GÖNÜLÇELEN

9.bölüm Mesaj.

Multi : Yeşim Denizer

İyi okumalar...

Masadaki portakal suyumdan zorlukla bir yudum aldım.Kantinde tek başıma oturmaktan sıkılmıştım. Hatta bir ara keşke biri yanıma gelse dediğim bile olmuştu.Gözüm sürekli yan masadaki Eymen ve Masal'a kayıyordu.Eymen'e bir türlü anlam veremiyordum.Benimle yakınlaşıyordu sonra hiçbi şey olmamış gibi davranıyordu.Yanıma gelmiyor, konuşmuyor, hatta bakmıyordu,bile.Bunlar anlamsızdı kendim kötü hissetmeme sebep oluyordu.Tamam uyuzdu , gıcıktı, çekilmez bir kaprisi vardı ama niyede insan kendine bağlayacak şeyleride vardı.Şuana kadar yaşadığımız şeyler benim 3 yıldır uzak kaldığım şeylerdi.Bunu bilip bilmediğini bilmiyordum ama hissettiğini anlıyordum.Ben kısa zamanda ona bağlanmış,bir ihtiyaç gibi hissetmiştim.Yanımda olmasını istiyordum.Bunun sebebi ise açıktı ben yeniden iyi hissetmek istiyordum.Karanlık günler gitsin istiyordum.Beni değiştirmişti.Beni tekrar yaşamaya ikna etmişti.Hayatın güzelliklerini fark etmeme yardım etmişti.Onunla görüşmeme düşüncesi aklıma eski günlerimi getiriyordu. Eski ve kötü günleri.Benim halim yaşayan ölüden farksız iken beni düzelten oydu.

Çok bişey yaşamamıştık.Birbirimizi 2 aya yakındır tanıyorduk ve bu süre içindede her gün onu görmüyordum. Okula sık sık gelmiyordu ama son şu 1 haftadadır diğer günlere nazaran düzenli olarak nerdeyse her gün okula gelmişti.Ve bende azda olsa onu görme fırsatı yakalamıştım.Benim bu isteklerim ve hissettiklerim neyi gösterirdi bilmiyordum aşkmıydı ? Yoksa hoşlantı ? Veya ihtiyaç ? Bunu gerçekten kendime sık sık soruyordum ama malesef bir cevap alamıyordum.Ben onsuz neyi nasıl yaptığımı bilmiyordum.

Portakal suyum bitmişti ve bir tane daha almak için ayağa kalktım. Yanındada en sevdiğim kurabiyelerden alıp,tekrardan masaya oturdum.Eymen'lerin olduğu masaya ters ters baktım.O sırada günlerdir muhtaç olduğum bakışı bana attı.Sebebsizdi böyle davranması ne kavga etmiştik , neden onu kırıcı bir şey söylemiştim. Gözlerimin içine dehşetle baktı.Bir iki saniyelik bu bakışma bana endişelenmem için yetmişti.

Portakal suyumdan bir yudum, kurabiyelerimdende bir ısırık aldım ve o gün aramızda geçen şeyleri sağlıklı bir şekilde aklımdan geçirmeye başladım. Benimle konuşmama kararı alacak kadar ne yaşamıştı.Oysa ben ona muhtaçtım herşeyi ile ona muhtaçtım.Beni düzeltmesine ihtiyacım vardı o zoru başarmıştı.Kimse bende bu isteği uyandırmamıştı.İçinde buldunduğum çukurdan beni kurtarmasını istiyordum.Bunu yapabilecek tek kişi oydu.Bunu tüm benliğimle hissediyordum.

Birden bulunduğum masanın önünde bir karaltı hissettim.Başımı kaldırdığımda masanın önünde bir kız olduğunu fark ettim.

O kadar güzeldi ki bir ara kızı kıskanmıştım.Baktığımdada Eymen ile Masal'ın durumuda benden farksızdı.Aslında durum tüm kantin içinde geçerliydi.Hepsi hayranlıkla kıza bakıyordu.Etrafına bakınmayı kesip, bana döndü ve "Oturabilirmiyim ?"dedi kadife gibi sesi ile "tabi"diyerek kızı incelemeye başladım.

Koyu sarı saçları doğaldı.Gözleri masmaviydi.Bu gözler bana 8.sınıf arkadaşım Yeşim'i hatırlatıyordu.Bi an omu acaba diye bile düşünmüştüm Giyimi oldukça güzeldi.Havalı bişeye benziyordu.Pembe parlatıcı sürdüğü dudaklarını konuşmak için araladı.

"Duru Erbay sen misin ?"dedi konuşma tarzı ve hareketleri hem nazik hemde asi bir kızı andırıyordu.Bu hallerin bana yabancı olmaması ise tuhaftı.