GÖNÜLÇELEN

17.bölüm Eziyet

"Eymen yavrum bana bi çay yap bakayım."deyip bacaklarını masaya uzatan Efe'ye gülerek baktım.Eymen sinirlenmişti.Ama yapmak zorundalardı.

"Kaşınma Efe !"diye sinirle soludu.
"Şışşşt Efe bey diyeceksin."diyip dahada sinir ettim.Oflayarak ayağa kalktı ve oturma odasından çıkıp sanırsam mutfağa gitti.Efeyle gülmekten karnımıza ağrı girmişti.Bu seferde ben Yeşim'e "Yeşim git bize çayın yanında yemelik bi şeyler hazırla sonrada Eymen'le birlikte bulaşıkları yıkayın kontrol edicem eğer beğenmezsem bidaha yaptırırım ona göre !!" Ben konuşurken Efe daha fazla dayanamayıp gülmeye devam etmişti.Yeşim'de sinirlice odadan çıkıp aynı Eymen gibi mutfağa gitti.

Yeşim odadan çıkar çıkmaz elimi üzerime sürüp "ohh canıma deysin."diyerek gülmeye devam ettim.

Komik gelen şeylerin komik gelmemeye başladığında gülmeyi kesmiştik ve konuşmaya başlamıştık.

"Sen ne zamandır Eymen'i tanıyorsun ?"diye sordum utangaçca o ise her zamanki gibi rahat ve sakindi

"8.sınıftan beri."dedi soğukca neden bu kadar soğuktu anlayamıyordum.

"Ne bişi mi dedin ?" Sesli mi düşünmüştüm yoksa.

"Neden bu kadar soğuksun anlamıyorum sinir bozucu bir sakinliğin ve soğukluğun var neden ?" Diye tekrarladım.

Bi süre duraksadı konuşurken gözlerime bakmamayı tercih ediyordu.

Bir süre sonra ben halen ona bakarken gözlerini gözlerime getirip birkaç saniye baktı.

"Çünkü hayat bana böyle olmam gerektiğini gösterdi."şifreli konuşuyordu ve anlamıyordum buda sinirimi bozuyordu.

Bir süre ne diyeceğimi düşündüm.
Elimi elinin üzerine koyup arkadaşca olduğunu hissettirmeye çalıştım ve "bana anlatabilirsin dinlerim."dedim o sırada göz gözeydik.

Rahatsız olmuşcasına elini çekip, gözlerini kaçırdı.

Yanlış bişi yapmamışımdır umarım.

"Bir sorun mu var Efe bi hata yaptıysam üzgünüm özür dilerim." dedim kendime kızmıştım çünkü son zamanlardaki yakın arkadaşımın sevdiği çocuğa yakınlaşmıştım.Yanlış anlaşılma olabilirdi.

"Çok özür dilerim gerçekten o sırada kendimi hakim olamamıştım.Ben B-en sadece..." sözümü kesip araya girdi.

"Tamam bir sorun yok ben sadece o an biraz sinirliydim senlik bişi yok yani."içim rahat etmiyordu çünkü yalan söylüyordu.

"Bana yalan söyleme !"diye çıkıştım.

Herzamanki rahatlığında "Sana yalan söylediğimi nerden çıkarıyorsun"dedi bu kadar soğuk bir insan ilk defa görüyordum.Doğruyu söylemek gerekirsede çok rahatsız oluyordum.

"Hissediyorum."dedim yorulmuşcasına

Cık cıklayıp "yanlış hissediyorsun o zaman"dedi.Efenin hayata bir zoru vardı zamanında öyle birşey yaşamış olmalıydı ki bu hale gelmişti.Hayata karşı bu yüzden bu kadar ilgisiz ve soğuktu.

"Sen bu hale gelecek kadar ne yaşadın Efe ?"diye sordum.Başını öne eğip bir süre öyle durdu.Başını kaldırdığında gözleri sulanmış ve kızarmıştı.Telaşla yanına gidip koltuğa yanına oturdum.

"Arkadaşın olmak istiyorum.Bana herşeyi anlatabilirsin"dedim ama nerden bilebilirdim ki bunu bana ilerde nelere malolacağını.

"Bak çok baş ağrıtırım ona göre sen bilirsin yani"dedi yaramaz bir gülüşle bende onunla beraber güldüm ve "Tamam"dedim.