GÖNÜLÇELEN

8.bölüm Yakınlık.

Multi : Eylülcüğünüz.

Önemli Not : Arkadaşlar yeni yazılmış olan 8.bölüm özel sebeblerden ötürü silinmiştir.Bu yüzden yeniden 8.bölümü yazacağım...Anlayışınız için ayrıca teşekkürler..

Koşmaktan yorgun düşen bedenim kendi içindeki fırtınalarını yaşarken içten gelen bir nefes ile kendimi toparlamaya çalıştım.Kaçıyordum. Hemde arkama bile bakmadan ihtimaller zihimi ele geçirmişti sanki,şaşkınlıkta bunun cabası. Kantinde gördüğüm kişinin Orkun olmasına ihtimal bile vermezken neden bu kadarda kafaya takmışta,dert ediniyordum.

Karşı tarafta gördüğüm parkın içerisine girip köşedeki kum havuzunda oynayan çocuklara imrenerek baktım.Hayatın hep güzel çerçevesinden bakıyor ve ne olduğunu bilmeden öylece sanki bu mutluluk hiç bitmeyecekmiş gibi yaşıyorlardı.Bizse hep mutsuzduk ben küçükkende mutsuzdum.Şu yaşıma kadar kendimi hiç tam anlamı ile mutlu hissetmemiştim.Bundan sonrada hissedeceğimi düşünmüyordum.Sebebsizce ayak uçlarıma bakarken aklıma bugün Eylül ile buluşacağımız geldi.Ben onu tamamen unutmuştum.Tabi derdin başından aşkın Duru doğal unutman.

Kendime kızarak telaşla kolumdaki saate bakındım.Eylül'e buluşmak için sözleştiğimiz saatin çoktan geçtiğini fark ettim.Ben bunu yaparken bile hala aklım bugün kantinde gördüğüm ve Orkun'a benzettiğim kişideydi.

*

Parktan ayrılıp,aşıklar geçidine doğru yol aldım yaklaşık bir saat sonra aşıklar geçidine ulaşmıştım.Etrafta kimse yoktu yoldayken Eylül'ü aramış ve unuttuğum için özür dilerim temalı bir konuşma yapmıştım. Telefonda onu beklettiğim için azar yesemde sonradan yumuşadı ve 1 saate tekrar orda olacağını söyledi. Kenarda olan bir banka oturdum ve kayalara sertçe vuran dalgaları seyrettim. Burası bana huzur veriyordu.Çünkü onu -yani Orkun'u- ilk burda görmüştüm.Aklımın odalarını zorladım.O anı bir kez daha yaşamak istiyordum.Kendimi azda olsa bir kez daha iyi hissetmek istiyordum.

6 sene önce

Sevgilimi en yakın arkadaşımla
basmış ve depresyona girmiştim. Neredeyse hergün buraya geliyor. Kayalara sertçe çarpan dalgaları seyrediyordum.Aldatıldığım günün ardından süre gelen depresyon günlerinin sıradan ve her zaman ki günlerinden birinde yine buraya geldim Fakat diğer günlere nazaran bir şey dışında her şey aynıydı.Yanlız değildim.Tanımadığım biri daha vardı.Yaz sıcağı iliklerime kadar işlemişti.Takmamaya çalıştım.Ona bu denli yiyecek gözüyle bakarsam yanlış anlayabilirdi.Utançla kafamı başka bir yöne çevirdim fakat umduğum gibi olmamış beni farketmişti.

"Oturabilirmiyim ?"başımı sese doğru çevirmiş aynı anda kekeleyerek "t-tabi"dedim.

Oturup elindeki içi kola dolu bardağı uzattı."Hava Epey sıcak bu içinin ferahlamasına yardımcı olabilir istermisin ?"diye nazikçe sordu.Böyle tüm erkeklerden uzak ve ırak olan kibar çocuğu kim kırabilirdiki.

"Ah teşekkür ederim çok naziksin" diyip bardağı elinden nazikçe almıştım.

"Bu arada ismin ne ?"diye sormadan edemedim.İsmini oldukça merak etmiştim.

"Orkun, adım Orkun peki sizin güzel bayan ?"her sözü içime işleyen bir huzurdu sanki tüm kederimi içimden çekip almıştı.

"Duru"

Günümüz

Herşey belkide tesadüften ibaretti ama bu benim başıma gelen güzel tesadüftü.Ne yazık ki bu masal gibi geçen 3 yıllık aşk benim yine üzülmeme neden olmuştu.Her aşkın sonunda üzülen hep en çok seven olurdu dimi ? Yada geride kalan.İçten gelen bir ağlama ile kendime geldim. Ağladım, göz yaşı döktüm.Belkide üzülmemin nedeni kendim içindi onun yaşamaması değildi.Benim kendimi mutlu etmemdi.Tamam belki bu biraz bencilceydi ama elimdende başka bişey gelmezdi.Elimi cebime sokup peçetemi elime aldım. Gözlerimin altını hafifçe sildim.Uzun süre beklediğimi farkedip yerimde huzursuzca kıpırdandım.Eylül hala gelmemişti.Sanırım bana onu beklettiğim için kendince ceza veriyordu.Birden gözlerim arkadan gelen ellere kapanmış neye uğradığımı şaşırmıştım.Az sonra yanımda hissettiğim hareketlenme ile yanıma oturulduğunu anladım. Gözlerimdeki ellerini çekip, gülümseyerek yüzümr bakan Eylül'le ilk önce sıkı sıkı sarıldık.Her ne kadar ona kızgın olsamda o benim kardeşimdende öteydi.O yüzden hemen yumuşamıştım.