GÖNÜLÇELEN

14.bölüm Bağ Evi - Part 1

Multi : Durucuk
...

İri kollarını bedenimi bir kez daha sarıp,sarmalamıştı.Bende ona karşılık olarak kollarımı beline sardım.Onun sarılışı bana güven ve huzur veriyordu.Onun kollarındayken herşeyi unutuyordum.Tüm acımı hafifletiyordu. Orkun'u bir nebzede olsa unutmamı sağlamıştı.Bunu her ne kadar istemesemde beni yaşamaya ikna etmişti.Bugün ayakta dimdik yıkılmadan duruyorsam bunun tek nedeni oydu.

"Teşekkür ederim."birden ağızımdan çıkıvermişti.Kollarını üzerimden çekip,ayrılmamızı sağladı.Ve bir süre sessizce gözlerime baktı.

"Niçin ?"

"Herşey için bugün ayakta duruyorsam hepsi senin sayende.İyiki varsın."dedim samimi olduğunu düşündüğüm bir ses tonu ile.

Ben oysaki bişi demesini beklerken o hiç bişi dememişti.Bu her ne kadar sinirimi bozsada belli etmemeye çalışmıştım ama nafile olduğunu biliyordum.Hiçbişi gözden kaçırmayan sevgili Eymenciğimiz bunuda gözden kaçırmayacağına emindim.

"Artık kalksak iyi olacak."deyip ayaklandı.Tabi onunla beraber bende ayaklandım.Ardından koluna girdim.Mezarlığın çıkışına kadar hiç konuşmadı.Bende en sonunda dayanamayıp konuştum.

"Nereye gidiyoruz ?"diye sordum.Oda omuz silkip, "Bu bir sürpriz"dedi.Peki şimdi tek sorun iki araba vardı ve bu iki arabanın hangisiyle gidecektim.

"Yanlız bir sorun var ?"diye tegirgince konuştum.

Bana dönüp "Ne sorunu ?"dedi.

"İki araba var hangisiyle gidicez ?"dedim oda "Tabiki benimkiyle" dedi bende bunun üzerine Salih abiyi aradım ve arabayı aldırmasını söyledim.Bunu hallettikten sonra ben yolcu koltuğuna Eymen ise sürücü koltuğuna bindi.

Emniyet kemerimi takıp,başımı cama doğru uzattım ve dışarıyı izlemeye başladım.Hava çok sıcak değildi.Ama çok soğukta değildi.Garip bir hava vardı..

Bir süre yolda hiç konuşmadan ilerledik.Çok hızlı gitmiyordu ama yinede benim için hızlı sayılıyırdı.Eli birden radyoya gitti.Radyoyu açtı tam o sırada yeni başlamış bir şarkı vardı.Tınlaması çok hoştu. Sözlerinden aşk şarkısı olduğu belliydi.İsmine bakmak için bakışlarımı radyoya yönlendirdim.

Şarkının ismi Dünya Dönmeye başlar dünya söyleyen ise Serenay Sarıkaya ve Çağtay Ulusoy'du.Şarkının isminin aklımın bir köşesine not ettim ve başımı tekrar cama çevirdi.Ne o
konuşuyordu.Nede ben,bu çok sıkıcı olmaya başlamıştı ama ne olursa olsun ben konuşmayacaktım.İnat etmiştim.

1 saatlik bir yol sonunda bir bağ evine gelmiştik.Etrafta kimsecikler yoktu.Sadece koca bir orman ve bu koskoca içinde kaybolacak kadar büyük bağ evi vardı.

Hava burda daha keskin olmasına karşın insanın içini açıyordu.
Temiz havayı içime derince çektim.Geri verdiğimde ise içime sanki hava yerine huzur dolmuştu.Etrafda yaz olduğu için orman içinden kuş cıvıltı sesleri yankılanıyordu.Yakınlarda sanırsam bir ırmak vardı veya bir şelale vardı, sesi buralara kadar geliyordu.

Etrafıma hayranlıkla baktım.Çünkü burası hayallerimdeki yerlerden daha bir güzeldi.

Arkamdan görüntüme sırıtan bir Eymen olduğuna emindim bunun için şuan ona kızabilirdim ama nedense şimdi içimden onu azarlamak gelmiyordu.Yada belkide kıyamıyordum.

Gülerek arkamı döndüm.Oda bana bakıp,gülüyordu.Birkaç adım yanıma yaklaşıp "beğendin mi ?"diye gülerek sordu.Başımı bir çocuk edasıyla sallayıp,"evet hemde çok beğendim."dedim. Birden elleriyle yanaklarımı tutup çekiştirdi."oy oy benim Durum ne kadarda tatlı öyle."dedi.bunun üzerine susmak zorunda kaldım.Çünkü ne desem yanlış anlardı bende bu yüzden sadece hafifçe tebessüm etmekle yetindim.