GÖNÜLÇELEN

11.bölüm Oyun

Multi : Efe Karahan.

"Duru, kızım ?"dedi ve yanıma doğru gelmeye başladı. Bacaklarımın beni bir an taşımadığını sandım.Yanıma iyice geldiğinde karşımda durdu ve sadece gözlerimin içine baktı.Onun gözleride dolmuştu ve gözlerinde sadece pişmanlık duygusu vardı fakat bu benim zerre karar umrumda değildi.O zamanında bizi terk edip gitmişti ve babamla ben Çınar'ı tek başımıza büyütmek zorunda kalmıştık.En zoruma giden ise şimdi yüzsüz yüzsüz tekrar karşımıza çıkmış olmasıydı.

"Bana sakın dokunma !"diyerek bir kaç adım geriye doğru adım attım.Bu sözüm üzerine hiçbir etkisi olmamış olacak ki dahada yaklaşmaya başladı.

"Bana yaklaşma !"diye tekrar uyardım ama yine bir tepki vermemişti. Aramızdaki mesafe dahada azalırken kollarını açmış benim sarılmamı bekliyordu.Nasıl böyle yüzsüz olabiliyordu ?

"Ne yani sana sarılmamı mı bekliyorsun ? Onca yaptığın şeye rağmen !"dedim.

"Kızım lütfen böyle yapma sonradan ne kadar pişman olduğumu bilemezsin !"dedi ve kollarını açmaya devam etti.Elimin tersi ile bedenini iteleyip anne demeye tutandığım kadının yanından birazda olsa uzaklaştım.

"Duru lütfen böyle yapma yalvarırım."diyerek yalvarmaya başlamıştı.Çınar'a baktığımda ortalıkta yoktu.Nereye gittiği konusunda endişelensemde umursamamaya karar verdim.
Tekrardan bakışlarımı ona çevirdim.Suratını gördükçe kusasım geliyordu.Bana ve bize yaptıkları yenilir yutulur cinsten değildi.

Eziyet gibi geçen günleri unutacak değildim, ona haddini yaptıklarının cezasını vercektim.Artık çocuk değildim ve her isteğini bana tekrar yaptıramazdı.

Kulaklarımı o iğrenç ses tekrar çıtlatırken o çoktan bana kollarını bedenime sarmıştı.Her ne kadar itelemeye çalışsamda çok sıkı sarmıştı elinden kurtulmak imkansız gibi bişeydi

"Çek şu ellerini üzerimden !!"diye bağırdım. Kollarını nihayet bedenimden ayırmayı becerdiğimde bana acı dolu gözlerle baktı ama umrumda değildi.Ona acımıyordum.

Merhamet edemiyordum... O merhametin 'm' sini bile hak etmiyordu.

İğrenir gözlerle suratına baktığımda dayanamadı ve ağlamaya başladı.Sözlerim ile onu dahada pişman etmek istiyordum.Acı çekmesini Allah'a yalvarmasını istiyordum.Bana yaptığı tüm eziyetlerin,sözlerin celemesini çekmesini istiyordum.

Canını acıtmak üzere söyleyeceğim sözleri özenle düşündüm ve en sonunda yüzüne vurmak istediğim tüm herşeyi dile getirdim.

"Sen ne iğrenç bir kadınsın öyle hiç mi üzülmedin halimize ha hiç mi ? Sen kendi öz çocuklarına bunu yaparken hiç üzülmeden, acımadan eziyet ettin.Sen bizi hiç düşünmedin be kadın hiç hadi beni geç ya Çınar daha bebekti bebek vurmaya kıyamadın mı ? Masumdu o kadın masum ağzında dili olmayan savunmasız bir bebekti o.Sana ne zararı vardı.Ölürümde seni affetmem kadın şimdi burdan çekip git beni ve ailemi rahat bırak.Sen yeterince yüzsüzlük yaptın zaten daha fazlasına bence hiç gerek yok !!"

sözlerime kendim bile inanmıyordum.Nasıl olduda bu kadar kırıcı olabilmiştim.Pısırık Duru ne olmuştuda kırıcı,yıkıcı 1konuşabilmişti. Anlayabilmiş değildim.

Yere çimenlerin üzerine yığıla kalmıştı.Ağlıyordu ve kesinlikle içtendi.Her şey beni bizi üzmüştü ve daha fazla ailemin üzülmesine izin vermeyecektim.

Kaddar bir sesle "Akşama kadar seni ve ağlamanı çekemeyiz ayağa kalk ve hemen evimden defol git !!"diye bağırdım.Bunun üzerine kalkmadı ve ağlamaya devam etti.Zerre kadar ne acıyor nede üzülüyordum.Ondan ve her yaptığı yapmacıklıklardan iğreniyordum.