi. "Eğer onlara yeterli güven sağlayamadıysak evet. Uykularını çabucak aldıklarına adım kadar eminim. Sokakta yaşıyorlardı ve doğru düzgün uyuyamıyorlardı. Bu, zamanla akışkanlık haline geliyor. Bizden önce uyanıp gitmişlerdir."
Gömleğinin düğmelerini iliklemeye başladığında kapıyı araladım ve kendimi dışarı attım.
"Rüzgar!" diye evin içinde seslenirken "Mutfaktayım." dedi abim.
