GÖNÜLÇELEN

4.bölüm Karar.

"İyi misin ?"dediğinde çaresizlikle eğdiğim başımı utançla kaldırdım.
Ne bekliyordu iyi falan olmamı mı ? Şu durumda iyi olmayı düşünmek çok saçma olurdu.Başımdan aşağı akan hafif akan sıcak sıvı yağan yağmurun habercisiydi.Hafifce kafamı yukarı kaldırdım.Gecenin karanlığını sadece tek tük yanan sokak lambaları aydınlatıyordu.Bu durumda eve tekrar tek gidebilmeyi göze alamazdım ama Eymen'lede gitmek istemiyordum.Tekrar bakışlarımı Eymen'e çevirdim.Yüzü korku ve öfkeyi yansıtan en güzel tabloydu.
Bardayken gülüşüne tiksinç demiştim biliyordum ama nedense şuan anlamsıcaz güzel geliyordu ama bu sert duran çekici halini gülümseyen haline değişmezdim.Gözlerimin hizasına elleri girdiğinde yumruk haline getirip sıktı.Benim için endişeleniyormuydu ? Gözlerini gözlerimle buluşturdum.

Göz bebekleri iyice koyulamış elalarını gizliyecek raddeye gelmişti.Gitgide koyulaşıyor bir hayli çekici hale geliyordu.Hafifce dizinin üstüne çöküp,benim hizama geldi.

"İyi misin ? Bişey yok değil mi ?"sesi cidden endişlenmiş gibi çıkmıştı bu durum ise beni şaşırtmıştı.Sonuç olarak kim daha 2 gün önce tesadüfen gördüğü hiç tanımadığı biri için endişelenirdi ki ? Bana bu çok mantıklı gelmiyordu.

"E-evet iyiyim yani sanırım" soğuktan kekelemiştim.Sıcak damlalar yerini soğuk tanelere vermişti.Bu işimi dahada zorlaştıracaktı şimdi ben eve bu halde nasıl gidecektim ?

Çıplak omzuma düşen her bir tane dahada donmama sebep oluyorken, titrediğimi fark ettim.Fazlasıyla üşüyordum.Yerde duran kabanıma bakındım.Gitgide hızlanan yağmur etkisiyle baya bir ıslanmıştı.Eymen hiç beklemediğim bir anda ellerini titreyen omuzlarıma koydu.Bu fazla gelmişti.

"Şu haline bak ufaklık resmen titriyorsun, bu halde nasıl iyi olmayı beklersin ?"dediğinde ilk olarak çıplak omzumdaki ellerine baktım sonrada gözlerine,bir erkek bana 3 yıl sonra ilk defa dokunuyordu ve benim buna leke sürmeye hiç niyetim yoktu.

Bana sadece Orkun dokunabilirdi. Kendimi günah işliyormuş gibi hissediyordum.Hızlı hareketlerle omzumdaki elinden kurtuldum. Yüzünü buruşurup ayağa kalktı.Acaba çok mu sert davranmıştım ? Ya da gururunu incitcek bir şey mi yapmıştım ? Memnuyetsizce hareketlerini izledim.

Şuan kendimden utanmıştım.Çocuk gelmiş burda beni düşünüyordu yardımcı olmaya çalışıyordu sonuç olarak buna mecbur veya zorunlu değildi değil mi ? Bense ona kötü davranıyordum.Kesinlikle bunu haketmiyordu ama şöyle bir durum vardı ki kendimi suçlu ve günahkar hissetmiştim.Kalbimde hala Orkun vardı.Ve Orkun dışında birinin bana farklı bir amaçla olmasa bile dokunması beni ister istemez rahatsız etmişti.Ne zaman böyle bir duruma girsem aklıma Orkun geliyordu zaten.

Ellerini ceblerine soktu ve rahat bir tavır takıntı.Bozulduğunu biliyordum.
Bunu belli etmemeye çalışıyor gibi bir hali vardı.

"Bir sorun mu var ?"dedi sorarcasına

"Y-yo sadece..."hızlıca ayağa kalktım yerdeki kabanımıda aldıktan sonra konuşmaya devam ettim.

"Benim gitmem gerek"dedim kendimi toparlamaya çalışarak kendimi ona açıklamaya mecbur hissediyordum ama zorunda değildimde bu çok tuhaftı.

Ona Orkun'u anlatamazdım.Henüz tanımadığım birine güvenemezdim.
Ben insanlara güveni yıllar önce bırakmıştım.İnsanın en yakını olsa bile mutlaka güvenmemek gerekti.
Bunu bana gösteren en yakın arkadaşım olmuştu.Beni eski -Orkun'dan önceki- sevgilimle aldatmıştı.O günden sonra kimseye güvenmeme kararı almıştım.Bence en mantıklısı buydu.Herkes eninde sonunda bir hata yapıyordu.

Hızlı adımlarla zifiri karanlığa dogru yürüdüm.Arkamdan her ne kadar bağırsada bakmadım.Tanımadığım biriyle neden muhatap oluyordum ki tamam beni kurtarmış olabilirdi ama bu ona yüz vereceğim anlamına asla gelmezdi.